Η γνωστή φράση «δεν του καίγεται καρφί», που σήμερα χρησιμοποιείται για κάποιον που είναι αδιάφορος για κάτι, έχει τις ρίζες της στη Λακωνία. Την περίοδο που οι Τούρκοι πολιορκούσαν την Κωνσταντινούπολη, οι Βυζαντινοί ασχολήθηκαν με την οχύρωση της Πελοποννήσου ώστε να έχουν εξασφαλισμένο καταφύγιο σε περίπτωση επίθεσης.
Μία από τις περιοχές που «πρόσεξαν» οι Βυζαντινοί ήταν ο Μυστράς, ο οποίος λόγω των αλλεπάλληλων επιδρομών και πολέμων, είχε σχεδόν καταστραφεί.
Λέγεται μάλιστα ότι οι κάτοικοι της περιοχής φοβόντουσαν τόσο που δεν κυκλοφορούσαν χωρίς να οπλοφορούν.
Σε αυτή την κατάσταση βρήκαν το Μυστρά οι Παλαιολόγοι, αλλά κατάφεραν να βελτιώσουν την κατάσταση και να ανεβάσουν το ηθικό των Ελλήνων.
Οι εντάσεις είχαν καταλαγιάσει όταν ανέλαβε τη θέση του γενικού τοποτηρητή ένας «ταχυδακτυλουργός» της εποχής, ο Δημήτριος Παντεχνής.
Ένα από τα κόλπα του ήταν ότι «άγγιζε» κοσμήματα και τα νομίσματα και τα εξαφάνιζε, κατηγορώντας κάποιους ότι τα έκλεβαν.
Ο θαυματοποιός χαρακτηρίστηκε απατεώνας και η φήμη του εξαπλώθηκε αμέσως.
Ο κόσμος ήταν εξαγριωμένος με τον Παντεχνή και ζητούσε την παραδειγματική του τιμωρία.
Η ποινή που αποφασίστηκε ήταν η παραμόρφωση του προσώπου του με ένα πυρακτωμένο καρφί.
Όταν όμως ακουμπούσαν το καρφί στο πρόσωπό του, εκείνο κρύωνε και δεν του άφηνε κανένα σημάδι.
Το πλήθος τρόμαξε από το περίεργο αυτό θέαμα και άρχισε να φωνάζει «το καρφί δεν του καίγεται»!
Από τότε η φράση έμεινε στην καθημερινή ζωή για να δηλώσει την απάθεια κάποιου για ένα σημαντικό γεγονός.
Για παράδειγμα: «δεν πάει να χαλάει ο κόσμος καρφί δεν του καίγεται».
