«Ονομάζομαι Χρύσα Σαββάκη. Είμαι δασκάλα, και τα τελευταία 10 χρόνια, διευθύντρια στο 3ο Δημοτικό Σχολείο Ναυπλίου. Είμαι από τους τυχερούς ανθρώπους που κάνουν τη δουλειά που αγαπούν. Αγαπώ επίσης τις τέχνες και τα ταξίδια. Μου αρέσει να ανακαλύπτω καινούρια πράγματα. Έχω ασχοληθεί με το ραδιόφωνο, το θέατρο, τα εικαστικά, την εκπαίδευση ενηλίκων και διάφορα άλλα που κάνουν τη ζωή συναρπαστική». Έτσι συστήνεται η δασκάλα από το Ναύπλιο και ακολουθεί η συνέντευξή της στο enliplex.com.
Πώς συστήνεσαι στα παιδιά, πώς στους γονείς και ποιες πληροφορίες δίνεις για σένα την πρώτη φορά που σε βλέπουν;
Τα τελευταία 10 χρόνια είμαι διευθύντρια στο 3ο δημοτικό σχολείο Ναυπλίου. Στους γονείς συστήνομαι όταν κάνουν την εγγραφή των παιδιών τους στην Α΄ τάξη. Έχω επιλέξει η εγγραφή να γίνεται μόνο με ραντεβού, συζητώντας με τους γονείς. Είναι σημαντικό για μένα να μάθω τις ιδιαιτερότητες και τις ανάγκες του κάθε παιδιού, να εξηγήσω με λεπτομέρειες την κουλτούρα του σχολείου στους γονείς και να τους λύσω κάθε απορία έτσι ώστε να νιώθουν ασφάλεια και ηρεμία.
Στα παιδιά συστήνομαι κάνοντας ένα παιχνίδι γνωριμίας στην τάξη. Και φυσικά ενημερώνω κάθε χρόνο, ότι στο γραφείο μου υπάρχει ένας μαγικός καναπές που ό,τι και να έχει κάποιος τον κάνει καλά. Όποιος λοιπόν έχει κάποιο πρόβλημα έρχεται στο γραφείο και με τη βοήθεια του μαγικού καναπέ λύνονται σχεδόν όλα.
Ποιος είναι ο μεγαλύτερός σου φόβος κατά τη διάρκεια της συνύπαρξής σου με τα παιδιά στην τάξη;
Δεν έχω φόβους όταν είμαι με τα παιδιά στην τάξη. Για μένα αυτή η ώρα είναι λίγο μαγική. Σαν να είμαστε όλοι μαζί σε ένα όχημα, και να πετάμε ψηλά, μακριά από όλους και όλα, με σκοπό να φτάσουμε την πληρότητα που σου προσφέρει η γνώση και η αγάπη.
Σε ποια λάθη ή αταξίες των παιδιών δείχνεις την μεγαλύτερη επιείκεια και σε ποια περίπτωση είσαι κάθετη;
Δείχνω επιείκεια όταν το λάθος ή η αταξία δεν έχουν στόχο κάποιον-α συμμαθητή-τρια. Είμαι κάθετη στις περιπτώσεις που κάποιο παιδί προσβάλει ή πληγώσει κάποιο άλλο. Αυτό που θέλω να περάσω στα παιδιά είναι ότι θα πρέπει να χτίζουν σχέσεις φιλίας και να συμπεριφέρονται στους άλλους με ενσυναίσθηση και σεβασμό.
Ποιες λέξεις ή φράσεις χρησιμοποιείς πιο συχνά κατά τη διάρκεια της ημέρας στο σχολείο και ποια θα ήθελες να χρησιμοποιείς περισσότερο;
Νομίζω ότι χρησιμοποιώ πολύ τις λέξεις «παιδάκια μου» και «πουλάκια μου». Δεν έχω σκεφτεί κάποια που θα ήθελα να χρησιμοποιώ περισσότερο.
Πες μας την πιο όμορφη, πιο διαφορετική ή πιο αστεία ατάκα που άκουσες ποτέ από παιδί.
Ένας λόγος που μας θεωρώ τυχερούς εμάς τους εκπαιδευτικούς της Πρωτοβάθμιας, είναι ότι ακούμε τόσο όμορφα πράγματα από τα παιδιά, που είναι σα να μας παρέχεται δωρεάν ψυχολογική τόνωση. Τον Απρίλιο, που έκανα μια εξ αποστάσεως συνάντηση με μια τάξη, με αφορμή την παγκόσμια ημέρα παιδικού βιβλίου, για να μιλήσουμε για το τελευταίο βιβλίο μου «Ο παππούς Πέρι» ένα κοριτσάκι μου είπε: «Θα ήθελα να είναι όλοι οι άνθρωποι καλοί και να μην υπάρχει κανένας κακός σε όλον τον κόσμο». Αυτή είναι μια πραγματικά όμορφη, λαμπερή σκέψη και μακάρι να μπορούσαμε να κάναμε αυτές τις σκέψεις βουτυρένιες καραμέλες και να κερνούσαμε όλον τον πλανήτη.
Τι θέση έχει το βιβλίο στην τάξη σου;
Θα σας πω για τη θέση του βιβλίου στο σχολείο που διευθύνω. Από το 2011 που ξεκίνησα τη θητεία μου σε αυτό, με τη στήριξη κάποιων συναδέλφων, καταγράψαμε όλα τα βιβλία, τα αρχειοθετήσαμε και δημιουργήσαμε μια πολύ ζωντανή δανειστική βιβλιοθήκη. Ελπίζω ότι μετά την Covid εποχή θα επανέλθουμε δριμύτεροι με πολλές δράσεις σχετικές με το βιβλίο, που τώρα λόγω των συνθηκών έχουν κάνει μια μικρή παύση.
Από ποιον παιδαγωγό (Έλληνα ή ξένο, εν ζωή ή μη) έχεις επηρεαστεί περισσότερο και γιατί;
Ίσως λίγο περισσότερο από τον Τζον Ντιούι, γιατί θεωρώ ότι ένα μεγάλο μέρος της μαθησιακής διαδικασίας θα πρέπει να στηρίζεται σε δράσεις και οι μαθητές να διδάσκονται μέσα από την εμπειρία και την κοινωνική αλληλεπίδραση.
Αν σε ρωτούσε κάποιος/-α υπουργός παιδείας τη γνώμη σου για το ποια πράγματα θα έπρεπε να αλλάξει άμεσα για να έχουμε καλύτερα σχολεία, τι θα του/της πρότεινες;
Αυτό είναι πού μεγάλη κουβέντα. Εγώ ονειρεύομαι ένα σχολείο που όλοι οι εκπαιδευτικοί αγαπούν το αντικείμενό τους, επιμορφώνονται, καινοτομούν και συνεργάζονται. Ένα σχολείο που οι γονείς το εμπιστεύονται και οι μαθητές έρχονται σε αυτό όχι γιατί είναι υποχρεωτικό, αλλά επειδή αγαπούν τη γνώση. Όλα αυτά για να γίνουν χρειάζεται πολλή προσπάθεια και κυρίως αλλαγή αντιλήψεων και στάσεων.
Αυτό που πάντως θα πρότεινα για αρχή, είναι περισσότερη τέχνη στα σχολειά μας. Αυτό νομίζω είναι το πρώτο βήμα για να γίνει το σχολείο πιο ενδιαφέρον και να καταφέρει να διδάξει υψηλές αξίες και να συντελέσει στη διανοητική, σωματική, και ηθική ανάπτυξη των παιδιών.
Πιστεύεις ότι μπορεί κάποια/-ος να είναι εν ενεργεία νηπιαγωγός μέχρι τα 67 της/του;
Δεν ξέρω πώς είναι να είσαι 67, άρα δεν μπορώ να απαντήσω. Αυτό που θα πω με απόλυτη σιγουριά είναι ότι η δουλειά του/της εκπαιδευτικού δεν εξαρτάται από την ηλικία. Έχω γνωρίσει εξαιρετικούς/ες συναδέλφους λίγο πριν τη σύνταξη, που κάνουν μια τάξη να πετάει, που είναι πρόθυμοι να στηρίξουν όταν υπάρχει ανάγκη πρώτοι σε νέες ιδέες σε καινοτομίες. Και έχω επίσης συνεργαστεί με νέους ανθρώπους που έρχονται στο σχολείο απλά για να κάνουν το ωράριό τους και να φύγουν. Που είναι με το ρολόι στο χέρι και δεν αντιλαμβάνονται το σχολείο ως έναν ζωντανό οργανισμό, ο οποίος για να λειτουργήσει σωστά θα πρέπει να υπάρχει συνεργασία και έρωτας για την εκπαίδευση
Τι πιστεύεις ότι έχουν μεγαλύτερη ανάγκη τα παιδιά στο σχολείο;
Θεωρώ ότι έχουν μεγάλη ανάγκη από 2 συνθήκες που δυστυχώς οι σημερινοί γονείς δυσκολεύονται να υιοθετήσουν. Όρια και συζήτηση. Διαπιστώνω καθημερινά ότι σε πολλές οικογένειες δεν υπάρχει ουσιαστική επικοινωνία. Τα παιδιά δεν έχουν μάθει να συζητούν και δεν γνωρίζουν βασικές πληροφορίες για την οικογένειά τους, όπως για παράδειγμα, τι δουλειά κάνει ο μπαμπάς τους. Από την άλλη, οι ίδιοι γονείς ασπάζονται στην πλειοψηφία τους τη «θεωρία του Τζόκερ» όπως την ονομάζω, τη θεωρία δηλαδή που θέλει τα παιδιά πάντα χαμογελαστά και χαρούμενα. Αυτό οδηγεί στην έλλειψη ορίων. Η οικογένεια και το σχολείο όμως, θα πρέπει να προετοιμάσουν τα παιδιά για τον πραγματικό κόσμο. Φυσικά και πρέπει να προσπαθούμε για την ευτυχία των παιδιών μας, αυτή όμως δε θα πρέπει να στηρίζεται στην καταπάτηση κανόνων ή/και των δικαιωμάτων άλλων ανθρώπων.
Τι πιστεύεις ότι τους στερεί περισσότερο το ελληνικό σχολείο;
Τους στερεί ίσως την ευκαιρία να ανακαλύψουν ταλέντα και ικανότητες που πιθανά έχουν. Αλλά κυρίως τους στερεί τη δυνατότητα να αναπτύξουν τη δημιουργικότητά τους. Όχι μόνο το ελληνικό σχολείο. Τα εκπαιδευτικά συστήματα σε όλον σχεδόν τον κόσμο δίνουν πολύ μικρή βαρύτητα σε μαθήματα τέχνης και πολιτισμού.
Μοιράσου μαζί μας την αγαπημένη σου δραστηριότητα στην τάξη.
Η αγαπημένη μου δραστηριότητα είναι να φτιάχνουμε με τα παιδιά κατασκευές για να στολίζουμε τις αίθουσες.
