Ξέσπασε σε προσωπική της ανάρτηση η Εριέττα Κούρκουλου μετά την επίσκεψή της στο νησί των Σπετσών για τις εκδηλώσεις της Αρμάτας. Η γνωστή ακτιβίστρια και ιδρύτρια μη κερδοσκοπικής οργάνωσης για την προστασία των ζώων, αντίκρυσε εικόνες ντροπής που της προκάλεσαν αγανάκτηση.
Η κυρία Κούρκουλου στάθηκε ιδιαίτερα στο ζήτημα των τετράποδων που χρησιμοποιούνται για τη μεταφορά επισκεπτών στους δρόμους του νησιού.
Δυσφορία επίσης της προκάλεσε η εικόνα κεφαλιών μικρών γουρουνιών σε μπουφέ ξενοδοχείου, ενώ δεν παρέλειψε να σχολιάσει και τη ρύπανση του υδάτινου περιβάλλοντος που προκλήθηκε από την εκδήλωση της Αρμάτας.
Χαρακτηριστικές είναι οι φωτογραφίες που μοιράστηκε στον προσωπικό της λογαριασμό με τα αποκαΐδια από το ομοίωμα της Αρμάτας να επιπλέουν στα νερά του νησιού, ενώ τα βαρύτερα κατάλοιπα κατέληξαν στον βυθό. Πρόκειται για μια ανάρτηση που δείχνει και μία άλλη εικόνα του νησιού για την οποία θα πρέπει να γίνει προσπάθεια να αλλάξει.
Το κείμενο της ανάρτησής της:
«Φέτος, ο Βύρων και εγώ αποφασίσαμε να πάμε στα 200 χρόνια της Αρμάτας, επειδή έχουμε αναμνήσεις από τα παιδικά χρόνια, τις οποίες θέλαμε να μοιραστούμε και με τον Νίκο.
Αγαπάμε ιδιαίτερα το νησί των Σπετσών, γιατί έχει καταφέρει να κρατήσει τον χαρακτήρα και την ποιότητά του, σε αντίθεση με τόσα άλλα πανέμορφα νησιά – που έχουν ξεπουληθεί κυριολεκτικά και πλέον δεν θυμίζουν σε τίποτα την όμορφη Ελλάδα μας.
Δυστυχώς όμως, η εμπειρία μας από την Αρμάτα ως ενήλικες, διέφερε αρκετά από αυτό που θυμόμασταν ως παιδιά.
Ξεκινάμε από τις άμαξες, τις οποίες χρησιμοποιεί ακόμα ο περισσότερος κόσμος για την μετακίνησή του, ενώ δεν υπάρχει ωραιότερο πράγμα από το περπάτημα στις Σπέτσες – που είναι κυριολεκτικά μια ευθεία.
Στους 35 βαθμούς, οικογένειες πέντε και έξι ατόμων, ανέβαιναν χώρις δεύτερη σκέψη στα καρότσια με πλήρη αδιαφορία για το ευφυέστατο ζώο που θα έσερνε όλο αυτό το βάρος μέσα στην ζέστη, για να κάνουν την «βόλτα» τους.
Συνεχίζουμε στο δείπνο που (δεν) φάγαμε στο ιστορικό ξενοδοχείο του Ποσειδωνίου, όπου αντίκρισα για πρώτη φορά εδώ και χρόνια τα κομμένα κεφάλια μικρών γουρουνιών, καθ´οδόν για να πάρω μια σαλάτα από τον μπουφέ. Δεν ξέρω αν είναι αρνητικό αυτό, μιας και λειτουργεί σαν υπενθύμιση του τι (η μάλλον ποιον) βάζουμε στο πιάτο μας, αλλά για εμένα προσωπικά ήταν πολύ δύσκολο θέαμα.
Τέλος, χθες που κάναμε την τελευταία μας βόλτα πριν αναχωρήσει το καράβι μας για Αθήνα, ήρθαμε πρόσωπο με πρόσωπο με τις επιπτώσεις της ιστορικής αυτής εορτής, στην θάλασσα και το περιβάλλον.
Έχοντας αμελήσει την τοποθέτηση ενός κατάλληλου φράγματος γύρω από το πλοίο που καιγόταν, όλα τα καμμένα απόβλητα κατέληξαν στον βυθό, μολύνοντας ανεπανόρθωτα τα πανέμορφα νερά του νησιού.
Η υπερηφάνεια λοιπόν, που κάποτε αισθανόμασταν για τον αγώνα των προγόνων μας, μετατράπηκε σε ντροπή για το τι κάνουμε εμείς σήμερα.
Δεν μπορούμε να διατηρήσουμε άραγε τις παραδόσεις μας, με σεβασμό και αγάπη για τον κόσμο γύρω μας;»
