Σαν σήμερα, πριν από 197 χρόνια 480 Έλληνες με επικεφαλής τον Γιάννη Μακρυγιάννη συνέτριψαν 6.200 Αιγυπτίους συμμάχους των Τούρκων στην Αργολίδα. Ο Ιμπραήμ εφορμούσε από το κάστρο των Μύλων στις 13 Ιουνίου του 1825, προς τον μαντρότοιχο που βρίσκεται αριστερά των σημερινών γραμμών του τραίνου, στο ύψος περίπου του ανδριάντα του Μακρυγιάννη.
Οι Έλληνες καταλαβαίνουν για πρώτη φορά ότι ο Ιμπραήμ δεν είναι ανίκητος. Όλα αυτά υπό το φόντο ενός μεγάλου Έρωτα: Δημήτριος Υψηλάντης και Μαντώ Μαυρογένους λαμβάνουν μέρος στην ηρωική μάχη του 1825.
Ο Υψηλάντης προσπάθησε να αποτρέψει τη Μαντώ Μαυρογένους να λάβει μέρος γιατί φοβόταν για τη ζωή της, αλλά εκείνη στάθηκε θαρραλέα και πολέμησε.
Η εξέλιξη των γεγονότων
Μετά την ήττα των Ελλήνων επαναστατών, υπό τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη, στη μάχη της Τραμπάλας, την 7η Ιουνίου 1825, άνοιξε ο δρόμος για την κατάληψη της Τριπολιτσάς από τον Ιμπραήμ. Στη συνέχεια, ο Αιγύπτιος πασάς κατευθύνθηκε προς το Ναύπλιο. το Ναύπλιο μόνο οι τακτικοί και πολλοί Φιλέλληνες αποτελούσαν συντεταγμένη στρατιωτική δύναμη με ακμαίο ηθικό.
Κατά τα άλλα η πόλη ήταν απροετοίμαστη για πολιορκία καθώς τα τείχη της είχαν ζημιές από τις προηγούμενες συγκρούσεις, οι δεξαμενές νερού ήταν άδειες, τα κανόνια πεσμένα από τους κιλλίβαντές τους και δεν επαρκούσαν τα τρόφιμα και τα πυρομαχικά.
Η οχύρωση των Μύλων
Στους Μύλους, χωριό με 30 σπίτια κοντά στη λίμνη Λέρνης, 7 χλμ. νότια του Άργους, υπήρχαν μεγάλα αποθέματα δημητριακών τα οποία είχε συγκεντρώσει εκεί η κυβέρνηση για τον εφοδιασμό του στρατού του Κολοκοτρώνη.
Οι Μύλοι λειτουργούσαν ως επίνειο (σκάλα) των χωριών της Τριπολιτσάς και, καθώς περιβαλλόταν από ελώδη περιοχή, προσφερόταν ως εξαιρετική θέση για την υπεράσπιση του Ναυπλίου. Η σπουδαιότητα των Μύλων οφειλόταν επίσης στο ότι από εκεί θα μετέφεραν νερό στο Ναύπλιο, στην περίπτωση που ο Ιμπραήμ κατέστρεφε το υδραγωγείο της πόλης. Παρ’ όλη όμως τη σπουδαιότητά τους, οι Μύλοι ήταν ανοχύρωτοι.
Τότε ο Ανδρέας Μεταξάς με τον Γιάννη Μακρυγιάννη αποφάσισαν την οχύρωση των Μύλων. Στο χωριό, στην παραλία, βρίσκονταν οι αποθήκες με το αλεύρι και πίσω από αυτές και το κτήριο του μύλου, υπήρχε περιτοιχισμένος κήπος και πέτρινος πύργος (κούλια) του άλλοτε αγά της Λέρνας.
Ο Μακρυγιάννης, όπως αναφέρει στα απομνημονεύματά του, άρχισε να οχυρώνει τη θέση αυτή δημιουργώντας πολεμίστρες (μασγάλια) για τα τουφέκια, στον περίβολο του κήπου και την κούλια. Επίσης επισκεύασε τα κτήρια από όπου θα αμύνονταν και έφερε νερό από τον μύλο ώστε να μην υποφέρουν οι άνδρες από λειψυδρία όπως στην πολιορκία του Νεοκάστρου. Ήταν σίγουρος πως ο Ιμπραήμ θα κατευθυνόταν από εκεί για το Ναύπλιο.
Η άφιξη του Ιμπραήμ στους Μύλους
Εν τω μεταξύ, ο στρατός του Ιμπραήμ, αφού αναπαύθηκε για λίγο στην Τριπολιτσά, έφτασε, την αυγή της 13ης Ιουνίου, στους Μύλους χωρίς να συναντήσει αντίσταση από τον Κολοκοτρώνη ο οποίος είχε αποσυρθεί στο Χρυσοβίτσι.
Οι Έλληνες παραλίγο να αιφνιδιαστούν από τις αιγυπτιακές προφυλακές, καθώς οι φρουροί είχαν πάει να κοιμηθούν, εγκαταλείποντας τις θέσεις τους. Τότε τους έσωσε ο Μακρυγιάννης που είδε δύο φορές στον ύπνο του έναν άνθρωπο που τον πρόσταζε να σηκωθεί. Με 50 περίπου συντρόφους του επιτέθηκε στα νώτα των Αιγυπτίων, οι οποίοι είχαν μπει στον οχυρωμένο περίβολο, σκότωσε αρκετούς και τους ανάγκασε να αποσυρθούν.
Αργότερα έφτασε και το κύριο σώμα του αιγυπτιακού στρατού, με τον Ιμπραήμ, το οποίο αφού κατέλαβε το Άργος, απλώθηκε στην πεδιάδα. Την ίδια στιγμή αποβιβάστηκαν στους Μύλους, από δύο ψαριανά μίστικα, κάμποσοι Κρητικοί. Μέχρι το απόγευμα δεν υπήρξε κάποια σύγκρουση και από την ανάπαυλα αυτή επωφελήθηκαν οι Έλληνες, συμπληρώνοντας τις οχυρώσεις τους και συνεννοούμενοι για την τακτική που θα ακολουθούσαν.
Η μάχη
Οι Αιγύπτιοι χώρισαν τον στρατό τους σε τρία μέρη, κύκλωσαν τους Έλληνες και άρχισαν σφοδρή επίθεση στις 4:30 το απόγευμα. Η πλευρά του Μαυρομιχάλη δέχθηκε τρεις διαδοχικές εφόδους καθώς οι άνδρες του Ιμπραήμ προσπάθησαν να διεισδύσουν στους Μύλους από το μονοπάτι μέσα από τα έλη.
Οι άνδρες του Μαυρομιχάλη απέκρουσαν αυτές τις επιθέσεις, βοηθούμενοι και από τα κανόνια των ελληνικών πλοίων. Στο κέντρο όμως, οι πολυάριθμοι Αιγύπτιοι κατόρθωσαν να εξαναγκάσουν τους άνδρες του Μακρυγιάννη σε υποχώρηση ως τον ανατολικό τοίχο του περιβόλου, κοντά στην ακτή, φέρνοντάς τους σε απελπιστική θέση. Τότε οι Έλληνες κατάλαβαν ότι η ορμητικότητα των Αιγυπτίων οφειλόταν στις απειλές των αξιωματικών τους και άρχισαν να σκοπεύουν και να σκοτώνουν τους δεύτερους. Αποτέλεσμα αυτής της τακτικής ήταν να ανακοπεί η αιγυπτιακή ορμητικότητα και να αντεπιτεθούν οι Έλληνες, διώχνοντας τους αντιπάλους τους από το περιβόλι.
Ο Ιμπραήμ παρακολουθούσε τα τεκταινόμενα από μακριά, με το τηλεσκόπιο. Βλέποντας την εξέλιξη αυτή, έστειλε ενισχύσεις οι οποίες ανάγκασαν τους Έλληνες να υποχωρήσουν και πάλι. Στη συνέχεια οι Έλληνες αντεπιτέθηκαν ξανά, απωθώντας τους εχθρούς τους, ώσπου νέο κύμα Αιγυπτίων τους γύρισε πάλι στις τελευταίες θέσεις τους. Σε εκείνο το σημείο της μάχης κινδύνευσε να αιχμαλωτιστεί ο Μακρυγιάννης.
Σε εκείνο το σημείο οι αντίπαλοι σταμάτησαν για λίγο τη μάχη και έφθασαν ενισχύσεις από το Ναύπλιο. Τελευταίος ήρθε ο καπετάνιος του Ολύμπου, Μήτρος Λιακόπουλος, με 50 έμπειρους πολεμιστές. Οι Έλληνες αποφάσισαν να πάρουν αυτοί την πρωτοβουλία και επιτέθηκαν και από τις τρεις πλευρές, εκδιώκοντας οριστικά τους Αιγυπτίους.
Κατάλαβαν πώς πρέπει να αντιμετωπίσουν τον Ιμπραήμ
Η μάχη των Μύλων ήταν η πρώτη μεγάλη νίκη των Ελλήνων έπειτα από μια σειρά από ήττες, και απέτρεψε την κατάληψη του Ναυπλίου. Η μάχη αυτή απέδειξε πόσο σημαντική ήταν, για την αντιμετώπιση του τακτικού στρατού του Ιμπραήμ, η επιλογή του κατάλληλου σημείου άμυνας.
Οι Έλληνες συνειδητοποίησαν πως οι μόνες επιλογές τους ήταν είτε οι τακτικές ανταρτοπολέμου εναντίον απομονωμένων μικρών εχθρικών δυνάμεων είτε η κατάληψη οχυρών φυσικών θέσεων χάρη στις οποίες θα αντισταθμίζονταν τα πλεονεκτήματα που ο τακτικός στρατός του αντιπάλου διέθετε στη μάχη κατά παράταξη.
Τί πόλεμο θά κάνετε μέ τόν Μπραΐμη αὐτοῦ;
Χαρακτηριστικός είναι ο διαλόγος του Μακρυγιάννη με τον υποναύαρχο Δεριγνύ λίγο πριν τη Μάχη, όπως τον περιγράφει ο ίδιος:
«Ἐκεῖ ὀποὔφκιανα τίς θέσες εἰς τούς Μύλους, ἦρθε ὁ Ντερνύς νά μέ ἰδῆ. Μοῦ λέγει: «Τί κάνεις αὐτοῦ; Αὐτές οἱ θέσες εἶναι ἀδύνατες· τί πόλεμο θά κάνετε μέ τόν Μπραΐμη αὐτοῦ;».
Τοῦ λέγω: «Εἶναι ἀδύνατες οἱ θέσες καί ἐμεῖς, ὅμως εἶναι δυνατός ὁ Θεός ὁποῦ μᾶς προστατεύει· καί θά δείξωμεν τήν τύχη μας σ’ αὐτές τίς θέσες τίς ἀδύνατες· κι’ ἄν εἴμαστε ὀλίγοι εἰς τό πλῆθος τοῦ Μπραΐμη, παρηγοριόμαστε μ’ ἕναν τρόπον, ὅτι ἡ τύχη μᾶς ἔχει τούς Ἕλληνες πάντοτε ὀλίγους. Ὅτι ἀρχή καί τέλος, παλαιόθεν καί ὥς τώρα, ὅλα τά θερία πολεμοῦν νά μᾶς φᾶνε καί δέν μποροῦνε· τρῶνε ἀπό μᾶς καί μένει καί μαγιά. Καί οἱ ὀλίγοι ἀποφασίζουν νά πεθάνουν· καί ὅταν κάνουν αὐτείνη τήν ἀπόφασιν, λίγες φορές χάνουν καί πολλές κερδαίνουν. Ἡ θέση ὁποῦ εἴμαστε σήμερα ἐδῶ εἶναι τοιούτη· καί θά ἰδοῦμεν τήν τύχη μας οἱ ἀδύνατοι μέ τούς δυνατούς».
