Διπλασιασμός της τιμής του κυβικού για το νερό του Αναβάλου και αύξηση των παγίων (στρεματιάτικα) περιμένουν τους αγρότες της Αργολίδας εν όψει της νέας αρδευτικής περιόδου, που ξεκινάει σε λίγες μέρες.
Και το ερώτημα που τίθεται είναι αμείλικτο:
Πόσοι απ’ τους ήδη εξουθενωμένους οικονομικά αγρότες θα μπορέσουν να ανταποκριθούν στις υπέρογκες αυξήσεις και πόσα επιπλέον χωράφια θα προστεθούν σε αυτά που ήδη ρημάζουν ακαλλιέργητα;
Η αγροτιά της Αργολίδας απειλείται με ολοκληρωτικό αφανισμό.
Ως Αγωνιστική Συνεργασία Πελοποννήσου, βλέποντας την καταστροφή να έρχεται, καταθέσαμε στο ΠεΣυΠ από την πρώτη στιγμή που εκλεχθήκαμε, πριν τέσσερα χρόνια, την πρόταση μας που αφορούσε την ενεργειακή αναβάθμιση των αντλιοστασίων και τη μείωση του ενεργειακού κόστους χρήσης του νερού του Αναβάλου με την εγκατάσταση φωτοβολταϊκών.
Έκτοτε έχουμε επανέλθει με επερωτήσεις επί του θέματος στο ΠεΣυΠ άλλες δύο φορές
Φωνή βοώντος εν τη ερήμω….
Κανέναν απ’ την περιφερειακή αρχή του κ Νίκα δεν απασχόλησε αυτή μας η πρόταση, κανείς δεν ασχολήθηκε σοβαρά και ουσιαστικά με αυτό το ζωτικό για τους αγρότες και την Αργολίδα ζήτημα. Σε αντίθεση με την Περιφέρεια Δυτικής Ελλάδας που έχει ήδη συστήσει εφτά ενεργειακές κοινότητες και κατασκευάζει ένα φωτοβολταϊκό πάρκο 1.500 στρεμμάτων με αποκλειστική χρηματοδότηση από το δημόσιο για να μειώσει το ενεργειακό κόστος στους ΤΟΕΒ, τους ΓΟΕΒ και τις δημόσιες υπηρεσίες.
Κανείς απ’ όσους σας ζήτησαν την ψήφο στις εθνικές εκλογές και κανείς απ’ όσους θα σας την ζητήσουν στις αυτοδιοικητικές εκλογές του Οκτωβρίου δεν έκαναν απολύτως τίποτα.
Ούτε οι βουλευτές, ούτε η Περιφέρεια, ούτε οι Δήμοι ασχολήθηκαν με το ζήτημα.
Αλλά το χειρότερο είναι ότι ούτε οι ίδιοι οι αγρότες του αφανίζονται δεν ασχολήθηκαν και ούτε και σκοπεύουν να ασχοληθούν ουσιαστικά, αγωνιστικά και διεκδικητικά με το ζήτημα.
Θα αρκεστούν σε κάνα δυο συναντήσεις με ανευθυνουπευθυνους, σε κάποιες πολιτικάντικες δεσμεύσεις χωρίς αντίκρισμα και θα επιστρέψουν στην απάθεια τους, βλέποντας τα χωριά και τα χωράφια τους να ρημάζουν και τα παιδιά τους να φεύγουν στις πόλεις για γκαρσόνια και «ντιλίβερι».
Αυτή δυστυχώς είναι η πικρή αλήθεια!
Άρθρο του Δημοσθένη Δρούγκα
