Στα βόρεια του Αγίου Δημητρίου βρίσκεται ο οικισμός της Γκάτζιας.
Όσοι δεν γνώριζαν την ύπαρξη αυτού του μικρού αλλά πανέμορφου χωριού, την έμαθαν με αφορμή τη καταστροφική πυρκαγιά της 25ης Ιουλίου.
του Γιάννη Εμμανουήλ*
Μόνιμοι κάτοικοι λιγότεροι από εκατό, οι περισσότεροι ηλικιωμένοι, αλλά και αρκετοί σε νεαρή ηλικία που έκαναν οικογένεια και επέλεξαν να μείνουν εκεί, απομονωμένοι σχετικά, αλλά περήφανοι, και με μόνιμα ζωγραφισμένο ένα χαμόγελο καλοσύνης.
Οι σημερινοί κάτοικοι είναι περισσότεροι Αρκάδες που έχουν εγκατασταθεί εκεί πριν το Δεύτερο Παγκόσμιο πόλεμο, και οι οποίοι είχαν έρθει σα τσοπάνηδες, και καταρχάς έμεναν μόνο τους χειμερινούς μήνες, αλλά σιγά – σιγά έγιναν μόνιμοι κάτοικοι. Εκτός από τους Αρκάδες υπάρχουν και Αρβανίτες που προέρχονται από το Αραχναίο.
Φτωχοί άνθρωποι του μεροκάματου, καλλιεργούν με πολύ κόπο την γη τους, φιλότιμοι, φιλόξενοι και με ανοιχτό μυαλό. Από το μονοθέσιο Δημοτικό Σχολείο που λειτουργούσε παλαιοτέρα [πριν μας κυριεύσει η «εξέλιξη» και η δημιουργία τεράστιων σχολικών συγκροτημάτων] στο χωριό, αποφοίτησαν και εν συνεχεία σπούδασαν και εξελίχθηκαν σπουδαίοι άνθρωποι στο χώρο των γραμμάτων.
Σε αυτή τη μικρή κουκίδα του χάρτη λοιπόν, υπάρχουν και κατοικούν άνθρωποι περήφανοι, ζεστοί. Άνθρωποι που σε κερδίζουν με την απλότητα και την αυθεντικότητα τους. Απομακρυσμένοι από την ένταση της πόλης ακολουθούν δικούς τους ρυθμούς, και εκ των πραγμάτων η φύση θέτει τους δικούς της κανόνες στη ζωή τους.
Πολλά χρόνια τώρα, κάτω από τη σκέπη του Αγίου Κωνσταντίνου, τον οποίο υπεραγαπούν, συνεχίζουν με τιμιότητα και πίστη τον αγώνα για την επιβίωση τους.
Αυτό το μικρό παράδεισο λοιπόν, με την ομορφότερη θέα σε κατοικημένη περιοχή σε όλο το Νομό Αργολίδας, έβαλε στο μάτι πριν λίγες μέρες η πύρινη λαίλαπα.
Μετά την εκκένωση του χωριού, υπό το φόβο δυσμενών εξελίξεων, έβλεπες πρόσωπα τρομαγμένα, με ζωγραφισμένη στα πρόσωπα τους την αγωνία, με σώματα κατάκοπα και μάτια βουρκωμένα. Περίμεναν όμως, έχοντας ζωντανή την ελπίδα ότι κάτι καλό θα συμβεί. Είχαν μέσα τους πίστη.
Η φωτιά όμως πλησίαζε απειλητικά και οι έντρομοι κάτοικοι είχαν αρχίσει να κλονίζονται. Τι περνούσε άραγε από το μυαλό αυτών των ανθρώπων, όταν έβλεπαν να απειλούνται οι περιουσίες τους. Οι κόποι μιας ολόκληρης ζωής.
Κανείς μας δεν είχε τη δύναμη ούτε να τους παρηγορήσει. Θα μπορούσε κάτι να σώσει τη κατάσταση;
Κι όμως τους έσωσε η πίστη τους. Ήταν μεγάλη συγκίνηση πραγματικά όταν έβλεπες ανθρώπους νέους, ηλικιωμένους, ασυμβιβάστους με τα επερχόμενα, στο σημείο που είχαν οδηγηθεί μετά την εκκένωση του χωριού, να κάνουν συνεχώς το σταυρό τους και να επικαλούνται τη βοήθεια του θεού και του Αγίου Κωνσταντίνου. Του δικού τους Αγίου.
Αν δει κανείς τη νοητή γραμμή της φωτιάς σε ευθεία, τη στιγμή που έσβησαν οι φλόγες, αισθάνεται την υπέρτατη δύναμη που όρθωσε τοίχος προστασίας στα λιγοστά σπίτια, βεβαίως χωρίς να παραβλέπουμε τη μάχη με τις φλόγες που έδιναν όλοι οι εμπλεκόμενοι φορείς.
Εγώ έχω πραγματικά συγκλονιστεί. Εύχομαι οι κάτοικοι του χωριού να βρουν τη δύναμη και το κουράγιο, να σταθούν όρθιοι, να έχουν αισιοδοξία και πίστη. Ήταν μια δοκιμασία, ευτυχώς με αίσιο τέλος.
Έγινε γνωστό από τη Περιφέρεια ότι ξεκινούν οι αιτήσεις και η κατάθεση εκ του Νόμου των απαραίτητων δικαιολογητικών για αποζημιώσεις. Δαιδαλώδης διαδικασία με το τέρας της γραφειοκρατίας να συνεχίζει να ταλαιπωρεί τους πολίτες.
*Ο Γιάννης Εμμανουήλ είναι κάτοικος Αγίου Δημητρίου
