Τ’ Ανάπλι δεν μπορείς παρά να το αγαπάς. Μια πόλη μαγική παντός καιρού. Του ήλιου και της βροχής, του καλοκαιριού και του φθινόπωρου, της λάμψης και της μουντάδας.
Σαν όμως συννεφιάζει δεν μπορεί παρά να το αγαπάς περισσότερο. Του ταιριάζουν τ’ Αναπλιού τα σύννεφα, καθώς οι γκρίζες πέτρες στις ντάπιες υγραίνονται, γίνονται ένα με το χρώμα του ουρανού και η πόλη τυλίγεται με μεσαιωνική μαγεία.
Τότε η βόλτα δεν μπορεί να είναι παρά λυτρωτική, καθαγιαστική. Ουρανός, θάλασσα κι εσύ ένα. Να νιώθεις πως γίνεσαι κομμάτι μιας ιστορίας ζυμωμένης στα σπλάχνα, στις ανάσες και στους ψιθύρους κάθε δρομόσκαλας και κάθε σοκακιού.
Μια τέτοια μέρα ήταν και σήμερα. Ναύπλιο νεφελοσκεπές στο ξημέρωμα. Απέναντι από το Μπούρτζι, στην προκυμαία τα βήματα να αιχμαλωτίζονται στα μοναδικά κλικ του Θάνου Κομνηνού.
