Την Πρόνοια τη θυμάμαι με εκατοντάδες φτωχόσπιτα σφιχταγκαλιασμένα στα στενοσόκακα. Ξυποληταρία της … μαρίδας στη φρεσκοστρωμένη τότε άσφαλτο, «αλαλαΐτε» και «τζαμί», θεαματικές- με άγνοια κινδύνου – γλίστρες στην τσουλήθρα του Παλαμηδιού και κλεψιμέικα μούρα απ’ την αυλή της «κυρα-Καραμανιούς».
Γράφει η Γκέλυ Χαύτα
Οι μέρες του Πάσχα στην ακροβολισμένη συνοικία τ’ Αναπλιού είχαν μυρωδιά βιολέτας, φρέσκου ασβέστη, αμμωνίας, ξυδιού και μπόλικης τσίκνας. Αναψοκοκκινισμένες νοικοκυρές επιδίδονταν μετά μανίας στην ανοιξιάτικη λάτρα κι οι φούρνοι του «Τσάκωνα», του Μπουγιούκου και του Λαπαθιώτη κατάπιναν με ταχύτητα φωτός τις μαυρισμένες λαμαρίνες εξακοντίζοντας βέλη πειρασμού στα λιγωμένα ρουθούνια της πιτσιρικαρίας. Στολισμένα τα πασχαλινά κουλουράκια και τα κατακόκκινα αυγά στο μεγάλο τραπέζι και πού να τολμήσεις να γευτείς έστω ένα. Το άγρυπνο βλέμμα της μάνας, πανταχού παρόν, σου θύμιζε με αυστηρότητα πως τη Μεγαλοβδομάδα δεν χωρούν παγαποντιές. Νηστεία σήμαινε … νηστεία!!!
Οι μέρες του Πάσχα στην Πρόνοια κρέμονταν δακρυσμένες στο γυναικωνίτη της Αγια-Τριάδας ποτισμένες τη ραγισμένη φωνή του «παπα-Βούτα»… «Σήμερον κρεμάται επί ξύλου..». Κι ύστερα τη Μεγάλη Πέμπτη τη νύχτα η διαταγή, πολυαναμενόμενη και προσφιλής. «Τρεχάτε να μαζέψετε λουλούδια». Τι άλλο θέλαμε. Πλιάτσικο στους κήπους της γειτονιάς με την ευλογία του παπά. Και να ντάνες οι βιολέτες, οι πασχαλιές και τα τριαντάφυλλα με τόση ευωδιά να σου ‘ρχεται λιγοθυμιά. «Ω γλυκύ μου έαρ…» κι ο χορός των σκουροντυμένων -ανύπαντρων παρακαλώ – κοριτσιών κεντούσε πέταλο-πέταλο τον Επιτάφιο στα δίχτυα μιας ανομολόγητης βαθιάς κόντρας. Ποιός είναι ο ομορφότερος!!
Μεγάλο Σάββατο το απόγευμα ξεκινούσε το … πανηγύρι. Ταράτσες και αυλές γέμιζαν φωνές. Η οικογένεια, συγγενείς και φίλοι ξεκινούσαν την προετοιμασία. Σούβλες καθαρίζονταν, κάρβουνα έρχονταν κατά τσουβάλια, αντεράκια και συκωταριές αναπαύονταν στις μεγάλες λεκάνες περιμένοντας να μεταμορφωθούν στην πολυπόθητη –μετά τις τόσες μέρες νηστείας- μαγειρίτσα και στο πεντανόστιμο κοκορέτσι.
Χαράματα της Κυριακής οι φωτιές άναβαν. Σε κάθε γειτονιά, σε κάθε σπίτι. Γέμιζαν τα στενάκια ροδοψημένους οβελίες, ποταμούς κρασιού, μουσικές, τσουγκρίσματα, γέλια, χορούς, χαρές. Οι πόρτες ορθάνοιχτες, για το γείτονα, το φίλο ακόμη και τον ξένο. Μια ευχή, ένας μεζές ένα ποτήρι βάλσαμο.
Το Πάσχα της Πρόνοιας δεν είχε λεφτά… Φτώχεια είχε. Μια φτώχεια πλούσια!!! Πλούσια σε καρδιά, σε συναίσθημα, σε ανθρωπιά……
Κάπου εκεί θα θελα να ξαναγύριζα και φέτος …. Κάπως έτσι. Με το αναστάσιμο πνεύμα να πλανιέται χαρούμενο σε σοκάκια και ρούγες και να μη λείπει κανείς.
