Η δραματική άνοδος των τιμών και η πτώση του βιοτικού επιπέδου δημιουργούν νέες καταστάσεις, που οφείλουμε όλοι μας να τις πάρουμε υπόψιν και να τις αντιμετωπίσουμε ενωτικά και αποτελεσματικά.
Οι συνδημότες μας περνάν ένα από τα χειρότερα καλοκαίρια. Οι μη αυξήσεις στους μισθούς των εργαζομένων, ενώ οι τιμές στα είδη πρώτης ανάγκης καλπάζουν, δημιουργούν καταστάσεις ακραίας φτώχειας στις ευάλωτες ομάδες του πληθυσμού. Η δικαιολογία είναι ότι «η αγορά αυτορρυθμίζεται», η πράξη όμως δείχνει το αντίθετο.
Το νεοφιλελεύθερο ιδεολόγημα εφαρμόζεται όπου συμφέρει (τα δικά μας παιδιά) και καταργείται πάλι για να βολέψει τα δικά μας παιδιά.
Αντίθετα, σε μια σειρά έργα που γίνονται από τους Δήμους, διοχετεύονται τα κρατικά και ευρωπαϊκά χρήματα στα ίδια ΑΦΜ με απευθείας αναθέσεις. Εκεί καταργείται (γιατί κάποιους δεν συμφέρει) ο ελεύθερος ανταγωνισμός και το ιδεολόγημα καταρρέει.
Η φτώχεια οδηγεί μεγάλες κατηγορίες συνανθρώπων μας στην κοινωνική περιθωριοποίηση, στην αποξένωση. Τα αποτελέσματα τα βλέπουμε καθημερινά δίπλα μας.
Η αυτοδιοίκηση πρέπει να επαναπροσδιορίσει τον ρόλο της σε αυτές τις νέες συνθήκες. Πρέπει να είναι δίπλα στον δημότη και στα προβλήματα του, πρέπει να δώσει τη δυνατότητα στον πολίτη να συμμετάσχει στα κοινά, να κάνει τον απλό άνθρωπο να νιώσει μέλος της τοπικής κοινωνίας.
Υπάρχουν οι προβλεπόμενες από τον νόμο ανοικτές διαδικασίες και μερικές επιβαλλόμενες από την Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά δεν αρκούν γιατί δεν εφαρμόζονται.
Ο δημόσιος διάλογος χωρίς ίχνος αυτοκριτικής, με την έπαρση του παντογνώστη και με τις υβριστικές και διχαστικές κατηγορίες κατά των αντιπάλων, δεν βοηθά στο να εκφραστεί η κοινωνία των πολιτών.
Η ομαδούλα των παραγόντων αποκλείει κάθε νέα ιδέα να ακουστεί, κάθε τι καινούργιο να ανθίσει. Η νέα οικονομική κατάσταση απαιτεί και σε επίπεδο αυτοδιοίκησης, μια μεγάλη αλλαγή, με πρώτο της βήμα να γκρεμιστούν οι τοίχοι από τα αυτιά των φορέων της τοπικής εξουσίας.
Δεν κάνεις διάλογο, όταν δεν ακούς.
Προς αυτή την κατεύθυνση πρέπει να κινηθούμε και γι’ αυτό θα παλέψουμε
