Και όταν κινείσαι πάνω του και έχεις διαγράψει όλα τα σημεία του ξαναγυρίζεις από εκεί που ξεκίνησες χωρίς ποτέ να φτάσεις το κέντρο του.
Η επινόηση του κέντρου ως πολιτικό στίγμα επανήλθε στον πολιτικό λόγο της χώρας μας περίπου σαράντα χρόνια μετά τη διάλυση της Ένωσης Κέντρου και γίνονται «φιλότιμες» προσπάθειες να παρουσιαστεί ως καθοριστικός παράγοντας της πολιτικής ζωής της χώρας μέσα στη θολή πολιτική λίμνη. Οι πολίτες όμως από τότε και μετά επιλέγουν διαρκώς με κριτήρια τις ηγετικές προσωπικότητες και λέξεις – κλειδιά, που περιέχουν συνήθως ένα οραματικό στοιχείο (αλλαγή, νέες δουλειές, εκσυγχρονισμός, επανίδρυση του κράτους, σχέδιο 100 ημερών, νέα μεταπολίτευση, ελπίδα, ανάπτυξη).
Το ακαθόριστο κέντρο, που εξαγνίζουν όλοι λεκτικά είναι η επικάλυψη του μέτρου, που έχει ανάγκη η κοινωνία. Και το μέτρο το διακρίνει κάποιος παντού, σε μέρος όλων των κομμάτων του πολιτικού συστήματος, της βολικής για μερικούς αποτύπωσης, από την αριστερά ως τη δεξιά. Είναι δε τόσο ψευδεπίγραφη αυτή η αποτύπωση γιατί κέντρο δεν μπορεί να σημειωθεί σε μια γραμμή από αριστερά ως τα δεξιά γιατί κέντρο διαθέτει μόνο ο κύκλος.
Βολεύει λοιπόν η λέξη όσους αλλοιθωρίζουν προς τη μια η την άλλη κατεύθυνση για να μπορούν να εξυπηρετούν πάντα τα δικά τους συμφέροντα. Είναι πλέον κάτι σαν την κλιματική αλλαγή που επινοήθηκε για να κάνει πιο εύπεπτη την υπερθέρμανση του πλανήτη, η οποία είναι και το πραγματικό πρόβλημα. Γενικόλογες έννοιες πάνω στις οποίες μπορεί να προσκολληθεί οποιοσδήποτε και να νιώθει τμήμα της μεγάλης «πλειοψηφίας» λες και αυτή η ένταξη θα τον προστατεύσει περισσότερο από τις συνέπειες της πραγματικότητας.
Είμαστε σε μια εποχή που αμφισβητούνται σταθερές αξίες και κεκτημένα αγαθά. Οι πολιτικές προκλήσεις αφορούν πλέον την ανάγκη για αναζήτηση σταθερότητας. Και αυτή υπηρετείται κατ’ ανάγκη από καθαρές λύσεις. Οι ακροβασίες πάνω από ταμπέλες, εύηχες λέξεις και ευκαιριακές συμμαχίες δεν οδήγησαν ποτέ σε λύσεις. Πολλές φορές οδήγησαν σε εκλογικές νίκες που άφηναν μια πικρή διάψευση το αμέσως επόμενο χρονικό διάστημα.
Η ακρίβεια, που είναι το μείζον πολιτικό ζήτημα δεν έχει τη λύση της σε καμία ταμπέλα παρά μόνο σε γενναίες αποφάσεις και στρατηγικές δομικού ανασχηματισμού της παραγωγικής κατεύθυνσης της χώρας.
Η σταδιακή διάλυση της πρωτογενούς παραγωγής οδήγησε σε μιας μορφής εξάρτηση για στοιχειώδη αγαθά διατροφής. Και ξαφνικά ένας πόλεμος στην Ευρώπη , που κανείς μέχρι πριν λίγο καιρό δεν μπορούσε να φανταστεί, έφερε την πλειοψηφία των πολιτών σε αδυναμία ανταπόκρισης σε βασικές υποχρεώσεις και το φόβο έλλειψης βασικών αγαθών.
Η απότομη στροφή στις πρώτες ύλες παραγωγής ενέργειας από τις συνήθεις και ρυπογόνες στις ανανεώσιμες, είναι προφανές ότι επιχειρείται παγκόσμια χωρίς σχεδιασμό και με απουσία εναλλακτικής για έκτακτες ανάγκες.
Στις προσεχείς εκλογές, γιατί σε προεκλογική περίοδο μπήκαμε, το ζητούμενο δεν θα είναι κάποιο κέντρο σε έναν κύκλο, που ξεκινά και τελειώνει ατέρμονα στο ίδιο σημείο, όπως ο σκύλος που κυνηγά την ουρά του. Ούτε ο κόσμος θα ζητά να απαντήσει σε κάποιο δίλημμα, γιατί απ’ ότι φαίνεται όλα έχουν γκριζάρει και το άσπρο – μαύρο δεν είναι ελκυστικό.
Το ερώτημα θα είναι ευθύ και σκληρό. Ποιος έχει τη δυνατότητα να μαζέψει την ακρίβεια και ποιος μπορεί να βοηθήσει τους νοικοκύρηδες να είναι νοικοκύρηδες ένα χρόνο μετά.
Δημήτρης Η. Κρανιάς
