Απεβίωσε σε ηλικία 86 ετών ο επιφανής ομογενής επιχειρηματίας και φιλάνθρωπος Νικόλαος Κάραμποτς ή Καραμπότσιος όπως ήταν το πλήρες επώνυμό του.
Ο δρόμος της ζωής του είχε τη δική του ιστορία την οποία είχε διηγηθεί για πρώτη φορά στον «Ε.Κ.» στις 30 Μαρτίου του 2013. Ξεκίνησε από βαφέας υποδημάτων ή λούστρος όπως είναι ευρύτερα γνωστό το επάγγελμα και έφτασε να γίνει ένας εκ των επιφανέστερων επιχειρηματιών των Ηνωμένων Πολιτειών και του κόσμου και ο οποίος πηγαινοερχόταν στην Ελλάδα, την πατρίδα των γονιών του αλλά και τη «δική μου» όπως είχε πει, με το ιδιωτικό του αεροσκάφος. Είχε στην κυριότητά του πάνω από σαράντα εταιρείες, μερικές εκ των οποίων όπως η AMRET εισηγμένες στο Χρηματιστήριο της Νέας Υόρκης.
Γεννήθηκε στη Νέα Ιερσέη, αλλά μεγάλωσε στο Μπρονξ της Νέας Υόρκης. Οι γονείς μετανάστευσαν στις Ηνωμένες Πολιτείες γύρω στο 1914. Η μητέρα του καταγόταν από την Αβρυτή της Σπάρτης κι ο πατέρας του από το Μαλανδρένι λίγο έξω από το Αργος.
Είχε μιλήσει με συγκίνηση για τους γονείς του, λέγοντας, πως «ο πατέρας μου είχε εστιατόρια, αλλά τα έχασε όλα τότε με την οικονομική δυσπραγία του 1929 και πήγε σερβιτόρος στο ξενοδοχείο «Σέιντ Ριτζ» στους 57 δρόμους στη Νέα Υόρκη και η μητέρα μου εργαζόταν ως μοδίστρα» και συμπλήρωσε «ο πατέρας μου έφερνε τον ‘Κήρυκα’ κάθε μέρα στο σπίτι μας».
Δεν είχε την ευκαιρία να πάει στο Κολέγιο να σπουδάσει. Μας είχε πει πως «από εννέα χρονών εργαζόμουν στη Νέα Υόρκη, έβαφα παπούτσια εκεί στους 14 Δρόμους κοντά στο Γιούνιον Σκουέαρ, διότι ήμασταν πολύ φτωχοί έπειτα από την οικονομική ύφεση. Επίσης, ο αδελφός και οι δύο αδελφές μου δουλεύαμε και φέρναμε λεφτά στο σπίτι».
Ονειρό του ήταν να κάνει μία μέρα δική του επιχείρηση. Μας είχε πει πως «εργάσθηκα σε πολλά μέρη κι έμαθα τη λιθογραφία, έγινα πωλητής σε λιθογραφικά καταστήματα. Είχα γνωρίσει έναν Εβραίο από την Αυστρία, ο οποίος αγαπούσε τους Ελληνες και την Ελληνική Ιστορία και μου έδωσε την ευκαιρία να γίνω και μάνατζερ στην εταιρεία. Ετσι ξεκίνησα, μεγάλωσε αυτή η εταιρεία, κι εγώ μαζί της. Φέραμε το φιλμ φούτζι στην Αμερική, έκανα δική μου εταιρεία το 1960 και η μία εργασία έφερε την άλλη». Απόκτησε μία από τις μεγαλύτερες εκδοτικές εταιρείες στις Ηνωμένες Πολιτείες, με έμφαση στις εκδόσεις περιοδικών για παιδιά και όχι μόνο, με εργοστάσια σε πολλές πολιτείες της Αμερικής όπως στην Πενσιλβάνια, την Ιντιάνα, το Ιλινόις, το Κολοράντο, τη Φλόριδα και απασχολούσε πάνω από 3.000 υπαλλήλους».
Ο αείμνηστος ήταν άνθρωπος της φιλανθρωπίας και της αλληλεγγύης. Είχε κάνει μεγάλη δωρεά στο Μουσείο της Φιλαδέλφειας το ομοίωμα ενός έφιππου οπλίτη, ο οποίος αντικρούει τα επιθετικά βέλη. Το έργο ήταν αξίας επτά εκατομμυρίων διακοσίων χιλιάδων δολαρίων και φιλοτεχνήθηκε το 1507 για τον Γερμανό Δούκα και υποστηρικτή του Μαξιμιλιανού της Αυστρίας Ulrich από το Wurttemberg.
Εκανε μεγάλες δωρεές στο Νοσοκομείο Παίδων της Φιλαδέλφειας, αλλά και στο νοσοκομείο της πόλης του, το «Fort Washington» της Πενσιλβάνιας.
Λάτρευε την σύζυγό του Αθηνά, τις τρεις κόρες του και τα δέκα του εγγόνια.
Είχε πει πως «η οικογένεια είναι το παν στη ζωή, όταν βλέπω τα κορίτσια μου τρελαίνομαι».
