Η Ιερά Μονή Κοιμήσεως της Θεοτόκου Κλειστών Φυλής βρίσκεται στις νοτιοδυτικές υπώρειες της Πάρνηθας, στην Αττική και σε υψόμετρο περίπου 600 μ., κοντά στο αρχαίο φρούριο της Φυλής και είναι περίπου 3 χλμ. από την περιοχή της Χασιάς. Η θέση της Μονής έχει υπέροχη θέα προς νότο και αγναντεύει το Θριάσιο πεδίο, το λεκανοπέδιο της Αττικής καθώς και τα νησιά του Σαρωνικού στο βάθος.
Η ονομασία της Μονής Κλειστών, προήλθε ακριβώς από το κλειστό βραχώδες τοπίο στο οποίο ανεγέρθηκε. Αφορμή αυτής της ανέγερσης, υπήρξε η θαυματουργή εικόνα της Παναγίας με τον Χριστό στην αγκαλιά, κατά τον Βυζαντινό τύπο της Ελεούσας, η οποία βρέθηκε στην απότομη πλαγιά της χαράδρας της Γκούρας, απέναντι ακριβώς από το σημερινό Μοναστήρι.
Η θαυματουργή εικόνα που την ονομάζουν «Αμάραντο Ρόδο», βρέθηκε σε ένα μικρό κοίλωμα του βράχου που θυμίζει μικρή σπηλιά, της οποίας η απόκρημνη θέση της, δεν επέτρεπε την οικοδόμηση της Μονής, γι’ αυτό τον λόγο εγκαταστάθηκε στην σημερινή της θέση.
Θεωρείται το αρχαιότερο Μοναστήρι της Αττικής, γεγονός που πιστοποιούν κάποιες επιγραφές που υπάρχουν στον Νάρθηκα με χρονολογία 1204, στο παράθυρο του Ιερού με χρονολογία 1742 και η χρονολογία του 1677 σε μια βρύση της Μονής. Η ακριβής χρονολογία ιδρύσεως της, μέχρι στιγμής παραμένει άγνωστη, αφού κάποιοι τοποθετούν την ανέγερση πριν τον 10ο αιώνα, άλλοι ότι κτίστηκε το 1204, ενώ κάποιοι άλλοι υποστηρίζουν την ίδρυση της τον 16ο ή 17ο αιώνα.
Έως το 1930, η Μονή ήταν αντρική και κατά μία εκδοχή φημολογείται ότι αρχικά στην θέση της Μονής υπήρχαν μικρές σκήτες Μοναχών, που με την πάροδο του χρόνου εξελίχθηκαν σε Μοναστήρι, το οποίο μάλιστα κατέστη ένα από τα πλουσιότερα της Ελλάδας, αφού είχε στην κατοχή του μεγάλα κοπάδια από πρόβατα, γίδια και αγελάδες. Η λειτουργία του ως αντρικό Μοναστήρι σταμάτησε το 1931, ενώ από το 1932 αν συστήθηκε από τον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών Χρυσόστομο Παπαδόπουλο, με το Προεδρικό Διάταγμα της 25/7/1933 ΦΕΚ 275/1933, σε Γυναικεία Μονή.
Η Μονή Κλειστών , αποτελεί σήμερα ένα από τα πιο εκλεκτά και σπάνια κειμήλια που υπάρχουν στην περιοχή, αφού φιλοξενεί στους κόλπους της την θαυματουργή εικόνα της Παναγίας Ελεούσης, τεμάχια λειψάνων του Αγίου Γεωργίου και του Αγίου Χαραλάμπους, καθώς επίσης και την Κάρα του Αγίου Πολύευκτου και μέρος από την Κάρα του Αγίου Πέτρου Πατριάρχου Αλεξανδρείας.
Η μικρή σπηλιά απέναντι από την Μονή όπου βρέθηκε η θαυματουργή εικόνα της Παναγίας, είναι στολισμένη με χριστιανικές εικόνες και καντήλια , τα οποία πολλές φορές διάφοροι πιστοί, διασχίζουν το φαράγγι για να τα ανάψουν. Αξιόλογη επίσης είναι και η τροχαλία που έχει στηθεί στην αυλή της Μονής και μεταφέρει το ακοίμητο καντήλι προς το θαυματουργό σπηλαίωμα, σε απόσταση 180 μέτρων. Άξιο προσοχής επίσης, είναι και το βάραθρο που βρίσκεται κλειστό σήμερα στην δεξιά πλευρά της αυλής, το οποίο όπως πληροφορηθήκαμε πρώτο ερευνήθηκε το 1952 από τον Ιωάννη Πετρόχειλο, ο οποίος του δίνει τις διαστάσεις των έντεκα μέτρων βάθους, οκτώ μέτρων μήκους και τριών μέτρων πλάτους, του οποίου το πιο χαμηλό τμήμα του είναι κλειστό από σταλακτιτικό υλικό.
Λόγω της απρόσιτης θέσης του το Μοναστήρι, αποτέλεσε κατά την διάρκεια της ιστορίας του καταφύγιο πολλών κατατρεγμένων, ενώ κατά την διάρκεια της Τουρκοκρατίας υπήρξε κρησφύγετο των Κλεφτών. Πολύτιμος επίσης απέναντι στο Ελληνικό Έθνος, ήταν και ο ρόλος του κατά των Γερμανών κατακτητών.
