Κάπου εκεί… προς το τέλος του καλοκαιριού θα ήταν… που αφήσαμε κάποιες από τις ανησυχίες μας για να τις συν-αναζητήσουμε την επόμενη φορά…
Έφτασε, σήμερα, η επόμενη φορά… με άφησες μόνο να αναζητώ δίχως να ακούω την φωνή σου…
Όμως, εγώ στρώνω στην πλατεία του Αγιοσπυρίδωνα το λευκό τραπεζομάντηλο και σε προσκαλώ, Όλγα, για να συνεχίσουμε την ατέρμονη συζήτηση… θα φροντίσω να πληρώσω την απουσία σου με την παρουσία σου…
επίλογος
στην όλγα
ζωγράφιζες την ευαισθησία
με ανεξίτηλο χρώμα
για να την χαρίσεις
σε μαθητές
και φίλους
μάταια
θα περιμένει στο μπαλκόνι σου
η κουπαστή
να αγκαλιάσεις
με το βλέμμα σου την πλατεία
τώρα παίζεις
τυλιγμένη
με το φως των αστεριών
και την εικόνα σου
ακουμπισμένη στη δική μας μνήμη…
πόσο φτωχαίνουμε…
Τρίτη 18 Οκτωβρίου 2022
θ. σ. Σπαντιδέας
