Στη σύγχρονη εκπαιδευτική σκέψη η τέχνη ορίζεται ως σώμα γνώσεων, ταυτόχρονα όμως και ως αναπτυξιακή δραστηριότητα. Κατά τον αναπτυξιακό ψυχολόγο H. Gardner, η τέχνη είναι ικανή να προσφέρει μια άλλη δομή της γνώσης εκτός από εκείνης της επιστήμης της γλώσσας και των μαθηματικών που θα είναι πολύτιμη σύμμαχος στη ζωή των εφήβων. Πάνω απ’ όλα όμως Τέχνη θα αποτελέσει ένα λυτρωτικό “καταφύγιο” για τον έφηβο που καλείται να ανιχνεύσει τον κόσμο, να δει τον εαυτό του μέσα από αυτόν και σε σχέση με αυτόν, που αναζητά απαντήσεις στα ερωτήματά του για τον ίδιο τον εαυτό του αλλά και για τον κόσμο γύρω του.
Μέσα σε μια κοινωνία ανταγωνιστική με έξαρση της βίας, η τέχνη έρχεται να εξημερώσει και να εξευγενίσει. Οι έφηβοι σε αυτή την ευαίσθητη όσο και καθοριστική περίοδο της ζωής τους, που ο J. J Rousseay χαρακτηρίζει ως “δεύτερη γέννηση”, θα έρθουν αντιμέτωποι καθημερινά με τη βία μέσα και έξω από το Σχολείο. Το άγχος και η ανασφάλεια τους πνίγει ενώ συχνά νοιώθουν μοναξιά και θλίψη. Εδώ η Τέχνη σε κάθε έκφρασή της γίνεται το πολύτιμο αντίβαρο που εξισορροπεί τον εύθραυστο κόσμο τους, αποκαλύπτοντας έναν θαυμαστό κόσμο, απέραντο και μαγικό.
Η τέχνη θα γίνει όπως σοφά λέει ο Γκαίτε: “ο μεσολαβητής όλων αυτών που θέλουμε να εκφράσουμε” και αυτό θα τους δώσει τεράστια διέξοδο στην έκφραση των συναισθημάτων τους. Η τέχνη τους δίνει ένα πεδίο να δημιουργήσουν ελεύθερα και όχι καταναγκαστικά, να διεκδικήσουν έναν καλύτερο κόσμο, να εκφράσουν την επαναστατική τους τρυφερότητα, να φανταστούν, να επικοινωνήσουν, να ερμηνεύσουν να εξερευνήσουν τον ίδιο τους τον εαυτό και εν τέλει να μάθουν για τον κόσμο που τους περιβάλλει.
Τα Καλλιτεχνικά Σχολεία έρχονται να δώσουν ένα στίγμα ελευθερίας συνυφασμένο με τις ανάγκες των εφήβων που φοιτούν σε αυτά. Στα σχολεία της χώρας μας η τέχνη υπολείπεται, ιδιαίτερα δε στα Λύκεια η τέχνη απουσιάζει εντελώς. Σχολείο που απουσιάζει η τέχνη είναι ένα σχολείο με τεράστια ελλείμματα, ένα σχολείο άγονο και πολλές φορές αποκρουστικό. Ο νέος πολίτης που δεν εξοικειώνεται με την τέχνη αποκλείεται από το ευρύ αυτό πολιτισμικό αγαθό και εξελίσσεται σε αστοιχείωτο, παθητικό καταναλωτή, χωρίς επίγνωση της πολιτιστικής του κληρονομιάς. Διαμορφώνεται σε πολίτη δίχως καλλιέργεια και αίσθηση του ωραίου, πράγμα που ασφαλώς θα συμβάλλει αρνητικά στη πολιτιστική εξέλιξη του τόπου.
Τα Σχολεία Τέχνης, Μουσικά και Καλλιτεχνικά, είναι σχολεία δημοκρατικά, με ανοιχτούς ορίζοντες και προοδευτικούς στόχους. Δίνουν διεξόδους σε προσωπικές μορφές έκφρασης που τα μαθήματα τέχνης εξ ορισμού παρέχουν στους μαθητές τους. Η τέχνη είναι αναγκαία γιατί κάνει τον κόσμο καλύτερο, πάνω απ’ όλα όμως η τέχνη δίνει στα παιδιά μας περισσότερη ελευθερία τα κάνει δημιουργικά και ευτυχισμένα.
Οι φωτογραφίες είναι από το Καλλιτεχνικό Σχολείο Αργολίδας.
Κείμενο και φωτογραφίες: Μάγδα Μάρα
