Δεν είναι η ανάγκη επιστροφής στο παρελθόν ως μια απλή νοσταλγία, αλλά επιδίωξη ποιότητας στα αγροτικά προϊόντα και η διασφάλισή τους από τα μεταλλαγμένα και πατενταρισμένα είδη. Εκεί στο Νότιο άκρο της Μεσσηνίας φύτρωσε ένας σπόρος. Η Τράπεζα σπόρων. Τι θα ήταν όμως μια τράπεζα σπόρων, όπου αλλού θα μπορούσε κανείς να προμηθευτεί σπόρους και να δώσει και δικούς του για τον εμπλουτισμό του εγχειρήματος. Μια ρομαντική ανταλλαγή σπόρων; Προσπάθεια κάποιων να μην χαθούν οι παραδοσιακοί καρποί; Τελευταίες κοιτίδες αντίστασης στην παγκοσμιοποίηση της αγροτικής παραγωγής και την μετατροπή του αγρότη σε σκλάβο στο χωράφι του;
Όλα αυτά που θα κινδύνευαν να χαθούν μπρος στην αδιαφορία των ΜΜΕ και τις κομματικές επιλογές, αν δεν υπήρχε μια φωνή που θα ξυπνά συνειδήσεις και ένας χώρος αλληλεγγύης και συνάντησης ανθρώπων που θα ήθελαν να μοιραστούν τις απόψεις του με άλλους κι όχι να τις επιβάλλουν. Ο τόπος αυτός επιλέχτηκε να είναι τα Φιλιατρά Μεσσηνίας και το Φεστιβάλ «Respect the earth festival», 25 – 31 Ιουλίου. Την απορία μας για τους λόγους ύπαρξης ενός τέτοιου Φεστιβάλ μας την έλυσαν οι άνθρωποι της αυτοδιαχειριζόμενης Τράπεζας Σπόρων «σπόροι ελευθερίας»:
«Είχαμε την ιδέα να αναζητήσουμε ανθρώπους και να ενωθούμε μαζί τους. Ο λόγος είναι η ανάγκη μας να επικοινωνήσουμε το εγχείρημά της Αυτό-διαχειριζόμενης Τράπεζας Σπόρων σε περισσότερο κόσμο, με την προοπτική να δουν κι άλλοι αυτό που ανακαλύψαμε εμείς. Ότι η βάση όλων των προβλημάτων είναι η τροφή. Ότι η φύση πνέει τα λοίσθια, ενώ μπορούμε να το αλλάξουμε αυτό. Η αγάπη για τη Γη είναι αναγκαιότητα. Οι Σπόροι Ελευθερίας δημιουργήθηκαν από ανθρώπους, οι οποίοι συνειδητοποίησαν πως η σύγχρονη γεωργο-κτηνοτροφία ουσιαστικά, κουράζει, βιάζει και τελικά, θυσιάζει τη φύση σε ένα παράλογο κέρδος. Η αγάπη και ο σεβασμός προς το Περιβάλλον είναι μέρος «Των Σπόρων της Ζωής». Όμως η αγάπη για τη Γη δεν νοείται αν δεν νοιάζεσαι για το σύνολο. Η συμπόνια, η συντροφικότητα και η βοήθεια προς τον συνάνθρωπο είναι μέρος του όλου εγχειρήματος. Όπως και το να προσπαθείς να δείξεις στον διπλανό σου εναλλακτικές σε αυτό που κάνει και δεν είναι καλό. Το να κουνήσεις το δάχτυλο στους ανθρώπους και να τους κατηγορήσεις για τις πρακτικές τους δεν έχει νόημα. Πρέπει να σκύψεις στα προβλήματά για να βρεθούν νέοι δρόμοι για όλους, άνθρωπο και φύση. Γι’ αυτά θα μιλήσουμε στο Φεστιβάλ και θα βρούμε λύσεις».
Για να γίνει όμως ένα τόσο μεγάλης διάρκειας φεστιβάλ χρειάζονται χρήματα, όμως και γι` αυτά έχουν μεριμνήσει οι διοργανωτές να καλυφθούν από την αλληλεγγύη και την αλληλοϋποστήριξη, αξίες που κινδυνεύουν και αυτές να χαθούν στον βόρβορο του καπιταλισμού: «Είναι καιρός που αναζητούμε μια καλύτερη λέξη για να αντικαταστήσει τη λέξη «κόστος». Εν προκειμένω σπόνσορες μπορούν και είναι η έννοια «αλληλεγγύη» και η παλιά λέξη «δανεικαριά», «το βοήθα με να σε βοηθώ», που εφάρμοζαν οι παλαιοί αγρότες που σέβονταν και φέρονταν τίμια στη Γη που τους ζούσε. Είναι συγκινητικό που κάθε μέρα βρίσκουμε κι άλλους ανθρώπους, οι οποίοι θέλουν να συμβάλουν σε ένα εγχείρημα που είναι για όλους μας. Είμαστε πολύ χαρούμενοι που υπάρχουν αληθινοί επιστήμονες και καλλιτέχνες με ανεπτυγμένες ευαισθησίες και ζωντανή την ανθρωπιά τους ακόμα. Μπορεί ο καθένας να ενημερωθεί για τους συντελεστές και τις συμμετοχές στη σελίδα μας».
Ένα τέτοιο φεστιβάλ θα τάραζε τα νερό του βάλτου των κομμάτων. Πολιτική χωρίς Κάντερς (καθοδηγητές) τους είναι αδύνατο να την αντιληφθούνε και εύλογη η αντίδρασή τους: «Μάλλον μας χαμογελούν, δείχνοντας τα δόντια τους. Αν θέλετε να το πούμε κι εμείς όπως απαντούν στα πολιτικά ερωτηματολόγια: «Δεν ξέρω, δεν απαντώ». Ραντεβού λοιπόν, στα Φιλιατρά Μεσσηνίας, 25 με 31 Ιουλίου».
Τις μέρες αυτές του φεστιβάλ θα έχουμε την ευκαιρία να συναντηθούμε και να ανταλλάξουμε απόψεις με ομιλητές η επιλογή των οποίων έγινε «βάσει του έργου τους, το οποίο αντικατοπτρίζεται μέσα από τις δράσεις τους. Βέβαια, αυτού του είδους τα δρώμενα, εξ ορισμού, αποτελούν πολιτική πράξη, τη βάση της οποίας μπορεί να κρίνει ο καθένας μας. Πιο συγκεκριμένα, το «πολιτικό φάσμα» των ιδρυτικών μελών αποτελείται από ανένταχτους, αριστερούς, αναρχικούς, οικολόγους και απλούς δημοκράτες, οι οποίοι βλέπουν ότι αν η Γη μας χαθεί, έχουμε χαθεί όλοι».
