Το έντονο χειροκρότημα των θεατών στο Μικρό Θέατρο Επιδαύρου, δεν σημαίνει ότι δεν προβληματίστηκε το κοινό αποχωρώντας σχετικά με το αν το «Τουρνέ» του Ευριπίδη Λασκαρίδη ήταν πράγματι μια κωμική τραγωδία και ένας ξεκαρδιστικός φόρος τιμής στη θεατρική μας κληρονομιά για όλους όσους το παρακολούθησαν.
Όντως το αργολικό θέατρο σείστηκε από τα γέλια, κάτω από τ΄ αστέρια, αλλά όχι από όλους. Τί είδαμε και τί ακούσαμε στο Μικρό Θέατρο; Κάτι μεταξύ χορού, θεάτρου και εικαστικών τεχνών, μια προσπάθεια εξερεύνησης της περιπέτειας και της τέχνης του θεάτρου, αλλά και της σύγχρονης ελληνικής ταυτότητας. Κάτι σαν αλλοπρόσαλλες ιστορίες μέσα από τις οποίες επιχειρήθηκε μια αναζήτηση στην προσωπική μυθολογία του Ευριπίδη Λασκαρίδη, με μνήμες, εικόνες και συναισθήματα από την κουλτούρα των θερινών θεατρικών περιοδειών (τουρνέ).
«Στο Θέατρο Τέχνης έμαθα την ερμηνεία στα ανοιχτά θέατρα. Κοιτώντας από την κουίντα γνώρισα τους άγραφους κώδικες της καλοκαιρινής περιοδείας. Πάνω και γύρω απ’ τη σκηνή. Το αρχαίο δράμα και η κωμωδία δεν ήταν ένα σώμα κειμένων αλλά το σώμα του χορού, οι επιτονισμοί των πρωταγωνιστών, οι ρυθμοί των μουσικών, τα σπετσάτα, οι κόθορνοι και τ’ αχυρένια σκηνικά. Παρέα με τους πρώτους παραθαλάσσιους έρωτες ανακάλυψα το τραγικό “μέγεθος” και διάφορα ιερά τέρατα. Στο μεταξύ, μου τράβηξε απ’ την αρχή το ενδιαφέρον το μαστοριλίκι της κατασκευής σπαραξικάρδιων θρήνων αλλά και χοντροκομμένων χωρατών. Ξαφνιάστηκα, επίσης, βλέποντας με πόση ευκολία έρχονταν οι από μηχανής θεοί», σημειώνει ο δημιουργός.
