Πριν από την τοποθέτησή μου θα κάνω μια αναφορά στο γραμματέα του ΣΥΡΙΖΑ και τον, στα όρια της ευγένειας, χαιρετισμό που μίλησε για χρεωκοπία του φιλελευθερισμού. Να αναρωτηθεί η αριστερά γιατί οι δυο μεγάλες κρίσεις, πανδημία και πόλεμος, ξεκίνησαν από χώρες (Κίνα και Ρωσία), που ο φιλελευθερισμός, δημοκρατία, η διαφάνεια και η λογοδοσία είναι άγνωστες λέξεις.
Θα ξεκινήσω την τοποθέτησή μου με την αναφορά του Προέδρου στα εγκαίνια του δρόμου Πάτρα-Πύργος και το τραγούδι του Chris Rhea “Ο δρόμος προς την κόλαση” και θα το συμπληρώσω «είναι στρωμένος με αγνές προθέσεις». Για να ενισχύσουμε όμως το μήνυμα ας κρατήσουμε κι ένα στίχο του τραγουδιού “and common sense is ringing out the bells”, δηλαδή η κοινή λογική χτυπάει καμπάνες.
Βρισκόμαστε σ’ ένα συνέδριο με ορίζοντα τις προσεχείς εκλογές και ορθά ο Πρόεδρος καλεί σε δημιουργική αναμονή και άνοιγμα στην κοινωνία. Ποιους όμως? Τα κομματικά στελέχη? Μα αυτά είναι η κοινωνία, σε αυτήν ζουν, κινούνται και εργάζονται καθημερινά. Μήπως αυτό το μήνυμα είναι χρήσιμο να απευθυνθεί σε κυβερνητικά στελέχη και ειδικά σε αυτά που δεν έχουν σχέση με την κοινωνία και την παράταξη μέχρι να βρεθούν σε κυβερνητική θέση? Γιατί κάποια από αυτά κλήθηκαν σε θέσεις ευθύνης χωρίς να αντιλαμβάνονται ότι υπηρετούν μια κυβέρνηση που εξέλεξε ο Ελληνικός λαός στο όνομα της Νέας Δημοκρατίας.
Ας μην ξεχνάμε φίλες και φίλοι, ότι σύμφωνα με το Σύνταγμά μας τα κόμματα είναι τα εργαλεία μέσα από τα οποία ο λαός αποφασίζει ποιος κυβερνά τη χώρα. Και δεν είναι ντροπή να είναι κάποιος ενταγμένος σε κόμμα, ούτε η συμμετοχή σε κόμμα είναι απορριπτικός αφορισμός των ικανοτήτων κάποιου. Τα κόμματα κερδίζουν εκλογές. Οι πολιτικές τους εφαρμόζονται στην κοινωνία και κάνουν την ζωή των πολιτών καλύτερη η χειρότερη. Αυτά επιδοκιμάζονται η αποδοκιμάζονται από τους πολίτες.
Καλούνται λοιπόν σήμερα αυτά τα στελέχη να μάθουν σωστά το μάθημα των κυβερνητικών επιλογών στις οποίες δεν συμμετείχαν και τις οποίες δεν συνδιαμόρφωσαν. Και φυσικά η σύγκριση με την προηγούμενη διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ είναι εύκολη και καταλυτική. Θα είναι όμως αυτό το τελικό δίλημμα, Νέα Δημοκρατία η ΣΥΡΙΖΑ, όποια ταυτοποίηση του τύπου «πρόοδος η συντήρηση» κι αν επιχειρήσουμε?
Μετά από μια ισχνή οικονομικά δεκαετία, μια διετία πανδημίας που δεν έχει τελειώσει και έναν πόλεμο στην Ευρώπη, το σκληρό ερώτημα στις προσεχείς εκλογές αφορά την ασφάλεια στην οικονομία, στην υγεία, στην πατρίδα. Είναι η πρώτη φορά σε αυτή την γενιά που τα ερωτήματα τίθενται αμείλικτα και αναδιατυπώνεται η πολιτική πραγματικότητα. Οι κοινωνικές ανισότητες ακόμη και μεταξύ των περιφερειών της χώρας, οι κραδασμοί στη μεσαία τάξη, η μειωμένη εμπιστοσύνη σε θεσμούς και κράτος δεν σηκώνει ούτε αποποίηση ευθυνών, ούτε αλαζονικές εκφάνσεις της πολιτικής.
Το αιτούμενο είναι σε ποια κατεύθυνση θα κινηθούν οι αναπόφευκτες αλλαγές που έρχονται. Αν η ανανέωση και η εξέλιξη υποκρύπτει την αναπαλαίωση ενός συστήματος με καινούρια πρόσωπα, εκτιμώ ότι οδηγούν την κοινωνία σε πειραματικές επιλογές, όπως τις ζήσαμε πρόσφατα.
Η αναθεώρηση των αξιών, όπως παιδεία με εθνικές και κοινωνικές αναφορές πέρα από τη μεταφορά γνώσης, πραγματική προστασία του περιβάλλοντος με ανακατεύθυνση της πορείας των πόλεων και γιατί όχι σχεδιασμό νέων πόλεων με συμμετοχή των πολιτών που θα ζουν σε αυτές, εμπιστοσύνη και συνέπεια από το κράτος, στήριξη θεσμών όπως η οικογένεια, διαφάνεια και λογοδοσία στις αποφάσεις με στόχο τη μέγιστη κοινωνική συμμετοχή.
Η νέα πολιτική ταυτότητα δεν μπορεί να είναι τεχνοκρατική απόρροια ούτε γραφειοκρατική διαχείριση αλλά αποτέλεσμα των κοινωνικών αναγκαιοτήτων. Οφείλει το πολιτικό σύστημα να οδηγηθεί στο πεδίο των καθημερινών αναγκών και να απαντήσει σε ζητήματα που μέχρι τώρα αντιμετώπιζε μέσα από τα γραφεία, γιατί το ίδιο δεν αισθανόταν την πίεση τους.
Κανένας δογματικός ορθολογισμός και καμιά τεχνολογική ευμάρεια δεν μπορεί να αντιμετωπίσει την υποβαθμισμένη πλέον ποιότητα ζωής, την περιθωριοποίηση που αισθάνεται μεγάλο μέρος της κοινωνίας και περισσότερο απ’ όλους οι νέοι άνθρωποι.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ Η. ΚΡΑΝΙΑΣ
