Ώρες ώρες είναι να γελά κανείς με τις βαρύγδουπες αναλύσεις για την ήττα της Αριστεράς και την «εντυπωσιακή» άνοδο της ΝΔ. Απορώ που τα είδαν όλα αυτά! Και ιδιαίτερα πως καταχωρούν δεξιά κι αριστερά τον κόσμο όταν οι ιδεολογίες έχουν πάει περίπατο. Δηλαδή τα εφευρήματα του Βαρουφάκη με τις Δήμητρες είναι αριστερή άποψη; Το φάντασμα του Ανδρέα Παπανδρέου με τις «φερόμενες» ως καλές αποχές του ΠΑΣΟΚ με το «Τζοβόλα δώσ` τα όλα» είναι αριστερή αντίληψη της οικονομίας; Ο κρατισμός του ΚΚΕ είναι σοσιαλιστική άποψη ή φορολόγηση των υπερκερδών των εταιριών ενέργειας του ΣΥΡΙΖΑ είναι μετάβαση σε μια αταξική κοινωνία;
Μπορεί όλα αυτά να φαντάζουν «αριστερά» τίποτα απ’ όλα αυτά δεν είναι. Θα μπορούσαν υπό προϋποθέσεις να είναι πολιτικές νεοφιλελευθερισμού ή ακόμα και φασισμού, αφού σε όλες αυτές τις επιλογές ο πολίτης μένει αμέτοχος ή καλύτερα οδηγείται να είναι αμέτοχος αφήνοντας σε επαγγελματίες πολιτικούς την διαχείριση της βούλησής του.
Ας πάμε λίγο στο παρελθόν που ανιστόρητα πολλοί αναζητούν σε αυτό καταφύγιο και αναβίωση καταστάσεων που έζησαν οι πατεράδες και οι παππούδες τους. Η αριστερά ηττήθηκε με την συνθήκη της Βάρκιζας. Δεν ηττήθηκε σε μάχη αλλά προδόθηκε από την ελεγχόμενη από την μαμά Μόσχα, ηγεσία της. «Τα κατορθώματα» του ΠΑΣΟΚ των πρώτων χρόνων, δεν ήταν νίκες αλλά αναγκαίες κοινωνικές αλλαγές για την αύξηση του καταναλωτισμού και τις παραγωγής. Αλλαγές που το καπιταλιστικό σύστημα έκρινε αναγκαίες γι’ αυτό δεν είναι καθόλου ευκαταφρόνητη η φράση του ηττημένου τότε αρχηγού της ΝΔ Γεωργίου Ράλλη «αυτά που κάνει το ΠΑΣΟΚ θα μπορούσαμε να τα είχαμε κάνει και εμείς».
Ξέχασε όμως εύκολα ο κόσμος της «αριστεράς» ή της «κεντροαριστεράς» καλύτερα, τα από νωρίς σκάνδαλα του ΠΑΣΟΚ με την ΑΓΡΕΞ κλπ μέχρι την «ροζ Βίλλα» του Ανδρέα, το χρηματιστήριο του Σημίτη, τον Τσοχατζόπουλο, την ανακοίνωση της χρεωκοπίας από τον Γιώργο Παπανδρέου, την συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ με την δεξιά, τα μνημόνια και την πολιτική ανωριμότητα του ΣΥΡΙΖΑ να σκίσει τις εντολές του διευθυντηρίου των του ΔΝΤ και των μεγάλων οικονομικών συμφερόντων. Σ αυτό θα πρέπει να προστεθεί και η δογματική στάση του ΚΚΕ και η ανικανότητά του να προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα μετά την εγκατάλειψη της επαναστατικής εκδοχής προκειμένου να νομιμοποιηθεί από το αστικό κράτος και τον κομματικό συνδικαλισμό του για να ελέγχει τους εργάτες.
Δεν χρειάζεται να αναφερθούμε σε κόμματα –κομματάκια σφραγίδες της αριστεράς που οραματίζονται ρομαντικές επαναστατικές εποχές χωρίς να έχουν την ικανότητα να αντιληφθούν την νέα συγκυρία πραγμάτων. Όμως πέρα από τα οφθαλμοφανή αίτια που μπορούν να οδηγήσουν σε ήττα ένα αποκαλούμενο αριστερό κόμμα, είναι και ο εσωτερικός σταλινισμός, η πολιτική μετεξέλιξη του «βυζαντινισμού» με άλλα λόγια, η επιδίωξη παντί τρόπω της κομματικής εξουσίας. Θα ήταν ακόμα ανώριμο να υποστηρίξουμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ηττήθηκε εκ των έσω προκείμενου να αλλάξει η ηγεσία του, όμως δεν μπορούμε και να το αποκλείσουμε.
Τι συνέβη λοιπόν και μεγάλωσε τόσο η διαφορά μεταξύ των δύο κομμάτων. Η αύξηση του ποσοστού της ΝΔ κατά μόλις 1,44% από το ποσοστό που είχε λάβει το 2019 δεν δικαιολογεί την διαφορά 20 και πλέον ποσοστιαίων μονάδων από τον ΣΥΡΙΖΑ; Ούτε μπορεί να αναφέρεται κανείς στα λάθη του ΣΥΡΙΖΑ 2015-2019. Αυτά καταγράφηκαν και βρήκαν αντίκτυπο στην πτώση του το 2019 και όχι σήμερα! Επομένως θα πρέπει να αναζητήσει κανείς τα αίτια της νίκης της ΝΔ στην έλλειψη πραγματικής πειστικής αριστερής πρότασης. Της αλτερνατίβας στον δεξιό λόγο. Όσο η αριστερά παύει να είναι αριστερά τόσο θα συρρικνώνεται σε διάφορα μορφώματα και θα μοιάζει με τον Μάρξ ένα χρόνο πριν πεθάνει, στις 28 Απριλίου 1882 και ενώ βρισκόταν στο Αλγέρι, ξύρισε την γενειάδα του, γράφοντας στον φίλο του Έγκελς «ξεφορτώθηκα την προφητική γενειάδα και το τιμημένο στέμμα».
