Σήμερα γιορτάζεται η 49η επέτειος από την εξέγερση του Πολυτεχνείου. Ήδη αρκετοί φορείς, βουλευτές, πολιτικά κόμματα και σωματεία από την Αργολίδα έχουν αναφερθεί στην επέτειο, στέλνοντας το δικό τους μήνυμα.
Δείτε παρακάτω μερικά από αυτά.
Σωματείο Ιδιωτικών Υπαλλήλων Αργολίδας
«ΤΙΜΑΜΕ ΤΟΥΣ ΝΕΚΡΟΥΣ ΣΥΝΕΧΙΖΟΝΤΑΣ ΜΕ ΝΕΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΓΙΑ ΜΟΡΦΩΣΗ, ΔΟΥΛΕΙΑ ΚΑΙ ΖΩΗ ΜΕ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ!
Συναδέλφισσες, Συνάδελφοι,
το Σωματείο Ιδιωτικών Υπαλλήλων Αργολίδας, μαζί με άλλα σωματεία, Συλλόγους και μαζικούς φορείς που αγωνίζονται με συνέπεια στο πλευρό των εργαζομένων και δίνουν προοπτική και διέξοδο στα προβλήματά τους, χαιρετίζει με περηφάνια την 49η Επέτειο από τη λαϊκή εξέγερση του Νοέμβρη του 1973 στο Πολυτεχνείο.
Η αγωνιστική παρακαταθήκη του αντιδικτατορικού αγώνα και της εξέγερσης του Πολυτεχνείου ενάντια στην ανοιχτή, φασιστική, αμερικανοΝΑΤΟική, απριλιανή δικτατορία, και η συνεπής αλύγιστη στάση των χιλιάδων εργαζομένων, νέων, γυναικών στις εξορίες, στα μπουντρούμια των φυλακών και στα βασανιστήρια της ΕΑΤ-ΕΣΑ, παραμένουν οδηγός και έμπνευση για τον δικό μας σημερινό, καθημερινό βηματισμό.
Τα αντιιμπεριαλιστικά συνθήματα ΕΞΩ ΟΙ ΗΠΑ, ΕΞΩ ΤΟ ΝΑΤΟ, που γράφτηκαν στις πύλες του Πολυτεχνείου και το σύνθημα «ψωμί – παιδεία – ελευθερία» που ηχούσε στους δρόμους και τους χώρους δουλειάς την περίοδο της χούντας παραμένουν επίκαιρα, προσαρμοσμένα στις σημερινές δύσκολες συνθήκες που ζει ο εργαζόμενος λαός.
Το «Πολυτεχνείο» μας καλεί να μείνουμε ανυπότακτοι, να διαδηλώσουμε ενάντια στον πόλεμο και τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις στην Ουκρανία, απέναντι στα ιμπεριαλιστικά μπλοκ ΗΠΑ-ΕΕ-ΝΑΤΟ-Ρωσία, που δολοφονούν αμάχους, σπέρνουν προσφυγιά και σκορπούν φτώχεια και πείνα σε πολλές γωνιές του πλανήτη.
Αποκτάει ιδιαίτερη βαρύτητα σήμερα το αίτημα για απεμπλοκή της χώρας μας από τις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες και από τον πόλεμο που εξελίσσεται αμείωτα, με εξάρσεις και υφέσεις, να σταματήσει η παροχή «γη και ύδωρ» στους εκμεταλλευτές μας και στις πολεμικές μηχανές τους, που μετατρέπουν τις υποδομές της χώρας, τα λιμάνια και τα αεροδρόμια σε “ορμητήρια πολέμου” αλλά και πιθανούς “στόχους”.
- Να καταργηθεί η Ελληνοαμερικανική Συμφωνία για τις Στρατιωτικές Βάσεις.
- Να ξηλωθούν οι βάσεις του θανάτου από τη χώρα μας.
- Να μην εγκατασταθούν πυρηνικά στον Άραξο, στη Σούδα και οπουδήποτε αλλού στην Ελλάδα.
Η ιστορία γράφεται με ανυπακοή!
Η μάχη ενάντια σε κάθε αντιδραστική μεταρρύθμιση στα εργασιακά δικαιώματα, που μετατρέπει τους εργαζόμενους σε γρανάζια του συστήματος και σε φτηνό εργατικό δυναμικό για το κεφάλαιο, είναι σήμερα η συνέχεια του συνθήματος «ψωμί, παιδεία, ελευθερία». Οι συλλογικές συμβάσεις εργασίας, η κοινωνική ασφάλιση, η αύξηση των μισθών και η διασφάλιση των δικαιωμάτων των εργαζόμενων είναι μόνο μερικές από τις μάχες που δίνουμε συλλογικά υπερασπιζόμενοι το ρόλο μας για σταθερή και αξιοπρεπή εργασία. Δεν πρόκειται να συμβιβαστούμε με τα ψίχουλα, με καλάθια της ντροπής, με Voucher και Pass, με τα επιδόματα-κοροϊδία των επιχειρηματικών ομίλων.
Η απεργία στις 9 Νοέμβρη απέδειξε ότι ο λαός μπορεί να έρθει στο προσκήνιο!
Η μεγάλη συμμετοχή των εργαζομένων, ειδικά των νέων, δείχνει το δρόμο της σύγκρουσης με τους επιχειρηματικούς ομίλους και την κυβέρνηση, στον διεκδικητικό αγώνα για αυξήσεις στους μισθούς, για συλλογικές συμβάσεις, για φτηνό ρεύμα και τρόφιμα.
Σήμερα, απέναντι σε ένα σύστημα που σαπίζει και δείχνει με τραγικό τρόπο τα απάνθρωπα όριά του, μοναδική διέξοδος είναι ο συνεχής, συνεπής ταξικός αγώνας αντίστασης και αντεπίθεσης, η οργάνωσή μας, η διεκδικητική πάλη σε κλάδους και χώρους δουλειάς. Είναι ο αγώνας που θα στοχεύει στο κέντρο τον ταξικό αντίπαλο, τους επιχειρηματικούς ομίλους και το πολιτικό προσωπικό τους, ο αγώνας δηλαδή για μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.
Το Πολυτεχνείο ζει!
Τιμή στους νεκρούς της αντιδικτατορικής πάλης και τους αγώνες τους»
Γιάννης Γκιόλας
Ο βουλευτής Αργολίδας του ΣΥΡΙΖΑ Γιάννης Γκιόλας σημειώνει:
«Eίναι οι μέρες του Νοέμβρη του 1974,
Το Πολυτεχνείο έχει καταληφθεί , μεγάλες λαϊκές συγκεντρώσεις κατακλύζουν τους χώρους μέσα και έξω από το Πολυτεχνείο. Μια εικοσάχρονη φοιτήτρια της Νομικής τότε, η Ιωάννα Καρυστιάνη, ανακαλεί στη μνήμη της τα γεγονότα.
…Η στρατιωτική δικτατορία είχε αποδειχτεί τόσο αηδιαστική, τόσο προσβλητική στην ανθρώπινη ύπαρξη, τόσο ανενδοίαστη, τόσο επικίνδυνη, νιώθαμε ότι δεν μπορούσε να γίνει διαφορετικά […] Οπότε δεν γινόταν να μην πάμε στο Πολυτεχνείο. Έχω την εντύπωση ότι ήτανε αδύνατον να μην πάμε στο Πολυτεχνείο. Εμένα δεν μου πέρασε ποτέ απ’ το μυαλό να καθίσω στ’ αυγά μου κι ας είχα διαλυθεί ψυχολογικά στην ΕΣΑ. Ήταν πια πολύ ντροπιαστική κατάσταση η Δικτατορία. Οτιδήποτε άλλο θα σήμαινε ότι συγχωρείς τη Δικτατορία για τα μέχρι τότε.
Θυμάμαι την πρώτη ή τη δεύτερη μέρα της κατάληψης, να μεταφέρω εγώ τον διορισμό της Δαμανάκη από τη Συντονιστική ως εκφωνήτριας. Δεν είχαμε όμως σφραγίδα και βρέθηκε ένα καρεκλοπόδαρο που το βουτήξαμε στο μελάνι, σφραγίσαμε το έγγραφο και ανέλαβε η Μαρία εκφωνήτρια στο σταθμό. Τα συναισθήματα ήταν πολύ πλούσια. Και φόβος. Και πίστη. Και θάρρος. Και αναστολές. Και καχυποψία. Και οραματισμός. Και ευθύνες.
Αλλά κατέληγαν σ’ ένα δια ταύτα: ότι εμείς δεν έχουμε δικαίωμα να φύγουμε από ‘κει μέσα. Παίρναμε στις πλάτες μας μεγάλη ευθύνη. Και μάλιστα δεν ξέρω αν πρέπει να το γράψεις αυτό, αλλά φανταζόμασταν ότι τις κορυφαίες και κρίσιμες ώρες της τελευταίας μέρας, θα ‘ρχόντουσαν για συμπαράσταση γύρω απ’ το Πολυτεχνείο οι γονείς και οι θείοι των παιδιών και αντί γι’ αυτούς, είχαν έρθει τα δεκαπεντάχρονα, οι μαθητές… Είχα το μυαλό μου σ’ αυτά τα παιδιά… Τους μίλαγα, τα είχα από κοντά. Όταν μπήκε το τανκ μέσα, το πρώτο πράμα που έκανα (και δεν ήμουνα μόνη μου, αλλά δεν θυμάμαι ποιος άλλος ήταν μαζί μου) ήταν να τρέξω πίσω στο αμφιθέατρο Γκίνη που ήταν πολλοί μαθητές, να φροντίσουμε για τα πιτσιρίκια, πώς θα φύγουνε… Όταν είσαι 20 χρονών και ο άλλος είναι 15, νιώθεις υπεύθυνος.
Αυτό που θυμάμαι είναι ότι την κοπανήσαμε από τη Στουρνάρη. Δεν μπορώ να πω ότι βγήκα από τους πρώτους, μάλλον προς το τέλος –πρέπει να πέρασα πάνω από σίδερα– και βέβαια μας λιανίσαν εκεί διάφοροι μπάτσοι και παρακρατικοί… Και τότε άνοιξε μια πόρτα πολυκατοικίας στη Στουρνάρη και –τον θυμάμαι τον αριθμό–, ήμασταν 22 παιδιά, καθισμένοι σε ένα χαλί. Νύχτα. Μας είχε ανοίξει μια γυναίκα που ζούσε μόνη της και που τότε μου φάνηκε γιαγιά, 60 χρονών πρέπει να ‘τανε. Ήμασταν μαζί με τον Γιώργο τον Μαθιανάκη και κάτι άλλα παιδιά με ανοιγμένα κεφάλια… Θυμάμαι ότι 200 δραχμές που είχα πάνω μου τις μοιραστήκαμε για ναύλα. Το πρωί πρώτα κατέβηκε η γυναίκα –πολύ γενναία γυναίκα– να κόψει κίνηση στο τετράγωνο, να ακούσει τους ήχους της πόλης, κι αυτή μας είπε «φύγετε σιγά-σιγά». Φύγαμε ένας-ένας όπως καταλαβαίνεις κι εγώ πήγα με τα πόδια στου Ζωγράφου. Δεν θυμάμαι αν συνάντησα αστυνομικούς ή στρατιώτες ή αν είδα τανκς. Είχα τέτοιο φόβο που δεν έβλεπα μπροστά μου. Πρέπει να συνειδητοποιήσεις ότι ακόμα, θα ‘ταν 10-11 το πρωί, δεν έχουμε εικόνα του τι έχει συμβεί. Από πού να πάρουμε πληροφορίες; Ξέραμε τι γίνονταν οι σύντροφοί μας εκείνο το πρωί; Ξέραμε αν οι νεκροί ήταν 30 ή 300 ή 500; Αυτή ήταν η μεγάλη αγωνία του να μην ξέρεις πού βρίσκεσαι και τι γίνεται.
Μετά κρυβόμουν για ένα διάστημα, άλλαξα 4 σπίτια στην παρανομία. . Ποιοι ήταν αυτοί που μας κρύβανε; Απλοί, λαϊκοί άνθρωποι, καταπληκτικοί. Που δεν ζήτησαν ποτέ καμία αναγνώριση γι’ αυτό που έκαναν και που δεν ξέρω αν τους φερθήκαμε και καλά δηλαδή. Υπήρχανε πάρα πολλοί άνθρωποι που κάνανε τα αδύνατα δυνατά να βοηθήσουν παιδιά γιατί και μετά το Πολυτεχνείο και μετά το χτύπημα του Φλεβάρη ήταν εκατοντάδες παιδιά που ήταν καταζητούμενα. […]
Όταν έπεσε η χούντα με ξεκλείδωσαν 3 μέρες μετά, όλη η Ελλάδα στους δρόμους κι εγώ κλειδωμένη.
Στην πρώτη επέτειο του Πολυτεχνείου, είδα την πρώτη λαοθάλασσα στη ζωή μου έκλαιγα μέσα μου. Έλεγα ότι αν το 1/3 του κόσμου, είχε έρθει εκείνη τη βραδιά του Πολυτεχνείου μπορεί να ήταν αλλιώς η εξέλιξη. Νάχαμε λιγότερους νεκρούς , νάχε πέσει η Χούντα και νάχαμε γλυτώσει την Κύπρο.
Στο Πολυτεχνείο ένοιωσα καλός άνθρωπος, βίωσα το συναίσθημα της αλληλεγγύης , της αυταπάρνησης και άλλων λέξεων που έχουν αποσυρθεί από την σημερινή ζωή».
ΠΑΣΟΚ – ΚΙΝΑΛ Αργολίδας
Όπως αναφέρει το ΠΑΣΟΚ – ΚΙΝΑΛ Αργολίδας:
«Οι νέοι δεν ξεχνούν εκείνον το Νοέμβρη.
Οι αγώνες των αγανακτισμένων τότε φοιτητών για “Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία”, είναι πιο επίκαιροι από ποτέ, πιο επιτακτικοί από χθες, πιο αναγκαίοι για το αύριο και ομολογουμένως αποτελούν ένα εθνικό ορόσημο. Το Πολυτεχνείο δεν ήταν πυροτέχνημα, δεν είναι γιορτή. Το Πολυτεχνείο ήταν η επιθυμία των φοιτητών να αγωνιστούν επειδή θέλησαν, πίστεψαν και διεκδίκησαν ένα κράτος δικαίου με σεβασμό στα ανθρώπινα δικαιώματα. Δίψα για ελευθερία, πίστη στον άνθρωπο, όραμα για έναν κόσμο δίκαιο, τους οδήγησαν να εξεγερθούν απέναντι στους δικτάτορες με αποτέλεσμα να συγκλονίσουν και να κινητοποιήσουν την κοινωνία, συνδέοντας το παρόν τους με την Ιστορία.
Δόξα και τιμή σε όλους αυτούς τους αγωνιστές, που θυσιάστηκαν και πάλεψαν τις μέρες εκείνες του Νοέμβρη του 1973».
