Η Χούντα της 21ης Απριλίου 1967 εκτός από εξορίες, φυλακές και βασανιστήρια κατά των δημοκρατικών πολιτών, έκανε και γιορτές. Προπαγανδιστικές τελετές. Δυστυχώς ο Αηγιώργης, η ιστορική εκκλησία της παλιάς πόλης του Ναυπλίου φιλοξένησε ένα μέρος από αυτές τις τελετές ιδιαίτερα εκείνες που είχαν την μορφή δοξολογίας.
Σήμερα στις δοξολογίες παρευρίσκονται ελάχιστοι. Τότε, μαζευόταν κόσμος: Υποχρεωτικά παρευρίσκονταν όλοι οι αξιωματικοί του ΚΕΜΧ, αρκετοί γιατί το στρατόπεδο είχε κόσμο, το μεγαλύτερο μέρος αξιωματικών και ανδρών της Χωροφυλακής, οι προϊστάμενοι των δημοσίων υπηρεσιών, όλες οι διορισμένες από το καθεστώς διοικήσεις και ορισμένοι στους οποίους έφθανε ατομική πρόσκληση από την Ασφάλεια εν είδει εκφοβισμού. Γέμιζε η εκκλησία και κάποιοι κάθονταν και απέξω, όπου είχε άγημα (στρατιωτικό συνήθως, με εξαίρεση της Αγίας Ειρήνης, όπου παρατάσσονταν ένοπλοι χωροφύλακες). Κάποιος εκπαιδευτικός ανελάμβανε να εκφωνήσει τον πανηγυρικό, συνήθως του είχε δοθεί προσχέδιο λόγου από το 2ο Γραφείο του ΚΕΜΧ.
Οι λόγοι αυτοί ξεκινούσαν από την ένδοξη Αρχαιότητα και έφταναν μέχρι τον Εμφύλιο Πόλεμο, ο οποίος ήταν ο «δεύτερος γύρος» και στην «εθνοσωτήριο Επανάσταση», η οποία μας είχε σώσει από τον τρίτο γύρο της κομμουνιστικής επιβουλής.
Οι μεγάλες γιορτές όμως ήταν αυτές που γίνονταν στο γήπεδο. Υπερπαραγωγές. Το σενάριο το ίδιο, από τους αρχαίους μέχρι την Χούντα. Αρχαίοι συνήθως ήταν τα Δημοτικά. Έκαναν «ταμπλώ βιβάν» και μια παρέλαση. Τα γυμνάσια έπαιζαν σκηνές από την «φαυλοκρατία», όπου επέμβαινε εφ’ όπλου λόγχη ο στρατός. Γκραν σουξέ οι σκηνές από τον εμφύλιο, όπου είχαν βάλει πίσω από την μάντρα του γηπέδου σακιά με άμμο, τα οποία τα ανατίναζαν για να φτιάξουν την κατάλληλη ατμόσφαιρα αναπαραστάσεως της κατάληψης του Γράμμου από τον Εθνικό Στρατό. Το γήπεδο γέμιζε ασφυκτικά…
Η φιλαρμονική έπαιζε τα συνήθη άσματα: Τον «Γράμμο» (Αντηχεί ο Γράμμος στα τραγούδια, ξημερώνει η λευτεριά…) και «Μες του Απρίλη τη γιορτή… θρησκεία, οικογένεια και πάνω από όλα Ελλάδα.». Οι στρατιώτες τραγουδούσαν το «Έχω μια αδελφή. Κουκλίτσα αληθινή, Την λένε Βόρειο Ήπειρο την αγαπώ πολύ.» Κανένα εμβατήριο δεν είχε αναφορά στους Τούρκους, η Χούντα ήταν εξαιρετικά ευγενική προς αυτούς και τους Γιουγκοσλάβους, αν και το ραδιόφωνο των Σκοπίων συνέχιζε την αλυτρωτική επιθετική προπαγάνδα. Την πλήρωναν οι Αλβανοί και οι Βούλγαροι.
Μια ευκαιρία δημοσίων πανηγυρισμών δόθηκε όταν η Χούντα χάρισε τα χρέη των αγροτών προς την αγροτική Τράπεζα. Τότε οργανώθηκαν, με παρότρυνση και ενίσχυση της Χωροφυλακής, αυτοκινητοπομπές με τρακτέρ (κορναρίσματα, δαφνοστολισμοί και σημαίες).
Τα δυο τελευταία χρόνια τις γιορτές αυτές τις βαρέθηκαν όλοι. Πολύ βαρύ το κιτς!! Μετά την μεταπολίτευση κανένας δεν ήθελε να τις θυμάται…
ΥΓ. Ο Παττακός στη φωτό κάνει το εναρκτήριο λάκτισμα στη σέντρα της Λεωφόρου Αλεξάνδρας, η κατάσταση του αγωνιστικού χώρου τα λέει όλα.
*Άρθρο του Τόλη Κοΐνη
