Σε μια μοναδική κίνηση ανθρωπιάς και αλληλεγγύης προέβησαν γιατροί του Κέντρου Υγείας Δημητσάνας το βράδυ των Χριστουγέννων, προκαλώντας θαυμασμό και συγκίνηση. Το περιστατικό κατέγραψε και μοιράστηκε μία ασθενής που βρέθηκε στο Κέντρο Υγείας της περιοχής και έγινε μάρτυρας ενός μικρού χριστουγεννιάτικου «θαύματος». Όλα έγιναν όταν οι γιατροί έλαβαν κλήση για ηλικιωμένο με δύσπνοια και πυρετό σε ένα χωριό μακριά από τη Δημητσάνα. Με τους δρόμους να είναι γεμάτοι πάγο, τη θερμοκρασία στους -5 βαθμούς Κελσίου και το ασθενοφόρο σε διακομιδή, όλα έδειχναν πως ο ηλικιωμένος θα έμενε αβοήθητος, καθώς δεν είχε κανέναν να τον μεταφέρει.
Το τι ακολούθησε μόνο συγκίνηση προκαλεί, καθώς γιατρός που βρισκόταν εκεί αποφάσισε να πάει ο ίδιος στο σπίτι του ηλικιωμένου. Με τους συναδέλφους του ετοίμασε τις πρώτες βοήθειες, ζέστανε το αμάξι, πήρε μια φιάλη οξυγόνου και ξεκίνησε για το απομακρυσμένο χωριό, παρά το κρύο, παρά τις δυσκολίες που θα αντιμετώπιζε κατά τη διαδρομή, θυμίζοντας πως οι γιορτές δεν σημαίνουν τίποτα αν δεν δείχνουμε έμπρακτα την αλληλεγγύη και την αγάπη μας για τον συνάνθρωπο.
Το περιστατικό μοιράστηκε η Κατερίνα Κατσίγιαννη, χαρίζοντας όχι μόνο συγκίνηση, αλλά και αισιοδοξία για την ανθρωπιά που υπάρχει γύρω μας και τους ανθρώπους – υποδείγματα που κάνουν τη ζωή και τον κόσμο μας καλύτερους.
Ακολουθεί η ανάρτησή της κας Κατερίνας Κατσίγιαννη, όπως δημοσιεύθηκε στη σελίδα «Σύλλογος Φίλων Κέντρου Υγείας Δημητσάνας»:
«Χριστούγεννα αργά το βράδυ βρέθηκα στο Κέντρο Υγείας Δημητσάνας με μια γρίπη που με ταλαιπωρεί εδώ και είκοσι μέρες. Φτάνοντας εκεί λοιπόν με θερμοκρασία -5 και παντού πάγο, με περίμεναν οι λειτουργοί του ιερού αυτού Καθήκοντος με μια ηρεμία, που δεν σας κρύβω ότι ένιωσα άσχημα, που κάπως το άλλαξα αυτό μπαίνοντας γιατί και ο χώρος είχε αυτήν την ηρεμία!
Στην υποδοχή ένα χριστουγεννιάτικο δέντρο που αδιάκοπα αναβόσβηναν τα λαμπάκια, και στο πλάι ένας τεράστιος Άγιος Βασίλης. Και παρότι δεν ήμουν σε μεγάλο Νοσοκομείο ένιωσα ασφάλεια. Με φρόντισαν κι αφού έγινε ο έλεγχος έμεινα στον χώρο για θεραπεία. Είχε αρχίσει ήδη να ξημερώνει και βρίσκομαι ακροατής στον μεταξύ τους διάλογο, γιατρών νοσηλευτών:
– Ένα περιστατικό έχουμε στο …
– Ναι και πώς θα έρθει;
– Το ασθενοφόρο έχει πάει διακομιδή και θα αργήσει γιατί βρήκε πολύ πάγο…
– Τι έχει ο παππούς;
– Έχει δύσπνοια και πολύ πυρετό.
– Δεν μπορεί κάποιος να τον φέρει;
– Όχι δεν έχει κανέναν!
– Ποιο χωριό είναι;
– Δεν είναι εδώ Δημητσάνα, είναι μακριά!
– Να πούμε στο ταξί να πάει; …
– Και το ταξί θα πάει με τέτοιο πάγο; …
(Σιωπή για λίγο στο χώρο).
– Θα πάμε με το δικό μου αμάξι. Ετοιμάστε τις Πρώτες Βοήθειες.
– Και φιάλη οξυγόνου; Δεν χωράει στο αμάξι.
– Βάλτε μια μεσαία, θα χωρέσει!
Ο γιατρός που πήρε αυτήν την πρωτοβουλία δεν ήταν μικρός, ήταν ένας μεγάλος κύριος και έδωσε την οδηγία στη βοηθό του! Κι έτσι έγινε. Ένας κόκκινος σάκος ετοιμάζεται, ο γιατρός πάει να ζεστάνει το αμάξι του, η θερμοκρασία σταθερά -5. Και σε λίγο φεύγουν για τον ασθενή παππού. Σαν να ήταν ο δικός τους παππούς…
Έμεινα πίσω στο χώρο με μιά βαθειά συγκίνηση. Και μία πληρότητα που σπάνια την αισθάνεσαι! Υπάρχουν κι αυτά τα Χριστούγεννα φίλοι μου, με την Ελπίδα ολοζώντανη για έναν καλύτερο κόσμο! Με αρωγούς αυτούς τους Αφανείς Ήρωες που δεν καθόρισε καμμία κυβέρνηση και καμμιά μικροπολιτική διαμάχη, την αυτοθυσία τους και την προσφορά τους! Παρά μόνο ο όρκος τους και η Αγάπη για τον συνάνθρωπο τους!
Σας ευχαριστώ για αυτά τα μοναδικά Χριστούγεννα που μου χαρίσατε. Μακάρι να μπορούσα να σας περιμένω με μια ζεστή σοκολάτα, έτσι να σας ζεστάνω όπως εσείς μου ζεστάνατε την ψυχή μου Χριστουγεννιάτικα!»
