Η αναδρομική έκθεση του διεθνούς εικαστικού Γιάννη Καμίνη που θα λάβει χώρα στη Σταϊκοπούλου 50 & Φαβιέρου 1, στο Ναύπλιο, 26 Αυγούστου έως 4 Σεπτεμβρίου, παρουσιάζει επιλεγμένα έργα από τη διαχρονική του διαδρομή στη ζωγραφική η οποία διαπνέεται από τον υπερβατικό τρόπο με τον οποίο δημιουργεί. Έτσι αναδύονται σημαίνοντα, νοήματα, σύμβολα και αρχέτυπα ως ανταπόκριση σε υπαρξιακά ζητήματα. Ο καλλιτέχνης θα παραστεί στα εγκαίνια και θα εξηγήσει πώς η υπέρβαση μπορεί να αποτελεί μια λύση στις δοκιμασίες της ζωής μας στο διηνεκές, ως αναπόσπαστο μέρος της ανθρώπινης φύσης.
Τα εγκαίνια της έκθεσης θα γίνουν στις 26 Αυγούστου, ώρα 21:00.
Ο εκθεσιακός χώρος παραχωρείται αφιλοκερδώς και παρέχει προσφορά στην κοινωνία μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα από την «Vasiliki – galerie d’ art Ελληνογαλλικός Εικαστικός κύκλος», που υποστηρίζει σύγχρονους καλλιτέχνες, αναλαμβάνοντας όλα τα έξοδα των εκθέσεων. Επιθυμία της ιδιοκτήτριας, κυρίας Βασιλικής Ξυλινά, η οποία είναι η ίδια εικαστικός και επιμελήτρια, είναι να αναδεικνύεται η αξία της τέχνης ως σημείο αναφοράς για ποιότητας ζωής μέσα από την καλλιέργεια και ψυχική ανύψωση του ανθρώπου. H γκαλερί τελεί υπό την αιγίδα του Δ.Ο.Π.Π.Α.Τ. του Δήμου Ναυπλιέων.
Ο Γιώργος Ορφανίδης, Αρχαιολόγος, Ιστορικός Τέχνης, Creative Director, Υποψήφιος Διδάκτωρ (Joint Program) – ΑΠΘ & Πανεπιστήμιο Τουλούζης ΙΙ σχολιάζει την έκθεση και δίνει έμφαση στην οικουμενική διάσταση των έργων του Γιάννη Καμίνη. Όπως ο ίδιος αναφέρει στο κείμενό του:
«Ο εικαστικός Γιάννης Καμίνης αφηγείται ιστορίες με βαθύτατα οικουμενικό υπόβαθρο. Στηλιτεύει την ερμηνεία της πολιτιστικής εξέλιξης του κόσμου, επιδιώκει την ανάπτυξη ενός διαπολιτισμικού διαλόγου, την εύρεση της όασης που θα μας ξεδιψάσει επιτέλους, όποιοι κι αν είμαστε οι συνταξιδιώτες της ερήμου, από όπου κι αν προερχόμαστε. Άλλωστε, πρέπει να συμβιώνουμε, να μοιραζόμαστε κοινές γνώσεις και συναισθήματα, ή με άλλα λόγια, να βαδίζουμε στο δρόμο του μετα-μοντέρνου, χωρίς να μετουσιωνόμαστε σε φερέφωνα μιας «απολιθωμένης παράδοσης».
Στο πέρασμα προς τη δεκαετία του 1990, τότε που αρχίζει να παρατηρείται μια γενικευμένη – και σχεδόν παγκόσμια – αλλαγή στο ρόλο-μέλλον των μόνιμων και περιοδικών μουσειακών εκθέσεων λόγω της υιοθέτησης προτύπων και σημείων με ένα αισθητά (επανα)ανακατευθυνόμενο εθνογραφικό και δια-πολιτισμικό περιεχόμενο , o Tom Turner δημοσιεύει υπέρ ενός (επαν)σχεδιασμού, ο οποίος δεν θα αποτελεί πλέον χωνευτήρι πειραματισμού μίας χωρίς λογική εφαρμογής του παραδοσιακού στοιχείου στην αρχιτεκτονική-πολεοδομία και τις πλαστικές τέχνες. Η υπερβολική εξύμνηση του ένδοξου παρελθόντος φέρει αντίθετα αποτελέσματα, καθώς μακροπρόθεσμα αποδεικνύεται ότι δεν ικανοποιεί επαρκώς καμία ανάγκη περί του «γνωρίζω (ακριβώς) ποιος είμαι», «συμβιώνω / συμφιλιώνομαι με τους άλλους», «αποδέχομαι το διαφορετικό». Συνεπώς, κατά τον ίδιον η κοινωνία οφείλει να βρει τη χρυσή τομή μεταξύ των τριών: «παράδοση-μοντέρνο-μεταμοντέρνο». Το συγκεκριμένο, λοιπόν, μετουσιώνεται σε κίνημα, και διαμορφώνεται ως «συνέχεια» του μετα-μοντέρνου. Ο Μετα-Μεταμοντερνισμός, λαμβάνοντας υπόψιν του τις νέες κοινωνικο-πολιτισμικές ανάγκες, αναδύεται πρώτα μέσα από τους κόλπους των τεχνών που σχετίζονται με την οργάνωση του χώρου, με «καθημερινές» πτυχές του δημόσιου και ιδιωτικού ανθρώπινου βίου . Οι Mikhail Epstein, Alexander Genis & Slobodanka Vladiv-Glover, λίγο αργότερα, ενισχύοντας τη θέση του Turner περί διαπολιτισμικής ανάπτυξης των σύγχρονων διεθνών εμπορικών και καλλιτεχνικών κέντρων (λ.χ. τάσεις και πρότυπα σε: Παρίσι, Λονδίνο, Μιλάνο, Νέα Υόρκη), προτείνουν έναν εναλλακτικό όρο για τον Μετα-μεταμοντερνισμό, εκείνον του «Τρανσ-Μεταμοντερνισμού». Ως εκ τούτου, οφείλουμε να μιλάμε για αναζήτηση-αμφισβήτηση-(επανα)προσέγγιση κοινωνικών εννοιών που συσπειρώνονται πέριξ καταστάσεων διαπολιτισμικού, ή ακόμα και επιπολιτισμικού συνθέτειν, με άλλα λόγια για όρους όπως «Τρανσ-Υποκειμενικότητα», και «Τρανσ-Ουτοπισμός».
Εδώ, το θεματικό ρεπερτόριο δεν υιοθετεί άκριτα μοτίβα και σύμβολα του αρχαίου ελληνορωμαϊκού ή/και βυζαντινού παρελθόντος (π.χ. Φοίνικας, προσωποποιημένες έννοιες με θεϊκή συνύφανση, Άγγελοι, Εύα), καθώς η τέχνη του προς παρουσίαση καλλιτέχνη αναποδογυρίζει, σε ένα δεύτερο επίπεδο ανάγνωσης, την ακλόνητη και μη ουσιαστικά δομημένη συλλογική/κοινωνική ταυτότητα των πολιτιστικών κύκλων με ένδοξη ιστορία-παρών στο πέρασμα του χρόνου.
Η τέχνη του Γιάννη Καμίνη χαρακτηρίζεται από υπερβολή, όχι όμως με την αρνητική σημασία του εν λόγω όρου. Η υπερβολή που διατρέχει όλα τα έργα του δημιουργού ξεκινάει ήδη από την αρχική του σκέψη, σαν μία άλλη κινητήριος δύναμη για την απόδοση της όσο πιο ρεαλιστικής εικόνας του σήμερα. Γιατί να ωραιοποιούμε το άσχημο; Γιατί να φοβόμαστε, παράλληλα, να αποδώσουμε το πραγματικά ωραίο σε όλο το μήκος και πλάτος του, γιατί, μεταξύ άλλων, να σκεπτόμαστε ενοχικά; Γιατί, εντέλει, κάποιος να μην τολμάει να μας δείξει την άλλη πλευρά του υπερβολικού; Ήτοι, εκείνη τη βαθιά ρεαλιστική όψη που περικλείεται μέσα σε αυτό το σύστημα ιδεών, που αβυσσαλέα μέχρι σήμερα παλεύει με το υπερβλητικό –αλλά όχι υπερβολικό με την κοινωνικο-πολιτισμική έννοια– μπαρόκ, ροκοκό. Οι ενότητες αυτής της έκθεσης φέρουν, λοιπόν, έναν κοινό παρονομαστή: την ανάδειξη του κοινωνικού ρόλου της υπερβολής, ακόμα και όταν η ζωγραφική τεχνική που χρησιμοποιείται δεν είναι αμιγώς ρεαλιστική.
Τα –συχνά αντιθετικά– χρώματα και η τεχνική απόδοσης των εικονιζόμενων προσώπων ή/και αντικειμένων με τον ανάγλυφο χαρακτήρα τους ενισχύουν το κεκρυμμένο νόημα πίσω από τον τίτλο της έκθεσης «Υπέρβαση». Διότι, ένα είδος απελευθερωτικής-βακχικής δύναμης (ξανα)γεννιέται στην ψυχοσύνθεση του καλλιτέχνη, όποτε εκείνος επιθυμεί να ξεφύγει από το πολιτιστικά τετριμμένο. Η υπερβολή γίνεται υποβολή σε κάτι το τόσο ζωοποιό για τη συνέχιση του πολιτισμού. Εδώ, σημειώνεται η υπέρβαση του καλλιτέχνη .
Η καλλιτεχνική ματιά του Γιάννη Καμίνη επεκτείνεται και στο πολιτιστικό γίγνεσθαι αγγίζοντας το οικουμενικό. Επί παραδείγματι, η σειρά με τίτλο “Magenta”, με την εμβληματική φιγούρα του παιδιού να κοιτάζει με ελπίδα τη νέα εποχή του πολιτισμού-το μέλλον, μάς ταξιδεύει πίσω στον προ-ισλαμικό αραβικό κόσμο. Σύμφωνα, μάλιστα, με την ισλαμική κοσμοθεωρία, η ιστορία των αραβικών λαών χωρίζεται σε δύο μεγάλες περιόδους, την Τζαχίλιγια και την εποχή του Ισλάμ, δηλαδή την περίοδο από το κήρυγμα του Προφήτη Μωάμεθ και έπειτα. Η Jahiliyyah είναι η εποχή της άγνοιας· ολόκληρη η προ-ισλαμική περίοδος της ειδωλολατρίας χαρακτηρίζεται ως εποχή άγνοιας ή βαρβαρότητας, ενώ με το Ισλάμ έρχεται πλέον η γνώση του Θεού και η οργάνωση των εύρυθμων κοινωνιών (Κοράνι, 33:33)».
Σύντομο βιογραφικό Γιάννη Καμίνη
Γεννήθηκε στον Πειραιά το 1977 και ζει στη Θεσσαλονίκη. Σπούδασε Communication, Culture and Media στο Coventry University (1998) και ολοκλήρωσε μεταπτυχιακές σπουδές Marketing Communications στο University of Westminster του Λονδίνου (2001). Εργάζεται ως διεθνής σύμβουλος επικοινωνίας για Ευρωπαϊκά θεσμικά διακρατικά έργα στο εξωτερικό και ως επικεφαλής διαφημιστικής εταιρείας στην Ελλάδα. Έχει διδακτική εμπειρία 14 ετών ως καθηγητής πτυχιακών και μεταπτυχιακών προγραμμάτων. Το 2012 ολοκλήρωσε το εκπαιδευτικό πρόγραμμα της Ψυχαναλυτικής Σχολής Λακανικού Προσανατολισμού, Φροϋδικής Εταιρείας Βορείου Ελλάδος και εργάζεται ως ψυχαναλυτής.
Το εικαστικό του έργο, ως ζωγράφος, χαίρει διεθνούς απήχησης για την πρωτοτυπία, το νόημα και την καλαισθησία που δίνει στην αφηρημένη τέχνη. Εκθέτει στη Νέα Υόρκη-ΗΠΑ, στη Σεούλ-Ν. Κορέα, στη Βυρηττό-Λίβανο, στο Ριάντ-Σαουδική Αραβία, στο Κούσκο-Περού και στην Ευρώπη από το 2014. Τα έργα του έχουν χρησιμοποιηθεί ως την εικαστική βάση σε διεθνή συνέδρια, ως εξώφυλλα ακαδημαϊκών βιβλίων καθώς και για τη δημιουργία ρούχων, κοσμημάτων και αξεσουάρ μόδας. Συμμετέχει σε δημοπρασίες και στηρίζει φιλανθρωπικές δράσεις που βοηθούν παιδιά. Περισσότερα μπορείτε να δείτε στη σελίδα: www.yianniskaminis.gr
Η έκθεση θα διαρκέσει από τις 26 Αυγούστου έως τις 4 Σεπτεμβρίου και μέρος των εσόδων θα διατεθούν από τον καλλιτέχνη σε παιδιά που έχουν ανάγκη.
