Στην άδεια ορχήστρα του Αρχαίου Θεάτρου της Επιδαύρου, δέσποζε μόνο ένα εκκλησιαστικό όργανο. Έξω από αυτήν είχε στηθεί ένας καταυλισμός, με απλωμένα ρούχα και πλαστικές καρέκλες, τροχόσπιτα, σκηνές και μια νεκροφόρα. Τα δέντρα απέναντι από τους θεατές ήταν ένα φυσικό σκηνικό, όπου προβάλλονταν στίχοι από την «Άλκηστη» του Ευριπίδη.
Τα Επιδαύρια έκαναν πρεμιέρα την Παρασκευή στο αργολικό θέατρο, με τους θεατές να φεύγουν στο τέλος με ανάμεικτα συναισθήματα, παρά το βροντερό χειροκρότημα για την παράσταση του Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου, με την «Άλκηστη» του Ευριπίδη, σε σκηνοθεσία του Ολλανδού Γιόχαν Σίμονς, ιδρυτή του διάσημου Theater Hollandia και από τους πρωτεργάτες της ευρωπαϊκής θεατρικής πρωτοπορίας.
Video από την Άλκηστη
Δείτε το Video που κατέγραψε ο anagnostis στο τέλος της παγκόσμιας πρεμιέρας στην Επίδαυρο του Γιόχαν Σίμονς με την «Άλκηστη» του Ευριπίδη:
Η παγκόσμια πρεμιέρα, που επαναλαμβάνεται απόψε Σάββατο στο αργολικό θέατρο, θα αναχωρήσει στη συνέχεια για τη Γερμανία. Πρόκειται άλλωστε για συμπαραγωγή του Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου με το κρατικό γερμανικό Schauspielhaus Bochum.
Καμαρίνια ανάμεσα στον κόσμο
Το τέλος της παράστασης επιφύλασσε μια έκπληξη για τους θεατές που αποχωρούσαν από το Αρχαίο Θέατρο, οι οποίοι είχαν την ευκαιρία να περπατήσουν μαζί με τους συντελεστές της παράστασης, και να συνομιλήσουν ή να φωτογραφηθούν με τους ηθοποιούς, οι οποίοι δεν αποσύρθηκαν στα καμαρίνια, αλλά παρέμειναν για πολύ ώρα στο χώρο έξω από την ορχήστρα. Ανάμεσά τους και η Καλλιτεχνική Διευθύντρια του Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου Κατερίνα Ευαγγελάτου.
Όλο αυτό το σκηνικό είχε ουσιαστικά προαναγγελθεί από τον σκηνοθέτη Johan Simons που ένοιωσε το κυκλικό αυτό θέατρο, να μοιάζει με μια πελώρια αγκαλιά, και οι ηθοποιοί – νομάδες έγιναν ένα με το κοινό. Ως νομαδικό σύνολο, όμως, που έχει τους δικούς του κανόνες και κώδικες, έχει σκεφτεί ο Σίμονς και τον κόσμο της Άλκηστης. «Όχι σαν έναν κόσμο διανοουμένων, που προσομοιάζει με τη σύγχρονη δυτική κοινωνία. Γι’ αυτό και οι κώδικες του μπορεί να είναι ανοίκειοι. Ένα χαστούκι ή ένα σπρώξιμο μπορεί να μην είναι τόσο κατακριτέα», εξηγεί.
Η ανατρεπτική παράσταση του Γιόχαν Σίμονς, βασισμένη στη μετάφραση της Καναδής ποιήτριας Αnne Carson, γοήτευσε τον σκηνοθέτη, και πάνω σ’ αυτό το κείμενο στηρίχτηκε η δραματουργία της Susanne Winnacker. Η Άλκηστη καλείται να θυσιαστεί για τον άντρα της Άδμητο. Στην ανάγνωση του Σίμονς, αυτή η θυσία εγείρει έναν βαθύ προβληματισμό για τον ρόλο και τα όρια της αγάπης, ενώ ιδιαίτερη έμφαση δίνεται στο ζήτημα των παιδιών που μένουν πίσω και θρηνούν για τη μάνα τους, την εκκωφαντική της σιωπή όταν επιστρέφει και τελικά την προτεραιότητα –που δίνεται (και) μέσα από την αρχαία αυτή ιστορία– στον άντρα: εκείνος πρέπει να ζήσει.
Από τα πιο αλλόκοτα έργα του Ευριπίδη, στο μεταίχμιο μεταξύ τραγωδίας και κωμωδίας, η Άλκηστη αφηγείται την ιστορία μιας γυναίκας που θυσιάζει τη ζωή της για να σώσει τη ζωή του ετοιμοθάνατου άντρα της. Θρήνοι, διαπραγματεύσεις, διαφωνίες. Ποιος δεν φοβάται να πεθάνει; Ποιος δικαιούται περισσότερο να ζήσει; Εντέλει, ο Ηρακλής κατεβαίνει στον Άδη για να φέρει πίσω την Άλκηστη, μόνο που τώρα η ηρωίδα είναι μια ξένη για την οικογένειά της.
