Το Φώς και το Σκοτάδι συνυπάρχουν στο Σύμπαν.
Και οι δύο καταστάσεις είναι μία ψευδαίσθηση, και το Φώς και το Σκοτάδι.
Λέγονται είτε Μάγια (Māyā: η δύναμη που δημιουργεί την κοσμική ψευδαίσθηση ότι ο φαινομενικός κόσμος είναι πραγματικός) ή αλλιώς, Matrix ( προσομοίωση της πραγματικότητας).
Η κατάσταση που βιώνουμε τώρα ως κάτοικοι του Πλανήτη Γη κυοφορεί μια άλλη, επόμενη κατάσταση η οποία όμως δεν έχει εμφανιστεί ακόμα. Δεν έχει γεννηθεί, μας είναι άγνωστη και κατά συνέπεια μας τρομάζει.
Έτσι βιώνουμε τις τέσσερες κύριες «υπαρξιακές» ανησυχίες ο οποίες έχουν τις ρίζες τους στο βαθύτερο Είναι μας και σύμφωνα με τον Ψυχίατρο Ίρβιν Γιάλομ είναι οι εξής: 1) ο Θάνατος, ο οποίος μας απειλεί από παντού και με τον οποίο ως κοινωνία δεν είμαστε εξοικειωμένοι γιατί μέχρι τώρα λατρεύαμε μιάν επίπλαστη νεότητα και μια ζωή ξέφρενου καταναλωτισμού και αβάσταχτης ελαφρότητας. Έχουμε τόσο απομακρυνθεί από την Φύση και έχουμε ξεχάσει ότι ζωή και θάνατος είναι δύο άκρα στο Συνεχές που ονομάζεται Εξέλιξη. 2) η Ελευθερία που η έλλειψή της μας προβληματίζει σοβαρά για το μέλλον των δικαιωμάτων των πολιτών και των κοινωνιών, 3) η Απομόνωση που ούτως ή άλλως υφιστάμεθα, ιδιαίτερα οι γέροντες και 4) η Απουσία Νοήματος της ζωής μας.
Ζούμε ένα παρόν τρομερά αδιέξοδο και στην οθόνη του μυαλού μας εικονίζεται ένα ζοφερό μέλλον, αφού το παρελθόν όπως το γνωρίζαμε μέχρι τώρα, εγκαταλείπεται ανεπιστρεπτί.
Δηλαδή με άλλα λόγια η «κανονικότητα» ή αλλιώς το (back to normal) δεν πρόκειται να συμβεί ποτέ. Εξ άλλου «το Ποτάμι δεν ρέει προς τα πίσω».
Κάθε Σοκ που περνάει η Ανθρωπότητα (είτε λέγονται Κατακλυσμοί είτε Παγκόσμιοι Πόλεμοι, είτε Επιδημίες), σηματοδοτούν νέα ξεκινήματα και νέες ιστορικές περιόδους στο Συλλογικό Ασυνείδητο των ανθρώπων.
Είμαστε λοιπόν τώρα σε μια Κρίσιμη Καμπή όπως λέει ο Φρίτζοφ Κάπρα, στο εξαιρετικό βιβλίο του (Κρίσιμη Καμπή – Επιστήμη, Κοινωνία και Απαρχή ενός Νέου Πολιτισμού, Εκδόσεις Ωρώρα, 1982). Τι θα φέρει ο νέος κόσμος που αναδύεται;
Ο Κάπρα σημειώνει, «Η κοινωνία μας έχει ευνοήσει τη λογική γνώση σε βάρος της διαισθητικής σοφίας, την επιστήμη σε βάρος της θρησκείας, τον ανταγωνισμό σε βάρος της συνεργασίας, την υπερεκμετάλλευση των φυσικών πόρων σε βάρος τής διατήρησής τους οδηγώντας σε φυσική και πολιτιστική ανισορροπία, μαζί με μια ανισορροπία σκέψεων και συναισθημάτων με συνέπειες πάνω στην προσωπική υγεία των ατόμων των κοινωνιών και των οικοσυστημάτων».
Μήπως λοιπόν αντί να αναρωτιόμαστε που είναι η Αλήθεια και πού είναι το Ψέμα στις καταστάσεις που ζούμε, να υιοθετήσουμε ένα γυναικείο βλέμμα στα πράγματα για να βοηθήσουμε τους εαυτούς μας και όσους εξαρτώνται από εμάς;
Η κοινωνία μας ιδεολογικά έχει ήδη διαμορφώσει μια πιο γυναικεία στάση απέναντι στην Ζωή, ιδιαίτερα μετά από τα Κοινωνικά Κινήματα από την δεκαετία του ‘ 70 όπως τα Κινήματα για την απελευθέρωση των γυναικών στην Αμερική και στην Ευρώπη που επηρεάστηκαν από τα κινήματα των Μαύρων, της σεξουαλικής αυτοδιάθεσης, των ομοφυλόφιλων, των Ιθαγενών Ινδιάνων, των αντιρατσιστών, κινήματα αντιπολεμικά, οικολογικά, Ανατολικών επιρροών (Hare Krishna, Maharishi), κ.ά.
Σε πρόσφατες εποχές έχει αρχίσει η κουβέντα για την Ενδοοικογενειακή βία και Κακοποίηση κατά των Γυναικών, συνεχίζεται με το κίνημα Me too και τις καταγγελίες για σεξουαλική παρενόχληση. Θα ήταν άραγε πολύ ευφάνταστο να πούμε ότι έχει αρχίσει η «Χιλιετία των Γυναικών»; Τώρα πιά ο άνδρας είναι αυτός που ψάχνει την ταυτότητά του, στον Δυτικό κόσμο τουλάχιστον.
Οι γυναίκες όμως μέχρι τώρα με μιά κακώς εννοούμενη χειραφέτηση, λόγω μιάς ιστορικο – κοινωνικής αναγκαιότητας, έχουν σπρωχτεί στο επίκεντρο μιάς συμπλοκής, όπου διαγκωνίζονται και μοιράζουν χτυπήματα απανωτά, στους άντρες, στις άλλες γυναίκες, στα παραμελημένα παιδιά τους, χωρίς σταματημό, διασκορπίζοντας τις δυνάμεις τους σε επί μέρους δραστηριότητες, σε βάρος της υγείας τους και χάνοντας την θηλυκότητά τους.
Είναι πλέον φανερό ότι για να επιβιώσουμε σε αυτήν την Κρίσιμη Καμπή του Πολιτισμού χρειαζόμαστε περισσότερο «γυναικείες αρετές» όπως σεβασμό απέναντι στην Φύση, συμπόνοια και γυναικεία καλοσύνη σαν μια γυναικεία αγκαλιά στην οποία μπορείς να αφεθείς να ηρεμήσεις είτε είσαι γέρος, είτε νέος, είτε παιδί.
Σε ένα διορατικό κείμενό της η πρωτοπόρος ψυχαναλύτρια Λού Αντρέας-Σαλομέ (Η Ανθρώπινη Φύση της Γυναίκας, Εκδόσεις Ροές, 2010) γράφει πως, «Η ζωή της γυναίκας υπακούει σ’ έναν μυστικό ρυθμό, με τακτικές εξάρσεις και βυθίσεις, που την κλείνουν σ’ έναν αέναο κύκλο, μέσα στον οποίο όλη η ύπαρξή της, με όλες τις εκδηλώσεις της λικνίζεται αρμονικά. Φαίνεται πως εκείνη περνά από τον έναν κύκλο
στον άλλο απλώς και μόνο ζώντας…».
Και αλλού η συγγραφέας, πολύ μπροστά από την εποχή της, συνεχίζει … «Φαίνεται ότι το θηλυκό δεν ξεχειλίζει ποτέ στον έξω κόσμο. Η έλλειψη εξωστρεφούς φιλοδοξίας αποτελεί το έμφυτο μεγαλείο της γυναίκας: η πεποίθηση ότι δεν υπάρχει καμιά ανάγκη να παράσχει κάποια σχετική απόδειξη για να αισθανθεί μέσα της, σαν γυναίκα, την πιο ευγενή δικαίωση της ύπαρξής της, ότι δεν έχει παρά να απλώσει ολόγυρα τα κλαδιά της για να προσφέρει γενναιόδωρα σκιά στον κουρασμένο περαστικό, αναψυχή στον διψασμένο, χωρίς να νοιάζεται να μάθει πόσοι από τους καρπούς της μπορούν να φθάσουν ποτέ στον έξω κόσμο».
Η γυναίκα, σύμφωνα με την Ψυχαναλύτρια Τζιν Σινόντα Μπόλεν (Goddesses in Every Woman, ed.Harper Colophon, 1985), είναι, η Θεά Δήμητρα που φυτεύει και θρέφει σπόρους (παιδιά, ιδέες, οικολογική συνείδηση), Μητρικό Αρχέτυπο. Η Ήρα, που κύριος στόχος της είναι να βρίσκεται σε έναν γάμο, Σταθερή Σύζυγος. Η Αφροδίτη της Αγάπης, της Ομορφιάς και της Καλλιτεχνικής Δημιουργικότητας. H Αθηνά ως Σοφία και Στρατηγική, Λογική και Αυτοπεποίθηση. Η Άρτεμις ως Αυτοδημιούργητο Γυναικείο Πνεύμα που φέρνει την Ευημερία. Η Εστία ως Ακεραιότητα, Υπομονή, Σημείο Σταθερότητας μέσα στο Σπίτι χωρίς να την τρομάζει η Μοναχικότητα. Ακόμα και η Περσεφόνη, Νεράϊδα και Ξωτικό, Συμβιβαστική, με μια εσωτερική ανάγκη να Ευχαριστεί τους άλλους.
Θεϊκές ιδιότητες που χρειάζεται οι γυναίκες να τις θυμηθούν και να πάρουν πολύ σοβαρά τον ρόλο τους για τον κόσμο που θέλουν να φτιάξουν.
Όλη η ιστορία της ανθρωπότητας μας δείχνει ότι αυτό που συμβολίζει η γυναίκα είναι αντοχή, δύναμη στις δυσκολίες, στον πόνο, στη γέννα, δύναμη να συντηρεί, να αντέχει τις απογοητεύσεις, τις θλίψεις, να είναι στοργική και συμπονετική.
Δυστυχώς αυτά που βλέπουμε από τα ΜΜΕ είναι δυσάρεστα και με το συνεχές αναμάσημα των γεγονότων έχουμε πειστεί ότι η «Πραγματικότητα» είναι η Οθόνη και ότι η ζωή μας είναι Virtual – Εικονική Πραγματικότητα, σαν ένα Video game (Βιντεοπαιχνίδι). Έτσι δεσμευόμαστε από αυτά που βλέπουμε, μεταφράζονται από το μυαλό ως ακόμα πιο δυσάρεστα και έτσι μικραίνει και ο πνευματικός μας ορίζοντας και η γκάμα των πιθανών λύσεων, αφού μιλάμε και βλέπουμε συνέχεια αδιέξοδα. Η δυσάρεστη αυτή κατάσταση διογκώνεται και έτσι σε αυτή την δυσάρεστη κατάσταση ζούμε και υπάρχουμε. Μια δυσάρεστη κατάσταση που επαναλαμβάνεται και καταλήγει σαν αυτοεκπληρούμενη προφητεία που επιβεβαιώνεται και επιβεβαιώνεται ξανά και ξανά οδηγώντας μας στον χαμό, την καταστροφή, και τον θάνατο.
Εάν παραδεχτούμε αντί για τα παραπάνω, ότι τα πράγματα είναι όπως πρέπει να είναι στην παρούσα φάση Ψευδαίσθησης του Κόσμου και αν έχουμε στο μυαλό μας πώς εμείς θέλουμε να είμαστε , τι κόσμο θέλουμε να φτιάξουμε και αυτό το συγκρατήσουμε στο μυαλό μας σαν μια εικόνα, σαν έναν οραματισμό προς τον οποίο τείνουμε με τις πράξεις μας και τις σκέψεις μας, τότε μήπως να αρχίσουμε οι γυναίκες να αγκαλιάζουμε το Όλον, ενσωματώνοντας και τις θεϊκές γυναικείες ιδιότητές μας;
Να ευχηθούμε στην σύγχρονη γυναίκα να αντέξει σε έναν κόσμο που καταρρέει και να διατηρήσει συγχρόνως ακέραιη την έμφυτη ομορφιά της – να βάλει στα πράγματα τη γυναικεία σφραγίδα της, αντί να αρνείται για χάρη ενός σκληρού πατριαρχικού παρελθόντος τη θηλυκότητά της, ακόμα κι αν χρειάζεται να στρογγυλέψει κάπως τα αιχμηρά ανταγωνιστικά προσόντα της. Θα χρειαστεί να προσφέρει λίγη από τη γυναικεία της ψυχή, λίγη θαλπωρή και αρμονία εκεί που λείπουν. Έτσι η γυναίκα, θα γίνει οδηγός μιάς καλύτερης κοινωνίας.
Και θα τελειώσω με μία φράση της Σαλομέ : «Όλα είναι δικά σας, εσείς όμως είσθε του Θεού»…
