Ο Νίκος Ξανθόπουλος, το αγαπημένο «λαϊκό παιδί» της χρυσής εποχής του ελληνικού σινεμά πέθανε σε ηλικία 88 χρονών μετά από νοσηλεία κάποιων ημερών σε ιδιωτική κλινική, συνέπεια των σοβαρών προβλημάτων υγείας που αντιμετώπιζε τα τελευταία χρόνια. Ο δήμαρχος Ερμιονίδας Γιάννης Γεωργόπουλος ανέσυρε μία κοινή φωτογραφία τους από το παρελθόν αποχαιρετώντας τον με τα παρακάτω λόγια:
«Έφυγε από τη ζωή ο γνωστός σε όλους Νίκος Ξανθόπουλος. Ένας σπουδαίος καλλιτέχνης, ένας βαθιά λαϊκός άνθρωπος που αγαπήθηκε μέσα από τις μελοδραματικές ταινίες του παλιού ελληνικού κινηματογράφου.
Υπήρξε ένας εξαιρετικά δημοφιλής ηθοποιός και τραγουδιστής με θαυμαστές όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και σε όλο τον απόδημο Ελληνισμό.
Ο κόσμος τον αγάπησε σαν δικό του άνθρωπο, αφού μέσα από τους ρόλους ταυτίστηκε με τη φτώχεια, τον πόνο της ξενιτιάς, την αδικία, αλλά και τη δικαίωση. Ήταν και θα παραμείνει εσαεί το ” παιδί του λαού” στις καρδιές όλων των Ελλήνων».
Το πρότυπο του «λαϊκού παιδιού»
Έπειτα από έναν μήνα νοσηλείας σε Μονάδα Εντατικής Θεραπείας (ΜΕΘ), ο Νίκος Ξανθόπουλος έδειξε σημάδια βελτίωσης και μεταφέρθηκε σε απλή κλίνη συνεχίζοντας τη θεραπεία του. Ωστόσο, φάνηκε πως η καρδιά του δεν άντεξε και έτσι άφησε την τελευταία του πνοή σε ιδιωτική κλινική στο Περιστέρι. Καθ’ όλη τη διάρκεια των γιορτών, μάλιστα, βρισκόταν στην κλινική έχοντας διαρκώς στο πλευρό του τα μέλη της οικογένειάς του.
Ο θάνατός του προκάλεσε πανελλήνια συγκίνηση αφού για γενιές Ελλήνων ο ηθοποιός αντιπροσώπευε το πρότυπο του «λαϊκού παιδιού» που, παρά τα χτυπήματα της μοίρας δεν έχανε ποτέ το φιλότιμο, την ακεραιότητα και την ανθρωπιά του.
Ο Νίκος Ξανθόπουλος στη ζωή και στην οθόνη
Γεννημένος στις 14 Μαρτίου του 1934 στη Νέα Ιωνίας από γονείς με καταγωγή από τον Πόντο, ο Νίκος Ξανθόπουλος πέρασε στερημένα παιδικά χρόνια. Ο πατέρας του, για να συντηρήσει την οικογένειά του, έκανε δουλειές του ποδαριού όπως πολύς κόσμος εκείνη την εποχή.
Η ανάμειξή του στην Αντίσταση τα χρόνια της Κατοχής είχε ως συνέπεια να απουσιάζει συχνά από το σπίτι του, αφού υπήρχε πάντα ο κίνδυνος να συλληφθεί, και η οικογένειά του ήταν στο στόχαστρο των Αρχών. Μια ανάμνηση που τον ακολούθησε σε όλη του τη ζωή ήταν η σύλληψη της μητέρα του και του ίδιου όταν ήταν σε ηλικία 8 χρονών.
Η μεγάλη αγάπη του στα βιβλία και κυρίως στη λογοτεχνία ήταν η αιτία που μικρός ήθελε να γίνει φιλόλογος. Ο ίδιος περιέγραφε πως ένας γείτονάς τους τυπογράφος τον προμήθευε βιβλία, είδος πολυτελείας τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια για τα παιδιά της εργατικής τάξης.
Το δεύτερο μεγάλο πάθος του ήταν ο αθλητισμός. Έκανε στίβο και έπαιζε στην ΑΕΚ της οποία παρέμεινε αιώνιος φίλος και οπαδός.
Τελικά η ζωή τα έφερε αλλιώς και ο Νίκος Ξανθόπουλος αποφοίτησε το ‘63 από τη δραματική σχολή του Εθνικού Θεάτρου και ξεκίνησε την καριέρα του ως ηθοποιός από το θέατρο.
Το ντεμπούτο του στο σινεμά σε δραματικό ρόλο, από αυτούς χαρακτήρισαν την καριέρα του, ήταν στην ταινία «Αγάπησα και πόνεσα» το ’63 και ο κόσμος ανταποκρίθηκε από την πρώτη στιγμή στον ήρωα που υποδύθηκε, ένα «λαϊκό παιδί» που παλεύει καθημερινά για την επιβίωση κάτω από τις πιο αντίξοες συνθήκες.
Η συνέχεια γράφτηκε στα στούντιο της εποχής -οι ταινίες που γύρισε είναι γύρω στην 50-με πολλά δάκρυα. Δεν είναι τυχαίο ότι μέχρι σήμερα, όταν κάποιος θέλει να περιγράψει μια πραγματικά δραματική ιστορία ζωής, αναφέρεται στο όνομά του.
Οι ταινίες που γύρισε είχαν στην πλειοψηφία τους συγκλονιστική επιτυχία με τον κόσμο να κάνει ουρές για να τον απολαύσει και τα ταυτιστεί μαζί του.
Παράλληλα με το σινεμά, ο Νίκος Ξανθόπουλος ακολούθησε καριέρα λαϊκού τραγουδιστή. Μάλιστα, στα πρώτα βήματά του στη δισκογραφία είχε συμπαραστάτες τον Απόστολο Καλδάρα και την Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου. Συνολικά κυκλοφόρησε 9 μεγάλους δίσκους και 55 μικρούς, ενώ έκανε ζωντανές εμφανίσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Ο ίδιος για την ενασχόληση με το τραγούδι είπε σε συνέντευξή του πριν από πολλά χρόνια ότι ήταν η κύρια πηγή εισοδήματός του γιατί οι ταινίες, παρά τη μεγάλη επιτυχία τους, ήταν εξαιρετικά κακοπληρωμένες.
