Συμπληρώθηκαν πριν λίγες μέρες 85 χρόνια από τον θάνατο του Ελευθέριου Βενιζέλου, του μεγάλου Κρητικού πολιτικού που σημάδεψε την ιστορία της νεότερης Ελλάδας. Μάλιστα, σε άρθρο που δημοσιεύτηκε στο anagnostis.org αναφέρθηκε η ιδιαίτερη σχέση του Βενιζέλου με την Κορινθία, αφού στον Ισθμό οι οπαδοί του της ηπειρωτικής Ελλάδας είπαν το τελευταίο αντίο στον μεγάλο ηγέτη, πριν οδηγηθεί στην τελευταία του κατοικία στην Κρήτη.
Με αφορμή την επέτειο η Γιάννα Αγγελοπούλου, πρόεδρος της Επιτροπής 2021 κατέθεσε «ιερό» συμβολικό στεφάνι στον τάφο του Ελευθέριου Βενιζέλου στα Χανιά της Κρήτης. Στεφάνι από κλαδιά δύο αιωνόβιων δέντρων της περιόδου της Ελληνικής Επανάστασης. Συγκεκριμένα δύο από τα ιερά δέντρα των αρχαίων Ελλήνων, μια αιωνόβια βελανιδιά και μια αιωνόβια ελιά, πρόσφεραν τα κλαδιά τους για τη δημιουργία του επετειακού στεφάνου ελευθερίας, που κατατέθηκε από την Πρόεδρο της Επιτροπής «Ελλάδα 2021», κυρία Γιάννα Αγγελοπούλου-Δασκαλάκη, στο ετήσιο πολιτικό μνημόσυνο των Ελευθερίου και Σοφοκλή Βενιζέλου την Κυριακή 28 Μαρτίου 2021 στο Ακρωτήρι Χανίων.
Η κατάθεση του συγκεκριμένου στεφανιού έγινε με τη συμβολή του Ινστιτούτου Πολιτισμού Μεσσηνίας, το οποίο στο πλαίσιο της επετειακής δράσης «1821 – 2021: Δίκτυο Αιωνόβιων Δέντρων Ελληνικής Επανάστασης» που τελεί υπό την αιγίδα της Επιτροπής “Ελλάδα 2021” προχωρά στην συστηματική καταγραφή και σήμανση των αιωνόβιων δέντρων της περιόδου της Ελληνικής Επανάστασης στη Πελοπόννησο και στη δημιουργία ενός πλέγματος προστασίας και ανάδειξής τους.
Πρόκειται για δύο μνημειακά δέντρα που βρίσκονται στον ιστορικό οικισμό των Κάτω Αμπελοκήπων του Δήμου Πύλου Νέστορος Μεσσηνίας, στην περιοχή που έγινε η πρώτη πολεμική σύγκρουση μεταξύ Ελλήνων και Τουρκοαιγυπτίων (μάχη Κάτω Μηναγίων), μετά την απόβαση του Ιμπραήμ Πασά στη Μεθώνη, κατά το κρίσιμο έτος 1825 για την Ελληνική Επανάσταση. Έτσι, τα κλαδιά από αυτά τα δύο δέντρα έχουν ένα ιδιαίτερο συμβολισμό, καθώς στέλνουν ένα ιδιαίτερο μήνυμα διαμέσου των αιώνων που πέρασαν, ενώ αποτίνουν φόρο τιμής στους Έλληνες ήρωες.
Στη σκιά του κάθισαν οι προφυλακές των Ελλήνων σχεδιάζοντας την άμυνα τους, στην προσπάθεια προέλασης του εχθρού ώστε να καταπνίξει την επανάσταση στη Πελοπόννησο. Δέντρα που «είδαν» την αγωνία, το πείσμα και την ένταση των Ελλήνων επαναστατών, δέντρα που γλίτωσαν από την καταστροφική μανία των Τουρκοαιγυπτίων, δέντρα που αποτελούν σύμβολο αντίστασης και ελευθερίας.
Έτσι, μια ηχώ από το θρόισμα των φύλλων τους, που δεν σταμάτησε εδώ και 200 χρόνια, φθάνει στα αυτιά μας σήμερα, μεταφέροντας το μήνυμα των Ελλήνων αγωνιστών, το ίδιο καθαρό και δυνατό: «τούτην τὴν πατρίδα τὴν ἔχομεν ὅλοι μαζί, καὶ σοφοὶ καὶ ἀμαθεῖς καὶ πλούσιοι καὶ φτωχοὶ καὶ πολιτικοὶ καὶ στρατιωτικοὶ καὶ οἱ πλέον μικρότεροι ἄνθρωποι˙ ὅσοι ἀγωνιστήκαμεν, ἀναλόγως ὁ καθείς, ἔχομεν νὰ ζήσωμεν ἐδῶ. Τὸ λοιπὸν δουλέψαμεν ὅλοι μαζί, νὰ τὴν φυλᾶμεν κι’ ὅλοι μαζὶ καὶ νὰ μὴν λέγῃ οὔτε ὁ δυνατὸς «ἐγώ» , οὔτε ὁ ἀδύνατος. Ξέρετε πότε νὰ λέγῃ ὁ καθεὶς «ἐγώ»; Ὅταν ἀγωνιστῇ μόνος του καὶ φκειάσῃ, ἢ χαλάσῃ, νὰ λέγῃ ἐγώ˙ ὅταν ὅμως ἀγωνίζονται πολλοὶ καὶ φκειάνουν, τότε νὰ λένε «ἐμεῖς». Εἴμαστε εἰς τὸ «ἐμεῖς» κι’ ὄχι εἰς τὸ «ἐγώ».
