“Τα αχνά φώτα της Μάρφα”, το βιβλίο διηγημάτων του Ναυπλιώτη Νίκου Τσιπόκα, ένα χρόνο μετά την έκδοσή του από τον “Κέδρο” και ενώ έχει επανακυκλοφορήσει σε 2η έκδοση, συνεχίζει να προκαλεί το ενδιαφέρον νέων αναγνωστών και παράλληλα να δέχεται θετικές κριτικές από ειδικούς.
Πρόκειται για 21 σύγχρονες ιστορίες άγριας τρυφερότητας, με σκηνές από ταινίες του δρόμου γεμάτες ανατροπές που σε καλούν να γίνεις μέρος τους, κομμάτια όλων αυτών που λαχταράνε την ζωή σιωπηλά, τους εραστές της.
Παραθέτουμε αποσπάσματα από συνεντεύξεις του συγγραφέα για τα διηγήματά του:
- ‘’ Σε ένα σκληρό περιβάλλον δεδομένων και εφαρμογών, οι αισθήσεις και η αγάπη είναι συγχρόνως το ανάθεμα και η τρέλα που μας ελευθερώνει από το βίαιο καταναγκασμό, να χωρέσουμε τις ζωές μας στην άχαρη απομόνωση των ψηφιακών μέσων.’’
- ‘’Οι λέξεις από μόνες τους δεν θεραπεύουν. Ένα βιβλίο δεν μπορεί να αντικαταστήσει την αίσθηση πληρότητας ενός αγγίγματος ή μιας ανάσας. Μπορεί όμως να σου δημιουργήσει την συναισθηματική λαχτάρα και φόρτιση για να τα ψάξεις.’’
Μαίρη Τσαλίκη, Beauty days with a book
- ‘’Ο πόνος δημιουργεί συναισθήματα και ένταση, ίσως όμως καλύτερα να πονάς, παρά να πεθαίνεις από ανία. Σε κάνει να αναζητάς όλα τα κομμάτια σου, να τα ενώνεις και να τα δέχεσαι. Ναι, σκοτώνεται ο πόνος αν έχεις μάτια για αγάπη και χέρια για αγκαλιές, αν νιώθεις τις λάμψεις, το φως, τα χρώματα, μέσα απ’ τα σώματα, μέσα απ’ τα στόματα.’’
Clever News
- ‘’Με εξιτάρουν όλα αυτά που ενώνουν τα αντίθετα. Εξάλλου η ομορφότερη παραστατική τέχνη είναι η ίδια η ζωή.’’
- ‘’ Οι δικοί μου τύραννοι είναι όλοι αυτοί της γενιάς των beat. Αν ζούσε σήμερα ο Ευριπίδης, πιστεύω ότι θα ήταν το ίδιο ανατρεπτικός. Τον φαντάζομαι έξω στους δρόμους με ένα σπρέι να ζωγραφίζει.
Βίκυ Φλέσσα, ΙΑΝΟΣ
- ‘’Μου αρέσει να παρατηρώ και να ζω μέσα από τις εκφράσεις των χρωμάτων. Το πώς αντιδρούν στα χάδια, στα χαμόγελα. Να ανακαλύπτω την απάθεια, τις εντάσεις, καμιά φορά και την απόγνωση.’’
- ‘’Η ομορφιά της ζωής, το πιο τρυφερό χαστούκι που μας αλλάζει, σαν να ξυπνάς με μια ακαθόριστη αίσθηση δροσιάς, να μαθαίνεις χαιρετισμούς σε μια νέα γλώσσα, με κακή προφορά αλλά τελικά με τόσα γέλια και χαρά.’’
- ‘’Ταυτίζομαι κυρίως με την τρυφερότητα των εικόνων, άνθρωποι «κομμάτια» δίπλα σε αντικείμενα, δεν υπάρχουν αγαπημένοι ήρωες, μόνο στιγμές.’’
- ‘’Είναι συναρπαστικό ένα βιβλίο να γίνεται αφορμή για να γνωρίσεις κάποιον. Ακόμα κι αν δεν πρόκειται να δεις ποτέ το πρόσωπό του, να του μιλήσεις. Φτάνει και μόνο που για κλάσματα δευτερολέπτου, έκλεψες κάποιες από τις πολύχρωμες πυγολαμπίδες της ψυχής του.’’
Γεωργία Χάρδα, Star
- ‘’Γράφω μόνο όταν δεν ζω, όταν δεν βουλιάζω στις υπέροχες στιγμές της κάθε ημέρας, η ζωή δεν περιγράφεται και δεν σε περιμένει. Όλα τα άλλα είναι απλά ιδιότητες.’
- ‘’Είναι ωραίο να νιώθεις ότι αγκάλιασες με συναισθήματα κάποιες ψυχές χωρίς να σε γνωρίζουν, έστω σε μια παροδική αίσθηση ευτυχίας. Στην συγγραφή επηρεάζομαι μόνο από τις λάμψεις των χρωμάτων και τα ανώφελα αγγίγματα.’’
Τζένη Κουκίδου, Koukidaki
- ‘’Τα δίπολα µάς βοηθούν να ισορροπούµε στα ‘’άκρα’’. Δεν γράφω για να αναδείξω υπέροχες λέξεις, γράφω µόνο για να τιµήσω υπέροχους ανθρώπους, γιατί ζούμε πραγματικά μόνο μέσα από τους ανθρώπους που αγαπάμε.’’
Μαρία Μανωλοπούλου, Envivlio
- ‘’Όλα αυτά που ξεχάσαμε και αφήσαμε, μας ξαναβρίσκουν πάντα σαν πολύχρωμες ευχές, όπως την πρώτη φορά που ξαφνικά κάναμε δεξιά το αυτοκίνητο από ενθουσιασμό, για να δούμε ένα ουράνιο τόξο μετά από βροχή.’’
- ‘’Πρωταγωνιστές είναι αυτοί που κατέβηκαν για γάλα και δε γύρισαν πάλι, αφήνοντας τα πάντα, πληγώνοντας ανθρώπους που αγάπησαν, γειτονιές που δε θα ξαναδούν πάλι. Είναι ανακουφιστικό μια διαφορετική ημέρα να φωνάξεις εσένα με άλλο όνομα, να το επιλέξεις εσύ αυτή την φορά, να γίνεις νονός του εαυτού σου.’’
- ‘’Ο χρόνος δεν είναι έννοια. Εγκλωβίζει όσους τον φοβούνται. Τον χρησιμοποιώ, μπαινοβγαίνω, τον κοροϊδεύω.’’
Μαίρη Ζαχαράκη, Bookia
- ‘’Μακάρι τα βιβλία να μπορούσαν να σταματάνε πολέμους. Η λογοτεχνία δυστυχώς δεν μπορεί πλέον να ξεκινάει επαναστάσεις, τα social ναι, οι πλατείες με τα state, τα πεζοδρόμια, οι σχέσεις, ο έρωτας ναι. Δύο χρόνια κλειστήκαμε μέσα και χτίζαμε τις φωλιές μας, είναι ώρα για νέες αγκαλιές.’’
Μαρκέλλα Μικέλη, Ράδιο Έψιλον
- ‘’Δεν έχω να προτείνω κάτι, εγώ είμαι απλά ο σερβιτόρος σε ένα τραπέζι ήδη στρωμένο. Ένας τυφλός φωτογράφος είμαι. Ένας ρεπόρτερ του παράδοξου.’’
- ‘’Πιστεύω στα βλέμματα που με ανατριχιάζουν, στις λαχταριστές ιστορίες, στο χιούμορ, και κυρίως στα πρωινά που ανεξήγητα χωρίς ιδιαίτερο λόγο, θέλεις να αγκαλιάσεις τα πάντα.’’
- ‘’Δεν χρειαζόμαστε άλλη μανία, διαχωρισμούς και υστερίες. Ας πάρει ο πόθος την θέση της αδιαφορίας, ας την πάμε αυτή την βόλτα τελικά χωρίς να μιλάμε, χωρίς social, με μια γλύκα και μια μουσική στην γλώσσα μας αντί για λόγια.’’
- ‘’Καλύτερα ένα χαμένο βιβλίο, παρά ένα χαμένο χάδι.’’
Κωνσταντίνος Μανίκας, Culture Point
- ‘’Μόνο η αγάπη θα μας απελευθερώσει από την μοναξιά των ψηφιακών μέσων.’’
Δημήτρης Μεϊδάνης, ΕΡΤ Δεύτερο πρόγραμμα
- ‘’Η έμπνευση είναι μια λέξη σαν ανάσα δροσερή, σαν εκπνοή, σαν ξαλάφρωμα και είναι παντού.’’
- ‘’Ποτέ δεν με ενδιέφεραν οι ιδιότητες των ανθρώπων, παρά μόνο το πώς θα γεμίσω συναισθηματικά την κάθε μέρα μου. Το πεδίο μάχης μου δεν έχει χαρακτηριστικά, απλά είναι κάπου εκεί έξω.’’
Αλεξάνδρα Βαλτά, Book Stories
- ‘’Για μένα δεν υπάρχει μικρή φόρμα γραφής, μόνο μικρές απολαύσεις. Οι στιγμές τής κάθε ημέρας. Όπως όταν περπατάς και συναντάς ένα χαμόγελο και μέσα σε δευτερόλεπτα αν και δεν μιλήσατε, αστραπιαία μπορεί να σκεφτείς ακόμα και πώς θα ήταν η ζωή μαζί της. Έτσι είναι τα διηγήματα. Αστραπές στον αέρα.’’
- ‘’Ζούμε κυρίως περιστρέφοντας ένα ποντίκι, νομίζοντας ότι έχουμε τον έλεγχο, ενώ κάθε κλικ είναι κι ένας νέος πυροβολισμός. Ο φόβος μπορεί να γίνει η αρχή για αναζήτηση και ελευθερία, ο φόβος μπορεί να γεμίσει τις πλατείες πάλι.’’
Μαίρη Βανδώρου, Artscripte
- ‘’Μου αρέσουν τα σύνορα και η ενέργειά τους, εκεί συναντάς τον πόθο και την οργή των αδικημένων, την λαχτάρα για ελευθερία, απέναντι στην συναισθηματική ισχνότητα της σύγχρονης ζωής.’’
Ελεονώρα Ορφανίδου, Ελευθερία Κουμάντου Ρ/Σ ΑΘΗΝΑ 9.84
Ακολουθεί ένα πρόσφατο video-spot για το βιβλίο με εικόνες από παρουσιάσεις, αφιερώματα, φεστιβάλ κλπ:
Ο Νίκος Τσιπόκας γεννήθηκε στο Ναύπλιο. Φοίτησε στο τμήμα Νομικής του Δ.Π.Θ. Από τις εκδόσεις “Απόπειρα” κυκλοφορούν τα βιβλία του “Αυτή η πανσέληνος κράτησε οκτώ ολόκληρα χρόνια” (διηγήματα, 1997), “Fαvelαs” (διηγήματα, 2018) και “Αυτό το αόρατο χρώμα” (ποιήματα, 2018). Eίναι ιδρυτικό μέλος των ΑΝΙΜΑ (φωνή, στίχοι). Το 2000 κυκλοφόρησε το cd «Παράξενες μέρες» από την «Αnokato records». Κείμενά του έχουν μεταφερθεί στο θέατρο. Ασχολείται με τον κινηματογράφο, art installations, σκηνικά, και έχει συμμετάσχει σε διεθνή φεστιβάλ, εκθέσεις και biennale.
