Από τον Δίολκο στον Ισθμό: Ο Δίας εάν ήθελε, νησί θα το είχε κάνει

Ἡ δὲ τοῦ Ἰσθμού τομὴ ἔργον ἀθάνατον καὶ ἀπιστούμενον τῇ φύσει, δοκεῖ γὰρ μοι τὸ ῥῆξαι τὸν Ἰσθμὸν Ποσειδῶνος δεῖσθαι ἤ ἀνδρός.

(Φιλόστρατος Βίοι Σοφιστών, Β, VI, 552)

Η διάνοιξη του Ισθμού όμως, είναι έργο αθάνατο, που δύσκολα αποδίδεται στην ανθρώπινη δύναμη, διότι νομίζω πως το άνοιγμα του Ισθμού θα χρειαζόταν τη βοήθεια του Ποσειδώνα και όχι κάποιου ανθρώπου.

Η κατασκευή του Δίολκου ήταν επιβεβλημένη εξαιτίας της αδυναμίας να διανοιχθεί η διώρυγα και λειτούργησε ως υποκατάστατο, ως ένα είδος προδρόμου της. Οι πρώτες απόπειρες χρονολογούνται επί εποχής του τυράννου της Κορίνθου, Περιάνδρου (625-575 π.Χ.). Ήταν ο πρώτος, που σχεδίασε την εκτέλεση τομής του Ισθμού. Την εποχή αυ­τή το εμπόριο και η ναυτιλία είχε αναπτυχθεί σε Ανατολή και Δύση και τα κορινθιακά προϊόντα έφταναν σ’ όλο το γνωστό τότε κόσμο. Οι αποικίες οι οποίες ιδρύθηκαν προ­σέφεραν ασφάλεια και σιγουριά στα ταξίδια και προσέδωσαν ισχύ στην πόλη. Έτσι η Κόρινθος της εποχής του Περιάνδρου ήταν το κέντρο του Ελληνισμού.

Οι δυο μεγάλοι λιμένες της Κορίνθου, το Λέχαιο στον Κορινθιακό κόλπο και οι Κεγχρεές στον Σαρωνικό, εξασφάλιζαν τη διακίνηση ανθρώπων, αγαθών και ιδεών σε Δύση και Ανατολή. Μικρότεροι λιμένες και εμπορικοί σταθμοί υπήρχαν κατά μήκος της ακτο­γραμμής και των δυο κόλπων.

Το Λέχαιο και οι Κεγχρεές συνδέονταν με τον Δίολκο, αποτελώντας έτσι μία ενότητα λειτουργική, οικονομική και στρατιωτική.

Ο Περίανδρος τελικά δεν πραγματοποίησε την ιδέα της τομής του Ισθμού. Η εκτέλε­ση του σχεδίου του προσέκρουσε, όχι μόνο σε τεχνικές και οικονομικές δυσκολίες, αλλά και στις επικρατούσες θρησκευτικές αντιλήψεις. Συμφωνά με αυτές οι θεοί και ιδιαιτέ­ρως ο Ποσειδώνας, στον οποίο ήταν αφιερωμένη όλη η περιοχή του Ισθμού, θα εξοργί­ζονταν. Εξάλλου ο χρησμός της Πυθίας υπήρξε αρνητικός και απέτρεψε τη διάνοιξη.

Ἴσθμον δέ μή πυργοῦτε μηδ҆ ὀρύσσετε Ζεῦς γὰρ ἔθηκε νῆσον ὡς καὶ ἐβούλετο.

Ανώνυμος – Παλατινή Ανθολογία XIV, 81

Πύργους να υψώνετε δεν πρέπει στον Ισθμό, ουδέ και τάφρους να ανοίγετε. Ο Δίας εάν ήθελε, νησί θα το είχε κάνει.

Μεσολάβησαν τρεις, σχεδόν, αιώνες, μέχρι την εμφάνιση στο προσκήνιο του Δημήτρι­ου του Πολιορκητή (337-283 π.Χ.). Αυτός επιχείρησε τη διάνοιξη της διώρυγας, το 306 π.Χ., στον Ισθμό. Αποτράπηκε όμως και αυτός από τους μηχανικούς του έργου, οι οποί­οι γνωμάτευσαν ότι η τομή του Ισθμού θα επέφερε την κατάκλυση τμήματος της νήσου Αίγινας και των άλλων παρακειμένων μικρών νήσων. Και τούτο διότι θεωρήθηκε ότι η στάθμη του Κορινθιακού κόλπου ήταν υψηλότερη από τη στάθμη του Σαρωνικού.

Ἀλλ҆ υψηλοτέραν ἠγουμένους τὴν ἐκ τοῦ Λεχαίου περὶ τῇ Αἰγίνῃ δεδοικέναι, πελάγους γὰρ τοσούτου νήσῳ ἐπιχυθέντος κὰν ὑποβρύχιον ἀπενεχθῆναι τὴν Αἴγιναν.

Νέρων: περὶ Ὀρυχῆς τοῦ Ἰσθμοῦ §639

Επειδή η θάλασσα από την πλευρά του Λεχαίου ήταν ψηλότερη, υπήρχε φόβος να σκεπαστεί απ’ τα νερά του μεγάλου πελάγους η Αίγινα.

Το 44 π.Χ. ο Ιούλιος Καίσαρας (102-44 π.Χ.), κατόπιν εισηγήσεως της ρωμαϊκής Συ­γκλήτου αποφάσισε να επανιδρύσει την Κόρινθο σαν αποικία της Ρώμης και με το όνο­μα Colonia Laus Julia Corinthiensis. Η Κόρινθος είχε μείνει για 102 χρόνια ακατοίκητη μετά την ολοσχερή καταστροφή της από τους Ρωμαίους το 146 π.Χ. Ο Ιούλιος Καίσαρ (102-44 π.Χ.) μελέτησε την τομή του Ισθμού αλλά δεν προχώρησε στην έναρξη των ερ­γασιών.

Μετά τον θάνατο του Ιουλίου Καίσαρα, ο Καλιγούλας, το 37 π.Χ., προσπάθησε να ξε­κινήσει το έργο διανοίξεως και κατασκευής διώρυγας στον Ισθμό της Κορίνθου και άρ­χισε προκαταρκτικές μελέτες.

Οι εργασίες σταμάτησαν λόγω του βιαίου θανάτου του αυτοκράτορα. Έτσι λοιπόν βρήκε εφαρμογή το ρηθέν από τον Απολλώνιο τον Τυανέα, για τη διόρυξη του Ισθμού, ο οποίος είχε επισκεφθεί την Κόρινθο.

ὁ αὐχήν τῆς γῆς τετμήσεται μᾶλλον δι҆ οὐ.

Ο μεγάλος αριθμός των διωρύγων που διανοίχθησαν στον ρωμαϊκό κόσμο για να διευκολύνουν το εμπόριο, δείχνει και την κατανόηση της σπουδαιότητας του εμπορίου και την υποστήριξη της Ρώμης, μέσω τεχνικών έργων, μικρών και μεγάλων, σ’ αυτό.

Με την άνοδο του Νέρωνα στον αυτοκρατορικό θρόνο, το 67 μ.Χ., άρχισε η πιο σοβα­ρή προσπάθεια διατρήσεως του Ισθμού. Κατά τη διάρκεια της περιοδείας του στην Ελ­λάδα, έλαβε μέρος στους μεγάλους Ισθμιακούς αγώνες. Εκεί συνέλαβε και την ιδέα της τομής του Ισθμού. Ο ίδιος εκήρυξε την έναρξη των εργασιών σε μεγάλη τελετή όπου ο ίδιος έψαλε ύμνο στη βασίλισσα των θαλασσών Αμφιτρίτη, στο “βασιλέα” Ποσειδώνα και στους τοπικούς ήρωες Μελικέρτη και Λευκοθέα, οι οποίοι λατρεύονταν με ιδιαίτε­ρες τιμές στα Ίσθμια.

Πλήττοντας τη γη με χρυσή δικέλα ο αυτοκράτορας έδωσε το σύνθημα σε χιλιάδες ερ­γάτες διαφόρων εθνικοτήτων (Έλληνες, Ρωμαίους, Ιουδαίους), οι οποίοι ήταν παρατε­ταγμένοι κατά μήκος της προς διάνοιξη διώρυγας.

Οι τελευταίοι ξεπερνούσαν τους 6.000 άνδρες και είχαν σταλεί από τον Βεσπασιανό μετά την καταστολή της επαναστάσεως στην Ιουδαία.

…καὶ πολὺ πλῆθος ἀνθρώπων ἐπὶ τοῦτο τὸ ἔργον καὶ ἐκ τῶν ἄλλων ἐθνοτήτων μετεπέμψατο…»

Δίων ο Κάσσιος, LXII, 16.2

…και πολύ πλήθος ανθρώπων για τούτο το έργο και από πολλές εθνότητες εστάλη…

Πολλοί απ’ αυτούς, πουλήθηκαν σα σκλάβοι μετά τη διακοπή των εργασιών στη διώ­ρυγα. Είναι πιθανόν άλλοι να έγιναν απελεύθεροι και να τους δόθηκε γη σε περιοχές γύ­ρω από τον Ισθμό και να εγκαταστάθηκαν στην Κόρινθο. Αρκετοί έγιναν ενοικιαστές της γης, ενώ άλλοι δούλεψαν στα λατομεία που υπήρχαν στην περιοχή του Ισθμού πριν απελευθερωθούν.

…Ἔσται οὖν τ҆ ἄλλα καὶ ἒς ταῦτα χρημάτων πολλῶν δεόμενος…

Δίων ο Κάσσιος, LXII, 17

…και υπήρχαν κι άλλα πολλά για τα οποία χρειάζονταν πολλά χρήματα…

Οι εργασίες άρχισαν με μεγάλη ένταση και υπό την επίβλεψη του ιδίου του Νέρωνα και των μηχανικών του.

Δημιουργήθηκαν συγχρόνως δυο μέτωπα εργασίας, ένα στον Κορινθιακό κόλπο και ένα άλλο στο Σαρωνικό. Συνολικά ανοίχθηκαν περισσότερο από 2.000 μέτρα μήκους, πλάτους μέχρι 60 μέτρα και μεταβλητού βάθους μέχρι 20 μέτρα.

Από τα σχέδια των Βενετών, του έτους 1687 περίπου, φαίνεται ότι έχει ανοιχθεί και άλλη μία τάφρος πέραν των δυο κυρίων. Ήταν περίπου κάθετη στην κεντρική τάφρο του Ισθμού, και αποτελούσε την προέκταση της μεγάλης χαράδρας προς ανατολάς, ενώ σε μήκος ήταν μεγαλύτερη απ’ όλες (εικ. 2, 3, 4).

Οι τομές δεν άρχισαν παράκτια, αλλά σε σχετική απόσταση από την ακτή.

Κατά την οριστική εκσκαφή της διώρυγας το 1882 βρέθηκαν 26 φρέατα διαφόρων δι­αστάσεων με βάθος περίπου 20 μέτρων, πολλές τάφροι και χωματισμοί εκατέρωθεν της τομής, οι οποίοι είχαν τοποθετηθεί από την εποχή του Νέρωνα. Αναφορά για την τομή και τα φρέατα του Νέρωνα, υπάρχει και στο βιβλίο του Curtius Πελοπόννησος (1852) σελίς 546. Δεν αναφέρεται όμως τίποτε σχετικά για τον Δίολκο.

Οι εργασίες συνεχίζονταν απρόσκοπτα για δυο μήνες υπό την επίβλεψη του Νέρωνα, μέχρι την επείγουσα μετάβαση του στη Ρώμη, εξαιτίας στάσεως που εκδηλώθηκε και στην οποία έλαβαν μέρος οι περισσότερες επαρχίες της αυτοκρατορίας. Το έργο συνε­χίστηκε, για κάποιο χρονικό διάστημα, με την επίβλεψη του Βεσπασιανού. Σταμάτησε όμως οριστικά, μετά τη δολοφονία του Νέρωνα.

Είναι σίγουρο ότι η κατά μήκος χάραξη και κατασκευή του έργου θα κατέστρεφε το Δίολκο, εφόσον τον έτεμνε σε πολλά σημεία. Ο Δίολκος δεν καταστράφηκε αφού χρησι­μοποιήθηκε για πολλούς αιώνες και μετά από την προσπάθεια διατρήσεως του Ισθμού από τον Νέρωνα. Θα έπρεπε λοιπόν να είχαν ληφθεί μέτρα προφύλαξης. Αυτό, πιθανόν, θα έγινε με έναν από τους εξής τρόπους:

1) Ο Δίολκος εγκυβωτίστηκε σε τοίχους αντιστηρίξεως, ώστε η λειτουργία του να συ­νεχίζεται κατά την κατασκευή του έργου, και τούτο διότι και στις δυο πλευρές του Διόλκου θα πρέπει να δημιουργήθηκε σκάμμα αρκετών μέτρων βάθους.

2) Το σκάμμα δεν θα είχε φθάσει κοντά στα πρανή του Διόλκου, αλλά θα απείχε, έτσι ώστε να ήταν δυνατή η χρήση του. Είχαν αφεθεί τμήματα μέσα στη διώρυγα, όπου βρι­σκόταν ο Δίολκος, χωρίς να σκάφτουν.

3) Τα δυο τμήματα του Διόλκου προς τον Κορινθιακό και το Σαρωνικό κόλπο θα εί­χαν καταστραφεί κατά την εργασία διάνοιξης. Ο Δίολκος, θα έμενε σ’ αυτό το διάστημα ανενεργός, ενώ όσα τμήματα κατεστράφηκαν, θα ανακατασκευάσθηκαν στη συνέχεια, αφού δε διανοίχθηκε πλήρως η διώρυγα.

4) Η εκσκαφή για τη διώρυγα μπορεί να έγινε εκτός των τμημάτων του Διόλκου, χω­ρίς να πειραχθεί το επίπεδο της εδράσεώς του στην επιφάνεια του εδάφους. Οι εκχωματισμοί ήταν εντελώς επιφανειακοί και έγιναν σε περιοχές εκτός της διαδρομής του Δι­όλκου.

Η τέταρτη η υπόθεση βρίσκει εφαρμογή στο πρώτο τμήμα του Διόλκου το οποίο κα­ταστράφηκε από την διώρυγα, κοντά στη βυθιζόμενη γέφυρα της Ποσειδωνίας. Τούτο πιστοποιείται και από τα σχέδια του 1850, όπου υπάρχει ειδική αναφορά στο βάθος εκ­σκαφής. Μέχρι απόσταση 174,0 μ. από την ακτή, δε σκάφτηκε καθόλου. Μετά από τον μικρό αγροτικό δρόμο και μέχρι 390,0 μ. απόσταση από την ακτή, σκάφτηκε μέχρι 1 μ. βάθους (εικ. 5). Οι αποθέσεις των χωματισμών από τα σκάμματα του Νέρωνα, θα ‘πρεπε να εναποτεθούν εκτός του Διόλκου, χωρίς να ενοχλούν ή να σταματήσουν τη λει­τουργία του. Μετά την ολοκλήρωση της κατασκευής της διώρυγας όσα τμήματα του Δι­όλκου ήταν εντός αυτής, θα καταστρέφονταν, γιατί δεν θα είχε νόημα η λειτουργία του, αφού τα πλοία θα έκαναν χρήση της περατωθείσας διώρυγας. Η λεγόμενη “εικόνα του Νέρωνα” σε απόσταση L = 1.400,0 μέτρα από την είσοδο της διώρυγας του Ισθμού, απο­τελεί μια μαρτυρία για το που είχε φθάσει τουλάχιστον η εκσκαφή των τάφρων για τη διάνοιξη της διώρυγας. Είναι, επίσης, μία μαρτυρία για το ύψος στο οποίο είχε φθάσει η εκσκαφή της διώρυγας. Η βάση της εικόνας του Νέρωνα αποτελεί την ελαχίστη καθ’ ύψος στάθμη, της εκσκαφής από την αρχική επιφάνεια του εδάφους (εικ. 6).

Η παράσταση είναι ουσιαστικά ένα εγχάρακτο ανάγλυφο, το οποίο απεικονίζει τον Ηρακλή με ρόπαλο και λεοντή. Ο Ηρακλής, θεωρούταν γενικότερα προστάτης θεός των εργατών, επομένως και των εργαζομένων στη διώρυγα.

Μετά τον Νέρωνα, ο Ηρώδης ο Αττικός προσπάθησε να συνεχίσει το έργο, αλλά το εγκατέλειψε αμέσως. Στους επόμενους αιώνες, μέχρι και τη δεύτερη Ενετοκρατία, τίπο­τα δεν μεταβλήθηκε. Το 1687, οι Ενετοί σκέφθηκαν να διανοίξουν διώρυγα στον Ισθμό, από τη μεριά του Κορινθιακού κόλπου. Όμως η σκέψη αυτή δεν υλοποιήθηκε ποτέ λόγω των οικονομικών προβλημάτων, τεχνικών δυσχερειών και λόγω της μικρής παραμονής τους στην Πελοπόννησο. Μετά τους Βενετούς δεν υπάρχει άλλη αναφορά για προσπά­θεια διατρήσεως του Ισθμού. Αμέσως μετά την ίδρυση του νεοελληνικού κράτους, έγι­ναν από τον πρώτο Κυβερνήτη της χώρας Καποδίστρια σκέψεις για τη διάνοιξη διώρυ­γας, έργο το οποίο αποκλείστηκε τελείως λόγω του υψηλού προϋπολογισμού. Το έργο τελικώς άρχισε μετά από πολλές διαδικασίες νομικής μορφής στις 22 Απριλίου 1882 και τελείωσε το 1892. Από την αρχική μελέτη προβλεπόταν, εύρος διώρυγας 44 μ. στην επι­φάνεια της θάλασσας, πρανή με κλίση 1:5 και βαθμιδωτή διάταξη αυτών. Αυτή η διάτα­ξη θα εξασφάλιζε την μη κατάρρευση των πρανών μέσα στη διώρυγα.

Βιβλιογραφία: “Ο ΔΙΟΛΚΟΣ ΣΤΟΝ ΙΣΘΜΟ ΤΗΣ ΚΟΡΙΝΘΟΥ” Απόστολος Ε. Παπαφωτίου, Πολιτικός Μηχανικός Ε.Μ.Π. Προλογίζει ο καθηγητής Ε.Μ.Π. Θεοδόσιος Π. Τάσιος.

Την ταινία “Δίολκος για 1500 χρόνια” μπορεί να την παρακολουθήσει κανείς στο:

Δρ. Απόστολος Ε. Παπαφωτίου
Πολιτικός Μηχανικός Ε.Μ.Π.
Οικονομολόγος Ε.Κ.Π.Α.