Ανεξέλεγκτη μαίνεται μέχρι αυτή την ώρα η μεγάλη φωτιά που ξέσπασε λίγο μετά τις 15:00 σήμερα, Παρασκευή 23 Ιουλίου, στο Καλέντζι Κορινθίας και επεκτάθηκε γρήγορα ανατολικά προς το Σπαθοβούνι κατακαίγοντας ό,τι έβρισκε στο διάβα της.
Στο πεδίο επιχειρούν ισχυρές δυνάμεις της Πυροσβεστικής που αποτελούνται από 59 πυροσβέστες σε τέσσερις ομάδες πεζοπόρων τμημάτων, 17 οχήματα, 2 ελικόπτερα Έρικσον και 4 αεροσκάφη (CL415). Επιπλέον, το έργο της κατάσβεσης συνδράμουν υδροφόρες των γειτονικών ΟΤΑ αλλά και μηχανήματα έργου.
Η προσπάθεια επικεντρώνεται στο να συγκεντρωθεί η φωτιά, να “κυκλωθεί” από τις πυροσβεστικές δυνάμεις ώστε να τεθεί υπό έλεγχο πριν πέσει το σκοτάδι και σταματήσουν τα εναέρια μέσα.
Το ρεπορτάζ του anagnostis.org στην περιοχή αποκάλυψε όμως ότι πίσω από την καταστροφή που φέρνει και αυτή τη φωτιά, κατατρώγοντας το ελάχιστο πράσινο που έχει απομείνει, κρύβεται η αναλγησία και η παντελής έλλειψη περιβαλλοντικής συνείδησης.
Συγκεκριμένα, όπως μπορείτε να δείτε και στις φωτογραφίες, στις ρεματιές που έχουν φουντώσει, υπάρχουν διάσπαρτα πεταμένα σκουπίδια, τα οποία τη δεδομένη στιγμή είναι άριστη καύσιμη ύλη! Είναι τραγικό δε, ότι εύκολα διαπιστώνεται ότι το 99% των σκουπιδιών αυτών είναι απολύτως ανακυκλώσιμα, αφού αποτελούνται από πλαστικά μπουκάλια νερού, χαρτοκούτια και άλλα υλικά συσκευασίας, μέχρι πλαστικούς σωλήνες άρδευσης!
Το δεύτερο τραγικό συμπέρασμα, είναι ότι η φωτιά κατακαίει νεαρά πεύκα. Το πευκοδάσος που υπήρχε στην περιοχή είχε καεί πριν από 4-5 χρόνια, όμως αναγεννήθηκε, χάρη στη μοναδική ικανότητα της φύσης να φροντίζει μόνη της για την αναδάσωση.
Ετούτη η φωτιά όμως, που κάνει στάχτη τα μικρά δέντρα, σβήνει τις ελπίδες φυσικής αναγέννησης του δάσους, ακριβώς γιατί τα πεύκα είναι πολύ μικρά για να έχουν έτοιμους καρπούς που η πυρκαγιά θα τους “σκάσει” ρίχνοντας το σπόρο για μελλοντικά φυτά.
Έτσι στην περιοχή χάνεται για πάντα το πράσινο, εκτός πλέον αν ο άνθρωπος βάλει θετικά το χέρι του και οι αρμόδιοι φορείς, γειτονικοί δήμοι κ.ά. αναδασώσουν τις πλαγιές.
Εως τότε ας κλάψουμε στα αποκαΐδια, όχι μόνο των πεύκων αλλά και του μέλλοντος των παιδιών μας που το πυρπολούμε με ανεύθυνες κι ασυνείδητες συμπεριφορές.
