Με αφορμή το ψήφισμα που κατατέθηκε από 10 Περιφερειακές Συμβούλους των υπόλοιπων παρατάξεων, στην συνεδρίαση του Πε.Συ.Π. στις 27-7-2021, κατά της έμφυλης βίας, η Λαϊκή Συσπείρωση Πελοποννήσου, θέλοντας να αναδείξει τα αίτια του φαινομένου της βίας κατά των γυναικών, κατέθεσε πρόταση ψηφίσματος. Παράλληλα, καλεί σε αγώνες γυναίκες και άντρες, ώστε να εξαλειφθεί αυτό το νοσηρό φαινόμενο μια για πάντα.
Αναλυτικά αναφέρεται:
«Με αφορμή την ένταση της βίας, της κακοποίησης, της σεξουαλικής εκμετάλλευσης, των δολοφονιών γυναικών, όπως παρουσιάζεται τους τελευταίους μήνες, εκφράζουμε την αλληλεγγύη μας σε κάθε γυναίκα του μόχθου, θύμα της βίας στο χώρο δουλειάς, εκεί όπου ζει, σπουδάζει, αθλείται, περνάει τον ελεύθερο χρόνο της. Εκφράζουμε τη συμπαράστασή μας σε κάθε οικογένεια που βιώνει την απάνθρωπη απώλεια του δικού της ανθρώπου.
Η δολοφονία, η σεξουαλική κακοποίηση και ο βιασμός πηγή τους έχουν το «δίκαιο» που επιβάλλει η σημερινή εκμεταλλευτική κοινωνία, τις αξίες που εκπορεύονται από την ίδια τη φύση της: την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, τον ανελέητο ανταγωνισμό, τον ατομισμό, τον εγωιστικό τρόπο ζωής και σκέψης. Σε αυτό το έδαφος γεννιούνται η αλαζονεία, η υποτίμηση της φίλης ή του φίλου, του συναδέλφου, του συντρόφου, η απαξίωση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, η υποτίμηση της ίδιας της ανθρώπινης ζωής και από τα δύο φύλα. Σε αυτό το έδαφος αναπτύσσονται συμπεριφορές επιθετικές και εχθρικές ακόμα και μεταξύ ανθρώπων που έχουν τις ίδιες έγνοιες, τα ίδια προβλήματα, τα ίδια συμφέροντα.
Δε μπορούμε να μιλάμε για μεμονωμένα περιστατικά που οφείλονται απλά στην προβληματική προσωπικότητα του κάθε δράστη. Για την αποτρόπαια δολοφονία της νέας κοπέλας στη Φολέγανδρο δεν φταίει η “κακιά στιγμή”, ούτε πρόκειται για μια μεμονωμένη βίαιη συμπεριφορά. Ούτε όμως και δικαιολογείται αποκλειστικά με την ανατροφή των παιδιών στο πλαίσιο της οικογένειας.
Η σεξουαλική, σωματική, λεκτική, ψυχολογική ή όποιας άλλης μορφής βία υφίστανται οι γυναίκες, παράγεται και αναπαράγεται στο έδαφος που διαμορφώνει ο οικονομικός και κοινωνικός καταναγκασμός, η επιδείνωση των συνθηκών εργασίας και ζωής. Οι συνέπειές τους είναι βαριές αλυσίδες για την εργαζόμενη ή άνεργη γυναίκα – ανεξαρτήτως μορφωτικού επιπέδου – η οποία βιώνει την ανασφάλεια της «ευέλικτης» εργασίας, του πετσοκομμένου εισοδήματος, των υποβαθμισμένων και εμπορευματοποιημένων υπηρεσιών Υγείας, Πρόνοιας. Αυτές είναι οι οικονομικές, κοινωνικές συνθήκες που τις δυσκολεύουν να απεγκλωβιστούν από παθογόνες οικογενειακές και διαπροσωπικές σχέσεις.
Την ίδια στιγμή, η νέα γυναίκα είναι εκτεθειμένη και ευάλωτη στα στρεβλά πρότυπα στις διαπροσωπικές σχέσεις που προβάλλουν ως «ατομική ευτυχία» την
οικονομική και κοινωνική εξάρτηση ενός ανθρώπου από έναν άλλο στο πλαίσιο του γάμου ή του συμφώνου συμβίωσης.
Η σκληρή πραγματικότητα που βιώνουν χιλιάδες γυναίκες, εκτεθειμένες στην πολύμορφη βία, επιβεβαιώνει ότι όπως κι αν ονομαστούν οι δολοφονίες γυναικών – είτε γυναικοκτονίες, είτε όχι – η ουσία του σύνθετου κοινωνικού προβλήματος δεν αλλάζει. Η αυστηροποίηση του ποινικού πλαισίου από μόνη της δεν αποτρέπει τέτοιες εγκληματικές πράξεις. Δεν αντιμετωπίζονται μόνο με την αναγκαία ενημέρωση και αποφασιστική καταδίκη των περιστατικών που παραβιάζουν θεμελιώδη δικαιώματα των γυναικών.
Χρειάζεται να δυναμώσει η πάλη ενάντια στις «παλιές» και «σύγχρονες» αντιδραστικές κοινωνικές αντιλήψεις για τις σχέσεις μεταξύ των φύλων, που αναπαράγονται στο βούρκο της καπιταλιστικής βαρβαρότητας.
Αυτός ο αγώνας βρίσκεται στην αντίπερα όχθη από την προσπάθεια που κάνουν διάφορες δυνάμεις στο φεμινιστικό κίνημα να παρουσιάσουν γενικευμένα την κακοποιητική συμπεριφορά ως χαρακτηριστικό του ανδρικού φύλου, καλλιεργώντας τον ανταγωνισμό ανάμεσα στα φύλα και σπέρνοντας κάλπικες αξίες που βομβαρδίζουν τον κοινό αγώνα ανδρών και γυναικών με κριτήριο τα ταξικά συμφέροντα.
Συγκαλυμμένα απορρίπτεται ότι ο αγώνας για την ισότιμη θέση της γυναίκας στην εργασία, στην οικογένεια, σε κάθε πλευρά της κοινωνικής ζωής και δράσης είναι ανάγκη να στηρίζεται στην κοινή πάλη γυναικών και ανδρών από εργατικές – λαϊκές δυνάμεις για την κατάργηση της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης και καταπίεσης.
Δεν ανεχόμαστε να ακούμε για τα θύματα τις υποκριτικές κραυγές όλων αυτών που ευθύνονται για όσα βιώνουν χιλιάδες γυναίκες εκτεθειμένες στην ανασφάλεια και στην πολύμορφη βία. Δεν είναι μόνο υποκριτικές, αλλά και εξοργιστικές οι κραυγές της κυβέρνησης και των κομμάτων που κινούνται στις ράγες της ΕΕ, αφού με τη δική τους πολιτική δημιουργούν τις οικονομικές και κοινωνικές συνθήκες πάνω στις οποίες ανθίζουν αυτά τα αποτρόπαια φαινόμενα.
Γι αυτό και είναι ανάγκη να δυναμώσει ο συλλογικός αγώνας για την διεκδίκηση της ζωής που έχουν ανάγκη σήμερα οι γυναίκες, τον 21ο αιώνα, και τις κοινωνικές προϋποθέσεις που θα εξασφαλίζουν όχι μόνο αξιοπρεπή ζωή με δικαιώματα αλλά και ισότιμες σχέσεις συντροφικότητας».
