Εικόνες που δεν συναντούμε συχνά κατέγραψε ο anagnostis.org στο δάσος της Κλεισούρας: Χιλιάδες τόνοι ξύλα οξιάς που έχουν υλοτομηθεί τοποθετημένα αριστερά και δεξιά του ορεινού δρόμου που οδηγεί προς Βλάστη, στην ορεινή περιοχή Μουρικίου Καστοριάς.
Το αυτοκίνητο ίσα που χωράει να περάσει από τα ντανιαρισμένα ξύλα που υψώνονται αριστερά και δεξιά, μια εικόνα που εντυπωσιάζει και προβληματίζει ταυτόχρονα, αφού τα προηγούμενα χρόνια είχαν απασχολήσει την περιοχή περιπτώσεις που κόβονταν δέντρα ανεξέλεγκτα. Το ξύλο της οξιάς έχει χρώμα ελαφρά κοκκινωπό, είναι πολύ σκληρό και χρησιμοποιείται στην οικοδομική, την επιπλοποιία, τη ναυπηγική και γενικά στη βιομηχανία τον ξύλου. Τα «οξίσια» καυσόξυλα καίγονται στα τζάκια και στις σόμπες επί αρκετή ώρα και βγάζουν φωτεινές και ήρεμες φλόγες.
Δείτε το video
Μουλάρια κουβαλητές
Όπως στις παλιές εποχές κάποιοι επιμένουν και σήμερα να χρησιμοποιούν για την μεταφορά των ξύλων από το δάσος στον κεντρικό δρόμο τα μουλάρια. Το ασυνήθιστο θέαμα καταγράψαμε μέσα στο δάσος, με δεκάδες μουλάρια να ακολουθούν τη διαδρομή προς την κορυφή του βουνού για να φτάσουν στους ξυλοκόπους και να φορτωθούν για να επιστρέψουν.
Παλιά και σήμερα
Όπως αναφέρει το Κέντρο Περιβάλλοντος Γέρμα πολλοί από χωρικούς του νομού Καστοριάς, κατά την παλαιά εποχή κι έως τη δεκαετία του 1960, ήταν ημιεπαγγελματίες ξυλοκόποι. Οι άνθρωποι αυτοί έδειχναν ιδιαίτερη προτίμηση στην υλοτόμηση της οξιάς και στην εμπορία των καυσόξυλών της. Η όλη διαδικασία της υπόψη υλοτόμησης γινόταν ως εξής:
Οι ξυλοκόποι κατά τις ημέρες που ευκαιρούσαν, ξεκινούσαν πρωί – πρωί απ΄ τις οικίες τους και μετέβαιναν με τα υποζύγιά τους στα πυκνά δάση οξιάς του Μουρικιού. Εκεί έκοβαν μέχρι το μεσημέρι τις οξιές που ήθελαν, τεμάχιζαν τον κορμό και τα κλαδιά τους σε μήκος και μορφή καυσόξυλων (1,5 μ. περίπου) κι έσκιζαν τα χοντρά κομμάτια τους. Ακολούθως έτρωγαν ψωμοτύρι, ντομάτα και κρεμμύδι, φόρτωναν τα καυσόξυλα στα ζώα τους (άλογα, μουλάρια, γαϊδούρια) και τα μετέφεραν στις αυλές των σπιτιών τους, όπου τα στοίβαζαν με τη σειρά και σχημάτιζαν ντάνες. Απ’ τις ντάνες αυτές έπαιρναν κατά τους ψυχρούς μήνες του Χειμώνα τα καυσόξυλα που ανάλωναν στην οικία τους, καθώς και τα καυσόξυλα που πωλούσαν στην πόλη της Καστοριάς, στο Άργος Ορεστικό και στα γειτονικά χωριά της Κορησού και του Μαυρόβου.
Οι ίδιοι ξυλοκόποι, που κατά κανόνα ήταν και γεωργοί, κατασκεύαζαν και τ’ αλέτρια τους από ξύλο οξιάς, επειδή είναι ελαφρύ, αλλά και πολύ σκληρό. Συγκεκριμένα, πήγαιναν στο δάσος, εντόπιζαν τον κορμό μιας οξιάς με το κατάλληλο σχήμα, τον έκοβαν, τον πελεκούσαν επιτόπου και κατόπιν τον μετέφερναν στο χωριό τους, όπου τον επεξεργάζονταν κατάλληλα (έφτιαχναν τη «γκουβοτίτσα» και το «χερούλι» του ξυλάλετρου).
Σήμερα βέβαια τα πράγματα έχουν αλλάξει και η υλοτομία γίνεται πολύ πιο οργανωμένα από εταιρίες που δραστηριοποιούνται στην περιοχή.
