Λίγες ευχές για τον κόσμο, εμάς, για τούτη την επαρχία, το όμορφο Ναυπλιάκι, δεν έβλαψαν ποτέ, αν και με ευχολόγια προκοπή δεν βλέπεις. Είναι που όλο ζητάμε κι εμείς οι αχάριστοι (μας έχει βαρεθεί το σύστημα και το σύμπαν μαζί).
της Κατερίνας Γραμματικού
Και γιατί να μην ζητάμε;
Ζητώ λοιπόν κι εγώ να απελευθερωθούν οι μανδαρίνοι από τα δεσμά τους.
Να ξορκιστούν οι ασύδοτοι ξυλοκόποι.
Να ξηλωθούν οι τσέπες στους μεσάζοντες.
Να ξεφτιλιστούν οι μιζαδόροι εργολάβοι, οι γυναικοκτόνοι της διπλανής πόρτας.
Να πάψει η πατριαρχία να ελέγχει τον πολιτισμό και την ποιότητα ζωής της πόλης.
Να μουγγαθούν οι πάτρωνες και οι λαλίστατοι – σε παραλήρημα – πνευματικοί και μισάνθρωποι, οι πανταχού παρόντες αλαζόνες και αντεύχομαι υπέρ ευγονίας.
Επίσης κάθε σεξισμός, φεμινισμός, -ισμός εν γένει, από γνήσιους πατριώτες να εξαφανιστεί και κάθε είδος φοβισμού και ομοφοβίας.
Οι μάγισσες να πιάσουν δουλειά αμέσως, να ετοιμάσουν τα μπρίκια και τις κατσαρόλες, να ανάψουν δυνατή φωτιά και να φτιάξουν φίλτρα να μοιράσουν, σε κάθε σπίτι χωριστά. Δεν μπορεί, σε κάποια μυστική συνταγή κρύβεται η ευτυχία των ανθρώπων. Κι όταν χτυπήσουν την πόρτα άγνωστοι, να βάλουμε μέσα κι εκείνο το κοριτσάκι με τα βρεγμένα σπίρτα, στο σαλόνι να καθίσει, με αναμμένα στο τέρμα τα καλοριφέρ κι όχι πουτίγκες, πανετόν και νερουλά glouhwein παρά μελομακάρονα, κουραμπιέδες και κρέπες και μελόκρασο (με το φίλτρο της μάγισσας πάντα μέσα).
Αν δούμε προσφυγάκι που περπατά, δήθεν ανέμελα, μην το περάσουμε για ξέγνοιαστο επισκέπτη αλλά για εικόνα της συμφοράς. Μαζί να τα βάλλουμε τα δυο, στο σαλόνι, στη ζεστασιά της αγκαλιάς κι ίσως απ το παράθυρο δουν τα αποκεφαλισμένα δέντρα να στολίζονται καταμεσής της πόλης και αντί για Καλά Χριστούγεννα γράψουμε Ανάσταση. Υπάρχει και Θεός, ναι. Μήπως και το πιστέψουμε και αναθεματίσουμε τα καλικατζάρια και τους διαβόλους όλους που τριγυρνούν μέσα στα στενοσόκακα και δεν άφησαν κεραμίδι και σπίτι που να μην το ανέβασαν στην πλατφόρμα και για ένα «δωμάτιο» παίζεις και μπουνιές αν χρειαστεί.
Όταν περνά ο χοντρομπαλάς γενειοφόρος, να μοιράζει δώρα σε κάθε πικραμένο κι όχι σε όσους κάθονται πιο ψηλά στην κερκίδα του πλούτου (σύμφωνα με το πνεύμα των εορτών) και μουσικές ν’ ακούγονται παντού και να αστειεύεσαι με την χαρά.
Εκείνον τον βρώμικο εμποράκο δε που διακινεί κρυφά – φανερά εμπόρευμα Β’ κατηγορίας σε αφράτα ψωμάκια μέσα ή πουπουλένια μαξιλάρια (έστω), να τον φλομώσουμε στα ξόρκια, να του κάνουμε και μάγια ένα σωρό έτσι όπως φλομώνει τα παιδιά μας φούμαρα κι αυτός.
Κι ίσως διώξουμε το Κακό ή τον κακό μας Εαυτό.
Πίνοντας από τέτοια φίλτρα φοβάμαι βέβαια, μήπως ζουρλαθούμε από τόση χαρά και δεν δούμε το θαύμα των Χριστουγέννων και περάσει και φύγει για άλλη μια φορά και παραμείνει κι αυτή μια ακόμη προβλέψιμη Χριστουγεννιάτικη ιστορία σαν του Καρόλου Ντίκενς κάποτε.
Καλά Χριστούγεννα κε Λόρενς
