Με πρωτοβουλία της Δήμητρας Λυμπεροπούλου και την συν-διαμόρφωση του κειμένου και από τις 10 περιφερειακές συμβούλους, τίθεται σήμερα σε ψηφοφορία στο Περιφερειακό Συμβούλιο Πελοποννήσου το παρακάτω ψήφισμα.
Τα μέλη του Περιφερειακού Συμβουλίου Πελοποννήσου, εκφράζουν τον συγκλονισμό τους για τη βίαιη δολοφονία της Γαρυφαλλιάς Ψαρράκου και τους έντονους προβληματισμούς τους, σχετικά με την ολοένα αυξανόμενη κοινωνική βία. Αναλυτικά το ψήφισμα που καλούνται οι περιφερειακοί σύμβουλοι να περάσουν κατά της έμφυλης βίας:
«Τα πρόσφατα περιστατικά έμφυλης βίας και γυναικοκτονίας μας έχουν αφήσει όλους άφωνους, συγκλονισμένους. Μας προκαλούν βαθύ αποτροπιασμό και ακόμη βαθύτερη θλίψη. Ταυτόχρονα όμως, γεννούν σοβαρές ανησυχίες για την έκταση των φαινομένων αυτών στη χώρα μας.
Η ακόμα μια γυναικοκτονία και οι αλλεπάλληλες επιθέσεις βίας εναντίον γυναικών συγκλονίζουν και την ελληνική κοινωνία δεν φαίνεται όμως να ταράζουν τα θεμέλια του συστήματος που προκάλεσαν αυτές και όσες προηγήθηκαν.
Τέτοια γεγονότα αποδεικνύουν ότι η πατριαρχία, που ως σύστημα οργανώνει τις άνισες σχέσεις εξουσίας μεταξύ ανδρών και γυναικών σε βάρος των δεύτερων, έχει βαθιές ρίζες στη χώρα μας, αλλά και ότι το επίπεδο των αξιών και των στοιχείων κοινωνικής συνοχής είναι εξαιρετικά επιφανειακό.
Το ότι το 40 % των δολοφονιών γυναικών προέρχεται από τους συντρόφους τους ενώ αντίστοιχα μόνο 6% των δολοφονιών ανδρών προέρχεται από τις συντρόφους τους τεκμηριώνει ότι έχουμε βία που συνδέεται με τα στερεότυπα επιβολής ισχύος του άνδρα στη γυναίκα. Το κοινωνικό στίγμα για μια γυναίκα δράστη δολοφονίας του συντρόφου της, είναι απείρως μεγαλύτερο.
Λόγοι βιολογίας καθιστούν τη γυναίκα λιγότερο ικανή να αμυνθεί σε δολοφονικές επιθέσεις.
Συνεπώς η νέα νομική οντότητα “γυναικοκτονία” έχει και διορθωτικό ρόλο απέναντι στις ανισότητες που επιβάλλονται από τα κοινωνικά στερεότυπα και τη βιολογία.
Οι μέχρι τώρα θεσμικές κατοχυρώσεις σε ζητήματα σεξισμού και έμφυλης βίας δεν έχουν εμπεδωθεί ως μια πραγματική κουλτούρα ισότητας και χρειάζεται, επομένως, διαρκής εγρήγορση για την έμπρακτη αντιμετώπιση των διακρίσεων και την έμπρακτη εξάλειψη της βίας.
Πέρα από την καταγγελία, πέρα από την τιμωρία, είναι αναγκαίο να σκεφτούμε, για μια ακόμη φορά, τις αιτίες που τα προκαλούν και να εργαστούμε αποφασιστικά προς την κατεύθυνση της εξάλειψής τους. Κι αυτό μπορεί να γίνει μόνο με έγκαιρες προληπτικές παρεμβάσεις, στην οικογένεια, στο σχολείο, στους χώρους εργασίας όπως δήλωσε και η Πρόεδρος της Δημοκρατίας, κ. Κατερίνα Σακελλαροπούλου.
Με τη διαπαιδαγώγηση από την πιο τρυφερή ηλικία, με την ευαισθητοποίηση στο πλαίσιο των δομών εκπαίδευσης, με τη μηδενική ανοχή ακόμη και στη βία χαμηλής έντασης, όποτε και όπου γίνεται αντιληπτή. Θα χρειαστεί χρόνος και μεγάλη προσπάθεια για να εξαλειφθούν τα στερεότυπα που πηγάζουν από την ανισότητα των φύλων και που δημιουργούν συλλογική ανεκτικότητα απέναντι σε πράξεις ηθικά και ποινικά κολάσιμες.
Το Περιφερειακό Συμβούλιο Πελοποννήσου
· έχοντας υπόψη τη Σύμβαση της Κωνσταντινούπολης του 2011,
· έχοντας υπόψη τον ρόλο του Οργανισμού Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης,
· λαμβάνοντας υπόψη ότι η βία κατά των γυναικών είναι ένα παγκοσμίως αναγνωρισμένο πρόβλημα και πρέπει να καταπολεμάται ακατάπαυστα·
· λαμβάνοντας υπόψη ότι, δεδομένου του υψηλού αριθμού περιστατικών, μια ιδιαίτερη πτυχή της βίας κατά των γυναικών έχει αποκτήσει συγκεκριμένη ονομασία: «γυναικοκτονία»·
Το Περιφερειακό Συμβούλιο Πελοποννήσου προτείνει:
- Να αναγνωριστούν νομικά ως «γυναικοκτονίες» τα εγκλήματα που διαπράττονται εναντίον γυναικών και σχετίζονται με την ακραία μορφή εκείνης της βίας που ονομάζεται «έμφυλη βία».
- Να διαμορφωθεί το πρόγραμμα της εκπαίδευσης έτσι ώστε να συμβάλλει στην ανάπτυξη υγιών προσωπικοτήτων και όχι μόνο «μορφωμένων ατόμων».
- Να αναπτυχθούν οι κοινωνικές υπηρεσίες στα σχολεία, ώστε να εντοπίζονται προσωπικά ή οικογενειακά προβλήματα για να αντιμετωπίζονται εγκαίρως.
- Να διαδοθεί η Διεθνής Σύμβαση των Δικαιωμάτων του Παιδιού, μέσω της οποίας οι αυριανοί πολίτες μαθαίνουν τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις τους.
- Να αυξηθούν οι συμβουλευτικές υπηρεσίες στην κοινότητα και οι μονάδες φιλοξενίας γυναικών σε κίνδυνο για την αρωγή των αυτών που έχουν υποστεί βία και θέλουν να ξεφύγουν από κακοποιητικά περιβάλλοντα.
Ασφαλώς και δεν έχουμε την ψευδαίσθηση ότι με την νομική αναγνώριση της «γυναικοκτονίας» αυτές θα σταματήσουν ήρθε όμως η ώρα να μπει στην δημόσια συζήτηση και να σταματήσουμε να κρύβουμε το πρόβλημα κάτω από το χαλί.
Δεν πρέπει να επιτρέψουμε στην κουλτούρα της βίας να κυριαρχήσει, ούτε να αφήσουμε στις οικογενειακές, προσωπικές και εργασιακές σχέσεις να επικρατεί η ανισότητα, η κακοποίηση και ο φόβος».
