Η είδηση του θανάτου του δόθηκε λιτά μέσω της επίσημης σελίδας του: «Ο Ματθαίος Γιωσαφάτ δεν είναι πια μαζί μας. Το πνεύμα όμως, τα λόγια και το αποτύπωμα του πάνω σε χιλιάδες ανθρώπους θα είναι πάντα εδώ. Αφιέρωσε τη ζωή του στην κατανόηση των άλλων και είχε σαν κίνητρο πάντα να βοηθήσει όσο περισσότερους μπορούσε με τη θεραπεία, τις διαλέξεις, τα βιβλία του. Αφήνει πίσω του ένα έργο σημαντικό και μία οικογένεια και φίλους που νιώθουμε τυχεροί που τον είχαμε στη ζωή μας»
Ποιος ήταν όμως ο άνθρωπος Ματθαίος Γιωσαφάτ; Απάντηση σ αυτό το ερώτημα θεωρήσαμε ως πλέον κατάλληλη να μας δώσει η συνάδελφος και συγγραφέας Βίκυ Φλέσσα η οποία πρόσφατα κυκλοφόρησε ένα βιβλίο- συνέντευξη “Γιατί Ψυχανάλυση, κύριε Γιωσαφάτ;” εκδόσεις “Αρμός”.
«Κύκνειο άσμα» του ψυχιάτρου Ματθαίου Γιωσαφάτ, θα λέγαμε σήμερα, μαθαίνοντας τον θάνατό του.
Βίκυ, πέρα από όσα αποτυπώνονται στο βιβλίο σου, θα θέλαμε να μας μιλήσεις για τον άνθρωπο Ματθαίο Γιωσαφάτ:
«Γνώρισα τον ψυχίατρο Ματθαίο Γιωσαφάτ τον Σεπτέμβριο του 2008 στην παρουσίαση ενός βιβλίου από τις εκδόσεις Αρμός, το οποίο περιελάμβανε την αλληλογραφία μεταξύ δύο διαχρονικών θρύλων της Ψυχανάλυσης, του Φρόυντ και του Γιούνγκ.
Ο Ματθαίος Γιωσαφάτ έχει γράψει τον πρόλογο σε αυτό το βιβλίο και κατά την διάρκεια της παρουσίασης μίλησε για αυτούς τους δυο «ογκόλιθους» της Ψυχανάλυσης.
Μιλούσε ήρεμα, με πολύ απλό λόγο, εξηγώντας τις διαφορές ανάμεσα σε αυτούς τους δυο μεγάλους ψυχαναλυτές, αν και ο ίδιος – ουδέποτε το είχε κρύψει άλλωστε! – ήταν περισσότερο φροϋδικός.
Τού ζήτησα να κάνουμε μία συνέντευξη ΣΤΑ ΑΚΡΑ για την Ψυχανάλυση, δέχτηκε ευχαρίστως και πράγματι, τον Οκτώβριο του 2008 βγήκε στον αέρα της ΕΡΤ μία «χορταστική» συνέντευξη δύο ωρών, η οποία, μάλιστα, περιελάμβανε και ερωτήσεις -γκάλοπ από περαστικούς για τον έρωτα, την απιστία, κλπ.
Τον Ιούνιο του 2009 ακολούθησε μία δεύτερη συνέντευξη ΣΤΑ ΑΚΡΑ και τον Μάρτιο του 2018 κάναμε και μία τρίτη τηλεοπτική συνέντευξη.
Στο ενδιάμεσο διάστημα είχαμε παρουσιάσει μαζί τα δυο βιβλία του, που ήταν διαλέξεις στο Ίδρυμα Θεοχαράκη, το πρώτο αφορούσε την ελληνική οικογένεια και το δεύτερο τον γάμο.
Από το 2019 έως και λίγο πριν αρρωστήσει σοβαρά είχα το θλιβερό προνόμιο να τού πάρω την τελευταία του πολύωρη συνέντευξη – για την ακρίβεια, συζητήσαμε περισσότερο από δεκαπέντε ώρες σε πέντε συναντήσεις, ώστε να ολοκληρωθεί αυτή η συνέντευξη για να γίνει το βιβλίο, που μού είχε ζητήσει να κάνω ο εκδότης των εκδόσεων «Αρμός» κ.Γιώργος Χατζηιακώβου.
Το βιβλίο αυτό κυκλοφόρησε τέλος Ιουνίου του τρέχοντος έτους υπό τον τίτλο «Γιατί Ψυχανάλυση, κύριε Γιωσαφάτ;», «ο ψυχίατρος Ματθαίος Γιωσαφάτ απαντά στην Βίκυ Φλέσσα».
Στο πλαίσιο της γνωριμίας μας, λοιπόν, όπως τήν περιέγραψα, ο Ματθαίος Γιωσαφάτ ήταν ένας «Οδυσσέας» της ανθρώπινης ψυχής, διερευνούσε την ψυχή του ανθρώπου με τις ερωτήσεις του, ξεκινώντας από τον πρώτο χρόνο έως το τέλος της ζωής.
Ο ίδιος δήλωνε ελαφρώς καταθλιπτικός και νομίζω ότι είναι απολύτως φυσιολογικό αυτό για έναν ψυχίατρο, ο οποίος είχε ακούσει τόσες πολλές ιστορίες ψυχικών αδιεξόδων, όπως τού τίς περιέγραφαν όσες και όσοι πήγαιναν στο ιατρείο του για θεραπεία.
Είχε καυστικό χιούμορ και μετρούσε κάθε λέξη που τού έλεγες, προσπαθώντας έτσι να καταλάβει ποιό είναι το «θέμα» σου, διότι -όπως έλεγε-όλοι έχουμε τα «θέματά» μας.
Στον Ματθαίο Γιωσαφάτ-μεταξύ άλλων- χρωστάμε την έμφαση που έδινε στον πρώτο χρόνο της ζωής που είναι ο σημαντικότερος για την ψυχική μας ανθεκτικότητα.
Επέμενε παρά πολύ σε αυτό και στις εκπομπές και στο τελευταίο βιβλίο-συνέντευξη που τού πήρα για τις εκδόσεις «Αρμός», το οποίο περιλαμβάνει πληθώρα θεμάτων που μάς απασχολούν στις σχέσεις μας με τους άλλους.
Οι σπουδές του ήταν υψηλότατου επιπέδου και η πείρα του τεράστια .
Πριν έλθει στην Ελλάδα έζησε για χρόνια στο Λονδίνο διευθύνοντας Κλινικές υψηλού επιστημονικού επιπέδου και όταν ήλθε στην Ελλάδα ίδρυσε Εταιρεία Ψυχοθεραπείας και εκπαιδεύσεως ψυχοθεραπευτών.
Η αμεσότητά του και η τάση του να μιλάει φέροντας ως παράδειγμα πάντοτε τον εαυτό του ήταν -εκτιμώ -τα στοιχεία εκείνα , τα οποία τόν έκαναν έναν γοητευτικό συνομιλητή και ψυχοθεραπευτή.
Η πείρα του ήταν πολύτιμη και ήταν ένας άνθρωπος συναινετικός, ο οποίος προσπαθούσε να απενοχοποιήσει τους ανθρώπους και να αναδείξει την θετική πλευρά των σχέσεων.
Προσωπικώς μέ συγκινούσε πολύ η αγάπη του προς την οικογένειά του, οι αναμνήσεις του, η τρυφερότητα προς την κόρη του Τζέσικα, η οποία επίσης γράφει βιβλία για παιδιά, προς την γυναίκα του Νανά, την οποία εκτιμούσε βαθιά ως επιστήμονα ιατρό, η αδυναμία που είχε προς τον εγγονό του Μάθιου, αλλά και η αγάπη του για τους ασθενείς του, τους οποίους θεωρούσε ως την «μεγάλη οικογένειά» του.
Ο Ματθαίος Γιωσαφάτ ήταν ένας πολύ χρήσιμος άνθρωπος, ο οποίος μάς άφησε παρακαταθήκη συμβουλές και απόψεις, για να βελτιώσουμε την σχέση με τον εαυτό μας και τους ανθρώπους μας.
Θα ήθελα να εκφράσω εκ βάθους καρδίας τα θερμά μου συλλυπητήρια στην οικογένειά του και στους ασθενείς του, ο Κύριος να αναπαύσει την ψυχή του, θα τόν θυμόμαστε με τρυφερότητα και ευγνωμοσύνη».
