Ο πόλεμος στην Ουκρανία έφερε στην επικαιρότητα τα λεγόμενα τακτικά πυρηνικά όπλα. Τα τακτικά πυρηνικά όπλα μπήκαν στο δημόσιο λόγο πρώτη φορά γύρω στο 1980, όταν ο περίφημος στρατηγός Χονδροκούκης, προαλειφόμενος για Υπουργός Άμυνας (ευτυχώς, ο Αντρέας τον αντελήφθη εγκαίρως και τον ξαπέστειλε) πρότεινε να θωρακίσουμε τον Έβρο με τέτοια όπλα… (ήταν φτηνότερα από τη συντήρηση του Δ’ Σώματος Στρατού).
Τακτικά πυρηνικά όπλα στην Ελλάδα υπήρχαν σε ΝΑΤΟικές αποθήκες στην Κεντρική Μακεδονία. Είχαν στόχο να σταματήσουν μια ενδεχόμενη κάθοδο σοβιετικών τεθωρακισμένων προς την Θεσσαλονίκη.
Το σενάριο ήταν το εξής: Ένα μέσο πυροβόλο θα έφευγε από μια Μοίρα Πυροβολικού από το στρατόπεδο του Παύλου Μελά στην Θεσσαλονίκη. Μαζί ξεκινούσαν ένα στάγιερ με φρουρά, ένα τζιπάκι με δύο αξιωματικούς Έλληνα και Αμερικάνο, και μια καναδέζα με τέσσερις Αμερικάνους στρατιώτες και το πυρηνικό βλήμα. Η πομπή θα στάθμευε σε ένα προκαθορισμένο σημείο. Οι Έλληνες στρατιώτες από το Στάγιερ σχημάτιζαν έναν εξωτερικό αμυντικό κλοιό, για να μην δεχθούν επίθεση από κομάντος (το ό,τι περίμεναν από μένα να αντιμετωπίσω τον κομάντο, για να μην μας πάρουν την ατομική βόμβα, είναι το σουπρέμουμ της αισιοδοξίας). Οι Αμερικάνοι έβγαζαν το πυρηνικό βλήμα από το κουτί. Οι δυο αξιωματικοί ξεβίδωναν έναν κώνο στην κορυφή του βλήματος και ρύθμιζαν δυο «ρολογάκια» και τον ξαναβίδωναν. Αυτοί γνώριζαν πόσα εμπυρεύματα θα έβαζαν στο κανόνι, το αζιμούθιο και ότι άλλο χρειαζόταν για την βολή.
Όταν το τακτικό πυρηνικό βλήμα έφευγε από το κανόνι, θα χτύπαγε έναν στόχο καμιά δεκαριά χιλιόμετρα μακριά, αφάνιζε τα πάντα σε ακτίνα 600 μέτρων από το σημείο πτώσης και ήταν πολύ επικίνδυνο σε ακτίνα 1200 μέτρων. Έτσι λέγανε… Πάντως η οδηγία ήταν να φορέσουμε γρήγορα μάσκα αερίων, να φωνάξουμε «αέρια, αέρια» και να το βάλουμε στα πόδια (χωρίς συγκεκριμένο σχέδιο διαφυγής!)
Σε αυτές τις ασκήσεις έδωσε τέλος ο Αντρέας Παπαντρέου το 1984. Υπέγραψε με τον Ζίβκωφ την συμφωνία αποπυρηνικοποίησης της Βαλκανικής. Τότε έζησα μια από τις ωραιότερες στιγμές μου. Ήρθε ο Αμερικάνος αξιωματικός και πήρε το πρόπλασμα της μπόμπας, που είχα χρεωμένο ως αποθηκάριος… Ζήτησε και ένα δεύτερο, που υπήρχε στα χαρτιά του και όχι στα χαρτιά μου. Με περισσή αυθάδεια του απάντησα πως το είχα δει πριν από δυο χρόνια στις σελίδες ενός Κυριακάτικου «Ριζοσπάστη» (αλήθεια έλεγα).
Ένα τέτοιο βλήμα εάν πέσει στην Ενδεκάτη, θα σκοτώσει αμέσως 5.000 ανθρώπους (εμάς) και ανάλογα με τον αέρα που θα φυσάει οι νεκροί μπορεί να φτάσουν τους 8.000. Εννοείται ότι μετά από κάτι τέτοιο για εκατό τουλάχιστον χρόνια η πόλη μας δεν θα υπάρχει. Στην θέση της θα είναι μια νεκρή ζώνη ερειπίων με αρκετή ραδιενέργεια για να αναπτυχθούν καρκίνοι στους διερχόμενους από εκεί.
Δεν θα πέσει όμως. Οι στόχοι των τακτικών πυρηνικών όπλων είναι χώροι στρατηγικής σημασίας. Το Ανάπλι και το Άργος δεν έχουν πια καμία σημασία: Ούτε έδρες μεγάλων στρατιωτικών μονάδων είναι, ούτε στρατηγικής παραγωγής βιομηχανίες έχουν, ούτε συγκοινωνιακοί κόμβοι είναι. Το λιμάνι του Ναυπλίου κάποτε είχε βαρύνουσα στρατηγική αξία… εξ ού και η φωτογραφία με τον Βρετανικό στόλο… Τώρα το λιμάνι υπάρχει μόνο και μόνο για να εμφανίζεται κάθε δέκα χρόνια ένας ανάδοχος της εκβάθυνσής του και να χαίρεται αυτός και οι (πολιτικοί) φίλοι του.
Κάθοδος ξένων στρατευμάτων από ξηρά προς την Αργολίδα, μπορεί να αντιμετωπιστεί και χωρίς καμία χρήση πυρηνικών. Η απόβαση από θάλασσα, αν και οι Αμερικάνοι έκαναν τέτοιες ασκήσεις τη δεκαετία του 1960 στα Ίρια και την Κάντια, δεν είναι πρόσφορη, διότι οι πεδινές εκτάσεις έχουν μικρό βάθος και διακόπτονται από βουνοσειρές.
Μεγαλύτερος κίνδυνος είναι να πέσουν αλλού ατομικές βόμβες και ο αέρας να φέρει μέχρι εδώ τα πυρηνικά συννεφάκια. Μέχρι να φύγουν, η ζωή μας θα πρέπει να γυρίσει 200 χρόνια πίσω…. Τουλάχιστον.
Τελικά, το Ναύπλιο κινδυνεύει μόνο εάν ο Κούλης αποφασίσει ότι τα παιδιά μας πρέπει να σκοτωθούν για το ΝΑΤΟ.
ΥΓ Ατομικές μπόμπες μπορεί να μην πέσουν, αλλά με το αλισβερίσι γύρω από τις Δημοτικές, ο Θεός θα μας κάψει σαν τα Σόδομα και Γόμορα…… «Είναι πολλά τα λεφτά…».
