Τίτλοι τέλους για την Παραμυθένια Σκηνή του ΔΟΠΠΑΤ Ναυπλίου με τη Θάλεια Αντωνιάδου να κάνει έναν απολογισμό των παραστάσεων και δράσεων, αφήνοντας αιχμές για τη στάση της δημοτικής αρχής απ’ όπου περίμενε περισσότερα. Όπως σημειώνει στο αποχαιρετιστήριο μήνυμά της:
«Αγαπημένες φίλες και αγαπημένοι φίλοι της Παραμυθένιας Σκηνής, σας ευχαριστώ πολύ για την συμπαράστασή σας όλα αυτά τα χρόνια (είκοσι στον αριθμό…).
Η Παραμυθένια Σκηνή ξεκίνησε με τρεις ανθρώπους, τη Μάρω Κόκκαλη, τον Χρήστο Παλαμήδη και εμένα, για να καταλήξει λόγω συνθηκών (ο Χρήστος μετακόμισε στην Αθήνα, η Μάρω πήγε στη Θεσσαλονίκη για τα εγγόνια της) μόνο με την υποφαίνουσα. Περάσαμε δια πυρός και σιδήρου. Δεν αρέσαμε σε αρκετούς, πιθανόν διότι μας θεώρησαν “ξώφαλτσους” και τους εαυτούς τους ειδήμονες. Αρέσαμε όμως στα παιδιά αυτής της πόλης που γέμιζαν το Τριανόν σε κάθε παράσταση με την άδολη αγάπη τους και γέμιζαν κι εμάς με άστρα από τα βλέμματά τους. Είμαστε όλοι ερασιτέχνες -άλλος ένας λόγος πολεμικής από τους ειδήμονες. Πήραμε όμως θερμές κριτικές από ανθρώπους που δεν ήταν από την πόλη μας, καθώς μας έρχονταν τακτικά θεατές από Αθήνα (οικογένειες που έρχονταν σχεδόν σε κάθε παράσταση), Θεσσαλονίκη, Τρίπολη, Κόρινθο και από επισκέπτες του Σαββατοκύριακου που έβλεπαν την πόρτα του Τριανόν ανοιχτή και έμπαιναν. Ενίοτε είχαμε και ξένους θεατές που δεν καταλάβαιναν τη γλώσσα, καταλάβαιναν όμως τη γλώσσα του θεάτρου. Τρεις κριτικές ανεβάζω εδώ, που μας έκαναν εντύπωση:
Κύριος από Θεσσαλονίκη, καλοκαίρι στην Νέα Κίο όπου ανεβάζουμε ύστερα από πρόσκληση του δήμου το έργο “Η Περιουσία της Δεκάρας”: -Είμαι θεατρόφιλος, παρακολουθώ παραστάσεις με την οικογένειά μου και βρίσκομαι στην περιοχή για διακοπές. Συγχαρητήρια, η παράστασή σας ξεπερνά και τις επαγγελματικές παραστάσεις.
Γκρουπ Αμερικανών, πριν από χρόνια, στην Βασίλισσα του Χιονιού: -Δεν καταλάβαμε τίποτε από τα ελληνικά, γνωρίζουμε όμως την υπόθεση. Είμαστε από τη Νέα Υόρκη, παρακολουθούμε συχνά παραστάσεις στο Μπρόντγουέι. Συγχαρητήρια, δεν περιμέναμε ποτέ σε μια άκρη του κόσμου να δούμε μια τέτοια παράσταση.
Οικογένεια από Αθήνα: -Έχουμε σταματήσει πλέον να παρακολουθούμε αθηναϊκές παιδικές παραστάσεις, γιατί ανακαλύψαμε εσάς. Μας δίνεται και η ευκαιρία να επισκεπτόμαστε την πόλη σας.
Τι έκανε ο δήμος Ναυπλιέων όλα αυτά τα χρόνια;.. Σχεδόν τίποτε, πέρα από τα έξοδα για τα σκηνικά (που δεν ήταν και τίποτε σπουδαίο, για να μην επιβαρύνουμε) και χρήματα για υφάσματα που έραβε η ακούραστη Μαρία Γαρουνιάτη Κομνηνού για τα κοστούμια των παραστάσεων. Δεν πληρωθήκαμε ποτέ, δεν κεραστήκαμε ποτέ, οι ηθοποιοί μας δεν αμείφθηκαν έστω με μια κίνηση ευγένειας. Τα έργα που έγραψα για τις παραστάσεις ήταν όλα αμισθί -μετά από είκοσι χρόνια, καταλαβαίνετε πόσα έργα έχουν μαζευτεί. Α, να μην ξεχάσω την πλακέτα που μου απονεμήθηκε πριν από κάποια χρόνια στην κοπή της πίτας! Ευχαριστώ. Τουλάχιστον θα ‘χω κάτι να θυμάμαι, αν και οι καλεσμένοι στο Αμαλία Παλάς θα θυμούνται εμένα σαν εκείνη που “ζητούσε από τον δήμαρχο να της σβήσει τις κλήσεις της Τροχαίας” όπως ειπώθηκε από μικροφώνου, όταν έτρεχα σαν την τρελή φορτωμένη με λάπτοπ, υλικά και διάφορα σε πρόβες και ήθελα σαν άνθρωπος να παρκάρω κάπου κοντά για να μην κοψομεσιάζομαι.
Ναι…. Θα θυμάμαι επίσης και την “καλοπροαίρετη” προτροπή κυρίου “να σταματήσω, πια, τι καταλαβαίνω από τόσο εθελοντισμό;.. Ή το ειρωνικό σχόλιο άλλου κυρίου “να, εδώ είμαι, σ’ αυτό το θεατράκι, μωρέ” και το σχόλιο άλλης κυρίας “δηλαδή τώρα εσύ πιστεύεις πως κάνεις θέατρο;” Δεν με σταμάτησαν όλα αυτά. Γιατί η πληρωμή μου ήταν πάντα τα άστρα στα βλέμματα των παιδιών.
Με σταμάτησε, όπως όλους μας, ο κορωναϊός. Δεν ξέρω πότε θα μπορέσουμε σαν κοινωνία να συνέλθουμε, αν συνέλθουμε και ποτέ. Έτσι, ανακοινώνω το τέλος εποχής. Στο κάτω κάτω, ανακοινώθηκε μέσω Facebook από το ΔΟΠΠΑΤ η σύσταση επαγγελματικής παιδικής σκηνής (έτσι το έμαθα κι εγώ, αν και από τα συμφραζόμενα της ανακοίνωσης φαινόταν σαν να το γνώριζα ήδη. Το αρνούμαι κατηγορηματικά.). Εφόσον, λοιπόν, οι ανακοινώσεις γίνονται κυρίως από το Facebook, καθώς φαίνεται, έτσι προχωρώ στην παραπάνω ανακοίνωση.
Δεν προφτάσαμε να γιορτάσουμε τα είκοσί μας χρόνια, λόγω του αντικοινωνικού ιού. Γι’ αυτό, προχωρώ σε δύο υποσχέσεις: Όταν με το καλό μπορέσουμε να ξαναβρεθούμε.
Θα ανεβάσουμε τρεις από τις πιο αγαπημένες σας παραστάσεις, γι’ αυτό, αναρτήστε ποια σας άρεσε για να την επαναλάβουμε.
Από καιρό σε καιρό, θα επανερχόμαστε με παράσταση, όταν δεν θα μας περιμένετε! Έτσι θα σας κάνουμε και καλύτερη έκπληξη, τι λέτε;
Η Παραμυθένια Σκηνή σας χαιρετά».
