Αλλού χάνονται και αλλού αυξάνονται οι ακτές μας. Τεράστια περιβαλλοντικά προβλήματα προκύπτουν από τις ανθρώπινες παρεμβάσεις στην Αργολίδα και όχι μόνο.
Χαρακτηριστικό είναι πως μια ολόκληρη νησίδα έχει δημιουργηθεί στο βορινό τμήμα του μόλου των Μύλων, ενώ σε κάποια σημεία είναι σα να χάθηκε το λιμάνι…
Τι συμβαίνει στις ακτές του Αργολικού κόλπου;
Είχαμε συνηθίσει τα τελευταία χρόνια να χάνονται παραλίες όπως στο Τολό και στην Κάντια από λιμενικά έργα τα οποία είτε στερούντο περιβαλλοντικής άδειας είτε είχαν γίνει λανθασμένες μετρήσεις. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να κινδυνεύσει το Τολό να μείνει χωρίς την «ψιλή άμμο» και η Κάντια χωρίς παραλία.
Αρχικά όλοι επέμεναν πως το πρόβλημα στον Αργολικό κόλπο οφείλεται στις κλιματολογικές αλλαγές και στην άνοδο της στάθμης της θάλασσας. Ήταν η εύκολη καραμέλα, κυρίως της αυτοδιοίκησης, η οποία απέφευγε να έρθει σε ρήξη με οικονομικά συμφέροντα. Ο καθένας έφτιαχνε μόλους και μαρίνες και με πρώτους τους Δήμους και το κράτος, χωρίς να δίνει λογαριασμό σε κανέναν για τις επιπτώσεις που ακολουθούσαν. Άλλοθι πάντα η «παγκόσμια κλιματική αλλαγή», ουδείς άλλος ένοχος. Στο Τολό φέτος η κατάσταση ήταν ελαφρώς καλύτερη μετά το άνοιγμα διόδων της θάλασσας στους μόλους ώστε να μην διακόπτεται το θαλάσσιο ρεύμα. Ίσως στην οπτική βελτίωση να έχει συμβάλει και η παράνομη, κατά κάποιους, επίστρωση της παραλίας με άμμο!
Σε αντίθεση με το Τολό, αν και η προβλήτα ξενοδοχειακής μονάδας έχει ζητηθεί δικαστικά να κατεδαφιστεί, εν τούτοις παραμένει στην θέση μέχρι σήμερα της αφανίζοντας την ακτή σε πολλά χιλιόμετρα και θέτοντας σε κίνδυνο της υποδομές της Κάντιας.
Άλλου είδους παρεμβάσεις
Σύμφωνα με το 3ο Επιστημονικό Forum για τη Μείωση της Διακινδύνευσης από Καταστροφές στην Ελλάδα που διεξήχθη στις 5 – 6 Μαρτίου 2020, για την διάβρωση των παράλιων αναφέρεται ότι: «Χωρικά εκτείνεται προς τη θάλασσα μέχρι το βάθος όπου είναι δυνατή η μετακίνηση των ιζημάτων του πυθμένα από υδροδυναμικά αίτια (hc: closure depth) και προς τη χέρσο μέχρι το ανώτερο σημείο αναρρίχησης (R: run-up) των μεγαλύτερων κυμάτων. Συχνά το ανώτατο σημείο αναρρίχησης καθορίζεται από φυσικά εμπόδια (π.χ. παράκτιος κρημνός) ή ανθρώπινες κατασκευές».
Τέτοιου είδους παρεμβάσεις έχουμε στην παραλία των Ιρίων και της Πλάκας Δρεπάνου με την κατασκευή του παράκτιου δρόμου καθώς στο ύψος της Αγίας Άννας στο Τημένιο Άργους καθώς και στην παραλία στην είσοδο των Μύλων από τη Νέα Κίο.
Η κατάσταση στους Μύλους
Εκεί που άλλοτε έδεναν τα φορτηγά πλοία και οι γραμμές του ΟΣΕ έφταναν ως την άκρη της θάλασσας για να διευκολύνουν την φόρτωση, σήμερα κινδυνεύει να προσεγγίσει τον μόλο ακόμα και ψαρόβαρκα.
Τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα στο Μόλο με τον Φάρο. Δυτικά έχει σχηματιστεί μια τεράστια παραλία με αποτέλεσμα και τα σκαλοπάτια που άλλοτε οδηγούσαν στις βάρκες να έχουν σκεπαστεί εντελώς από τα χαλίκια.
Ενώ το φαινόμενο έχει αρχίσει να πλήττει και την βορινή πλευρά, όπου μεταξύ μόλου και ακτής ξεπροβάλει πλέον μια νησίδα από φερτά υλικά.
Το πρόβλημα στους Μύλους άρχισε να εμφανίζεται όταν κατασκευάστηκε επί Τσούρνου ο πέτρινος βραχίονας στο λιμάνι του Ναυπλίου και επιδεινώθηκε από την ημέρα της κατασκευής της εισόδου στο καταφύγιο της Νέας Κίου.
Είναι πλέον αναγκαίο να γίνει μελέτη όλου του Αργολικού Κόλπου και η ανάληψη της μελέτης να γίνει από την Περιφέρεια Πελοποννήσου.
