Σε συμμετοχή στις Πρωτομαγιάτικες πορείες και εκδηλώσεις καλεί η Α.Π.Ο. | Ομοσπονδία Συλλογικοτήτων. Με κείμενό της αναφέρεται στην ματωμένη πρωτομαγιά του 1886 με τις πρώτες εκτελέσεις αναρχικών, που αποτέλεσε και τον λόγο παραδοσιακών απεργιών κάθε 1η Μάη, πριν το σύστημα την μετατρέψει σε «αργία» προκειμένου να της αφαιρέσει το πολιτικό μήνυμά της:
«Εάν νομίζετε ότι κρεμάζοντάς μας, μπορείτε να καταπνίξετε το εργατικό κίνημα – το κίνημα από το οποίο τα εκατομμύρια καταπιεσμένων, τα εκατομμύρια που μοχθούν και ζουν στην ανάγκη και τη μιζέρια, οι μισθωτοί σκλάβοι εκτός σωτηρίας – εάν αυτή είναι η άποψή σας, τότε κρεμάστε μας! Εδώ θα βηματίσουμε σε σπίθες, αλλά εκεί, και εκεί, και πίσω σας και μπροστά σας, φλόγες θα ανάψουν. Είναι μια υπόγεια φωτιά, δεν μπορείτε να τη σβήσετε. Η Γη καίγεται κάτω απ’ τα πόδια σας.[…]
απόσπασμα από την απολογία του αναρχικού August Spies
Η άγρια επίθεση που βιώνει σήμερα η κοινωνική βάση σε παγκόσμιο επίπεδο, μέσα σε συνθήκες βαθιάς και συνολικής συστημικής κρίσης και απονομιμοποίησης του πολιτικού συστήματος, κλιμακώνεται και αναδεικνύονται τόσο οι αθεράπευτες αντιφάσεις του κρατικού-καπιταλιστικού μοντέλου οργάνωσης, όσο και η απόλυτη αδυναμία να παραχθεί από τα πάνω οποιοδήποτε συνεκτικό κοινωνικό όραμα, προοπτική και ελπίδα.
Το κράτος πιστό στο νεοφιλελεύθερο μοντέλο που ακολουθείται από τα χρόνια του μνημονίου στον ελλαδικό χώρο, συνεχίζει να αυξάνει το κόστος επιβίωσης με ακόμα πιο εντατικούς ρυθμούς, ενώ η ανασφάλιστη και επισφαλής εργασία, τα ελαστικά ωράρια, η εντατικοποίηση της εργασίας, οι ιδιωτικοποιήσεις και η διαχείριση από τα αφεντικά όλων των βασικών μας αναγκών είναι σημεία που ανταποκρίνονται στην ανάγκη του καπιταλισμού για την όξυνση της ταξικής ανισότητας και την πλήρη υποτίμηση της ζωής μας. Έχοντας αφήσει ως παρακαταθήκη ένα διαλυμένο/εγκαταλελειμμένο δημόσιο υγειονομικό σύστημα και χιλιάδες νεκρούς ως τραγική συνέπεια της δολοφονικής-κρατικής διαχείρισης της πανδημίας, επιτίθεται στους από τα κάτω αυξάνοντας το κόστος ζωής. Βασικά αγαθά έχουν καταγράψει τρομακτική αύξηση, ενώ τα καύσιμα, βρίσκονται αυτή τη στιγμή, στο υψηλότερο κόστος που έχει υπάρξει ποτέ, δυσχεραίνοντας σε μεγάλο βαθμό τις συνθήκες επιβίωσης. Ταυτόχρονα, η ραγδαία αύξηση των ενοικίων έχει οδηγήσει μεγάλο μέρος των κατώτερων τάξεων σε αδυναμία κάλυψης βασικών αναγκών όπως η στέγαση, ενώ έχει καταδικάσει άλλους σε αστεγία λόγω έξωσης από την κατοικία τους. Επιπλέον, οι δεκάδες νεκροί εργάτες στα κάτεργα της μισθωτής σκλαβιάς δεν είναι παρά η κορυφή του παγόβουνου της άγριας ταξικής εκμετάλλευσης.
Η εντατικοποίηση της εργασίας, η επισφάλεια, οι μειώσεις των μισθών, η ελαστικότητα των ωραρίων σε βάρος των εργαζομένων και η γιγάντωση της ανεργίας αναδεικνύουν τη σκληρή εργασιακή πραγματικότητα. Έτσι, η ιδιωτικόποιηση των συγκοινωνιών, της υγείας, της παιδείας, των φυσικών πόρων, οι κρατικές δολοφονίες στο Αιγαίο προσφύγων και μεταναστών, οι εν ψυχρώ δολοφονίες των Ρομά Νίκου Σαμπάνη και Κώστα Φραγκούλη, η κρατική καταστολή απέναντι σε όσους αγωνίζονται, οι επιθέσεις σε καταλήψεις και χώρους αγώνα αποδεικνύουν ότι το Κράτος και το Κεφάλαιο δεν έχουν να υποσχεθούν τίποτα άλλο παρά φτώχεια, εξαθλίωση και θάνατο. Από τη δολοφονική κρατική διαχείριση της πανδημίας μέχρι και το κρατικό έγκλημα στα Τέμπη στόχος της εξουσίας και των εκάστοτε διαχειριστών της ήταν και είναι το κέρδος και ο έλεγχος.
Το ξέσπασμα του πολέμου, μετά την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία, τα αιματοβαμμένα υδάτινα και χερσαία σύνορα, οι στοιβαγμένοι σε βάρκες και σε στρατόπεδα συγκέντρωσης πρόσφυγες και μετανάστες, αποδεικνύουν για ακόμα μια φορά πως τα πλανητικά αφεντικά και οι κυρίαρχοι αυτού του κόσμου αδιαφορούν πλήρως για τις ζωές των φτωχών, των καταπιεσμένων, των κατατρεγμένων. Ο πόλεμος δεν έχει να υποσχεθεί παρά μόνο καταστολή της ελευθερίας, καταστροφή, φτώχεια, ξεριζωμό και θάνατο, επιφέροντας σημαντικές απώλειες στις ζωές των από τα κάτω και καθιστώντας τους πιόνια στην πολεμική σκακιέρα των εξουσιαστών. Απέναντι στις πολεμικές επιχειρήσεις, τους ενδοκαπιταλιστικούς και ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς, τους διαρκώς αυξανόμενους πολεμικούς εξοπλισμούς των κρατών, τους εθνικισμούς και τη μισαλλοδοξία, που δεν εξυπηρετούν παρά μόνο τα συμφέροντα των ντόπιων και διεθνών πολιτικών και οικονομικών αφεντικών, προτάσσουμε την διεθνιστική αλληλεγγύη, την ειρήνη και την απελευθέρωση όλων των ανθρώπων από τα δεσμά του κράτους και του καπιταλισμού για μια πραγματικά ελεύθερη κοινωνία.
Οι κάλπες που επίκειται να στηθούν το επόμενο διάστημα, για τους εκμεταλλευόμενους και καταπιεσμένους δεν έχουν τίποτα να υποσχεθούν παρά μόνο μεγαλύτερη όξυνση των συνθηκών σκλαβιάς μέσα από την ισχυροποίηση που θα επιφέρει για το καθεστώς η εκ νέου νομιμοποίηση της πολιτικής του εκπροσώπησης. Τα κατώτερα κοινωνικά κομμάτια δεν έχουν τίποτα να περιμένουν από τα κοινοβούλια, τις γραφειοκρατικές συνδικαλιστικές ηγεσίες και τους διαμεσολαβητές της ταξικής πάλης.
137 χρόνια μετά την εξέγερση των εργατών του Σικάγο, το πρόταγμα της σύνδεσης των μερικών και αιτηματικών αγώνων, όπως αυτός για το οχτάωρο, με τον συνολικό αγώνα για μια χειραφετημένη κοινωνία, για την ανατροπή του κόσμου της εξουσίας και τον ελευθεριακό κοινωνικό μετασχηματισμό βάσει των αρχών της κοινοκτημοσύνης, της ελευθερίας, της ισότητας και της αλληλεγγύης παραμένει πάντα επίκαιρο. Μέσα από την οργάνωση στη βάση, τη συμμετοχή στους ταξικούς και κοινωνικούς αγώνες της εποχής μας, βάζουμε μπροστά τα ελευθεριακά ιδανικά, αυτά της αναρχίας και του ελευθεριακού κομμουνισμού, πιάνοντας το νήμα από τους αγώνες του χθες για τον κόσμο του αύριο.
Για όλους εμάς τους εργαζόμενους, άνεργους, νεολαίους, ντόπιους και μετανάστες η μόνη πραγματική προοπτική για να ζήσουμε με αξιοπρέπεια -ως ίσοι σε μία κοινωνία ίσων- είναι να αγωνιστούμε με πίστη στο δίκαιο της ελευθερίας απέναντι στα δεσμά της οργανωμένης εξουσίας κράτους και καπιταλισμού.
Αναρχική Πολιτική Οργάνωση | Ομοσπονδία Συλλογικοτήτων»
