Ξενοφών (Κύρου Ανάβαση)
To Δεκαπενταύγουστο, τιμάται η Κοίμηση της Θεοτόκου, που σύμφωνα με την Χριστιανική παράδοση «ολοκληρώνεται η ζεύξη μεταξύ φθοράς (της επίγειας ζωής μας) και της αφθαρσίας (της επουράνιας ζωής)
Η έννοια της Παρθένου Μαρίας, της μητέρας του Ιησού, ιδιαίτερα στους Χριστιανούς, σαν αδιαφοροποίητη ουσία συνδέεται με τη Αρχέγονη Μητέρα, η οποία είναι το εκδηλωμένο ή διαφοροποιημένο σύμπαν από το οποίο προήλθαν όλα σε μορφή.
Είναι η πρώτη ύλη, η «εντελέχεια» του Αριστοτέλη όπως την περιγράφει στο (Περί Ψυχής) βιβλίο του, (Δηλαδή η δυνατότητα πραγματοποίησης) σε υλικό επίπεδο, που είναι ο Ιησούς.
…Λέει ο Ξενοφών στο βιβλίο του (Κύρου Ανάβαση):
«… να θυμόμαστε και να τιμούμε τους θεούς όταν προ πάντων ευτυχούμε, ώστε όταν βρεθούμε στην ανάγκη, με θάρρος να τους παρακαλούμε, αφού θα είναι πλέον ευνοϊκοί και φίλοι. Έτσι και οι συνετοί, τους λόγους, όσους έχουν ευεργετική επίδραση στα πάθη μας, πρέπει να τους μελετούν πριν έλθουν τα πάθη. Με αυτόν τον τρόπο, ευνοϊκά διατεθειμένοι (οι Θεοί) από πολύ καιρό θα παρέχουν (στους ανθρώπους) την μεγαλύτερη ωφέλεια.
Γιατί όπως τα άγρια σκυλιά που ερεθίζονται και αλυχτούν με κάθε θόρυβο, και τελικά καθησυχάζονται μόνον από την γνώριμη φωνή του αφέντη τους, έτσι και τα πάθη της ψυχής όταν εξαγριώνονται δεν είναι εύκολο να καταπραϋνθούν, αν δεν αναλάβουν να ησυχάσουν την ταραχή τους λόγοι φιλικοί και γνώριμοι».
Όλες οι Θεότητες εκφράζουν διαφορετικές και συγκεκριμένες όψεις που ο άνθρωπος έχει συλλάβει κατά την διάρκεια της εξέλιξής του.
Στην παγκόσμια, αλλά και στην Ελληνική Μυθολογία, υπάρχουν Θεοί και Θεές στων οποίων τις διαφορετικές τους ιδιότητές προστρέχουν οι πιστοί τους, όταν τους ικετεύουν, ανάλογα με τον κίνδυνο που αυτοί αντιμετωπίζουν.
Για παράδειγμα, στην Αρχαία Ελλάδα, η ανθρωπομορφική αναπαράσταση της Αρτέμιδας Σώτειρας απεικονίζεται ως κυνηγός που συνοδεύεται συνήθως από σκυλί ή ελάφι. Άλλοτε εικονίζεται να ανασύρει βέλος από την φαρέτρα της, άλλοτε να το εκτοξεύει στο θύμα της. (Εμείς διαλέγουμε τί θα κυνηγήσει κάθε φορά!).
Η Σάκτι είναι το ενεργητικό στοιχείο του θεού Σίβα. Η δημιουργική δύναμη που γεννά τον κόσμο των φαινομένων. Η λέξη προέρχεται από τα σανσκριτικά (sak) που σημαίνει ενέργεια, δύναμη, ικανότητα. Η δύναμη του θεού.
Η Ντούργκα (Ινδική Θεά) είναι τρομερή στην όψη της όταν κατατροπώνει τους δαίμονες που βασανίζουν τους ανθρώπους.
Η Υπέρμαχος Στρατηγός (η Παναγία) είναι η Νικήτρια απέναντι στους εχθρούς.
Ο Συμβολισμός της Παναγίας που είναι η Θεϊκή Μητέρα όλων μας (των Χριστιανών) είναι πολύ Δυνατός και Αξεπέραστος. Όλοι φωνάζουμε ενστικτωδώς «Παναγία μου» αν κάτι μας ξαφνιάζει δυσάρεστα. Είναι λοιπόν «τάλισμαν» φυλαχτό στις λαχτάρες της ζωής μας και καταφύγιό μας.
Εμείς που ζούμε σε αυτό το σημείο του πλανήτη, πρέπει να θυμηθούμε την Αρχαία Ελληνική Γραμματεία για να αντιμετωπίσουμε τα προβλήματά μας και να βρούμε την χαμένη μας πυξίδα σε συνδυασμό με την Χριστιανοσύνη ως εφόδια η οποία ενσωμάτωσε την Αρχαία Φιλοσοφία με νέους όρους.
Να γίνουμε Έλληνες, πριν γίνουμε κοσμοπολίτες.
Ο Κίρκεγκωρ , (ένας Δανός Φιλόσοφος/Θεολόγος) έχει πει ότι, η ζωή μπορεί να κατανοηθεί μόνο όταν κοιτάζουμε προς τα πίσω, και να την ζήσουμε μπορούμε μόνο όταν κοιτάμε μπροστά. Και τα εφόδια τα έχουμε σε αυτή τη κουκίδα του Πλανήτη, στην Ελλάδα γιατί «Ο τόπος σφραγίζει». Δηλαδή η Αρχαιότητα με τον Χριστιανισμό!
