Η Ελλάδα τα τελευταία «πολλά» χρόνια (από το 2009) έχει υποστεί σημαντική μείωση επενδύσεων (αποεπένδυση) εξ αιτίας αφ’ ενός της δημοσιονομικής χρεοκοπίας και ταυτόχρονα αφ’ ετέρου λόγω της πολιτικής μεταβλητότητας που προκάλεσε ο λαϊκισμός περί του καταμερισμού των ευθυνών & της διχόνοιας των … πατριωτών της δραχμής, γράφει ο *Λεωνίδας Κουτσογιάννης.
του Λεωνίδα Κουτσογιάννη*
Δυσβάτακτες φορολογικές πολιτικές αφαίρεσαν διαθέσιμο εισόδημα από την παραγωγή προσφοράς αλλά και από την αύξηση της ζήτησης, με συνέπεια να γεμίσουν χωρίς λόγο τα δημόσια ταμεία από φορολογικά υπερπλεονάσματα άτοκα (δλδ χωρίς απόδοση) ενώ ταυτόχρονα οι υπέρογκοι τόκοι των δανείων αυξάνουν το δημόσιο χρέος και θα το βρούμε μπροστά μας τ’ αμέσως επόμενα χρόνια.
Η πανδημία ήρθε και επιδείνωσε τους οικονομικούς δείκτες μειώνοντας ακόμη περισσότερο το ήδη συρρικνωμένο Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν, παρήγαγε δημοσιονομικά ελλείμματα που θα προστεθούν στα ήδη προγενέστερα υψηλά, αυξάνοντας έτσι τα συνολικά δημοσιονομικά χρέη σε σχεδόν 2 φορές όσα παράγουμε δλδ με το μειωμένο ΑΕΠ, μη υπολογιζόμενων βέβαια των ιδιωτικών χρεών !!!
Η κυβέρνηση επέλεξε για προσέλκυση επενδυτικών κεφαλαίων, συνδυαστικά και σε διαφορετικούς χρόνους, να μειώσει την άμεση φορολογία των εταιρικών κερδών (σωστά), την μείωση των μερισμάτων (λάθος) καθώς και την μείωση της αμοιβής εργασίας (λάθος).
Είναι θεμιτό το επιχειρηματικό κεφάλαιο να επιθυμεί αύξηση των αποδόσεων στις επενδύσεις του, ειδικά τα επόμενα χρόνια με το Ταμείο Ανάκαμψης, το ΕΣΠΑ, του SURE, την ΚΑΠ κλπ, αλλά ΔΕΝ είναι θεμιτό η κάθε κυβέρνηση να τον διευκολύνει στην απόσυρση των κεφαλαίων μέσω της μείωσης φορολογίας των μερισμάτων δλδ μ’ άλλα λόγια να μην του «φράζει» την επιλογή της μείωσης των επενδύσεων, με επανεπένδυση των κερδών, αφού έτσι τα ίδια κεφάλαια των επιχειρήσεων μειώνονται νόμιμα με πολιτική βούληση, άρα και η οποιαδήποτε επόμενη επένδυση αν γίνει, θα γίνει με το ρίσκο της τραπεζικής χρηματοδότησης, δλδ ενδεχομένως μ’ άλλα «θαλασσοδάνεια» χωρίς εγγυήσεις … σαν αυτά που 4 φορές ανακεφαλαιοποιήσαμε είτε αναγκαστικά ως Έλληνες πολίτες είτε ως επενδυτές και δεν μάθαμε ποιοι, πως & πόσοι τα ενθυλάκωσαν!
Προφανώς αυτή η πρακτική δεν είναι μόνο ιδεοληπτική είναι και κατευθυνόμενη γιατί στοχεύει στην ανισοκατανομή του παραγόμενου πλούτου, η οποία πλην όμως θα έχει και σημαντική απώλεια φορολογικών εσόδων… και θα τη βρούμε μπροστά μας μαζί με το διογκούμενο δημοσιονομικό χρέος, καθώς οι αποταμιεύσεις λόγω της μείωσης της φορολογίας των μερισμάτων είναι αντίθετες με τις επενδύσεις αφού το ύψος των επενδύσεων δεσμεύεται από τις αποταμιεύσεις (S⇒I) !
Ο περιορισμός της διάχυσης του παραγόμενου πλούτου και στην εργασία, συμβάλλει στην υποκατανάλωση, με μείωση της ζήτησης άρα και της προσφοράς παραγωγής αγαθών-υλικών & υπηρεσιών με συνέπεια την μείωση των επενδύσεων … με επακόλουθο την αύξηση της ανεργίας κ.ο.κ. Μάλλον είναι λίγο … μπέρδεμα αφού πλήττονται άμεσα οι μικρομεσαίοι ενώ ταυτόχρονα μπορεί ν’ αυξάνει το ΑΕΠ … χωρίς αυτούς !
Βέβαια η κυβέρνηση μπορεί να έχει στοιχεία ή απλώς να πιστεύει ότι στη χώρα μας η κατανάλωση προέρχεται από μη παραγωγικούς(!) καταναλωτές δλδ αποταμιευτές ή ότι θα γίνουμε δυναμικά εξαγωγική οικονομία, ανταγωνιστική στη παγκόσμια κοινότητα … Μπορεί, οψόμεθα, εμείς τις σκέψεις μας γράφουμε!!!
*Ο Λεωνίδας Ζ. Κουτσογιάννης είναι Οικονομολόγος Μελετητής Γραμ. Ν.Ε. Κιν.Αλ. Αργολίδας
