Μπορεί οι κάτοικοι που επέλεξαν να ζήσουν σε ένα μικρό χωριό στην περιοχή της Μεσσηνίας να μετριούνται πάντα σε τριψήφιους αριθμούς, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως αυτή η… κουκίδα στον χάρτη είναι ασήμαντη. Ο λόγος για τα Κρεμμύδια, τον τόπο με την μακραίωνη ιστορία που χάνεται στα βάθη της αρχαιότητας αλλά και ένα μοναδικό ρεκόρ που το έβαλε στο βιβλίο Γκίνες πριν από περίπου 20 χρόνια.
Ο σημερινός οικισμός έχει περίπου 500 κατοίκους και αποτελεί την ένωση τριών παλαιότερων. Το Φουρτζή (ή Φρουτζή), που από το 1927 λέγεται Βελανιδιά ή Βελανιδιές, τα Άνω Κρεμμύδια και τα Κάτω Κρεμμύδια. Αναφορές για τον οικισμό υπάρχουν πολλές από την εποχή του βασιλιά της Πύλου, Νέστορα, ενώ αργότερα το συναντάμε τόσο την περίοδο της Ενετοκρατίας όσο και εκείνη της Τουρκοκρατίας.
Από την δεύτερη περίοδο ξεχωρίζει η Μάχη του Κρεμμυδίου η οποία έλαβε χώρα στις 7 Απριλίου 1825. Σήμερα τιμάται με διάφορες σχετικές εκδηλώσεις μνήμης στους πεσόντες που έδωσαν την ζωή τους αντιμετωπίζοντας τα στρατεύματα του Ιμπραήμ, σε μια μάχη που δεν είχε καλή κατάληξη για τους Έλληνες αφού έπεσαν σε στρατηγική ενέδρα, κυκλώθηκαν και αφού χάθηκαν 600 ψυχές, αναγκάστηκαν να υποχωρήσουν.
Η συγκεκριμένη πράξη ανδρείας είναι ένας καλός λόγος για να είναι κανείς περήφανος για την καταγωγή του και τον τόπο του. Ωστόσο υπάρχει και ακόμα ένας, που για να τον βρεις δεν χρειάζεται να «σκάψεις» τόσο βαθιά ή να γυρίσεις τόσο πολύ τους δείκτες του ρολογιού του χρόνου.
Αρκεί να «μεταφερθεί» στις αρχές του 21ου αιώνα, στο 2000 δηλαδή, όταν και αυτό το μικρό χωρίο το οποίο τότε μετρούσε λιγότερους από 800 κατοίκους, κατάφερε (χωρίς καν να προσπαθήσει) να μπει στο βιβλίο Γκίνες, καταγράφοντας ένα μοναδικό αλλά και απίστευτο ρεκόρ.
Αν και σχεδόν όλοι οι κάτοικοι ασχολούνται με την γεωργία και την κτηνοτροφία, ένα πολύ μεγάλο ποσοστό τους διαθέτουν πτυχίο ανώτατης τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Για την ακρίβεια, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία του 1999, σχεδόν ένας στους τρεις (δηλαδή το 30%) έχει σπουδάσει. Αυτό το νούμερο δεν συναντάται πουθενά αλλού στον κόσμο, γεγονός που χάρισε στα -κατά τα άλλα- ταπεινά Κρεμμύδια μια περίοπτη θέση στα ρεκόρ Γκίνες!
Δυστυχώς ακόμη και αυτή η ιδιαίτερα τιμητική διάκριση δεν στάθηκε ικανή να σταματήσει το φαινόμενο το οποίο συναντάται σχεδόν σε κάθε σημείο της ελληνικής υπαίθρου. Την εγκατάλειψη και την ερημοποίηση καθώς πολλοί κάτοικοι (ιδιαίτερα αφού σπουδάσουν) είναι αναγκασμένοι να εγκαταλείψουν τον τόπο τους αναζητώντας τις ευκαιρίες που δεν μπορούν να βρουν στα μέρη που γεννήθηκαν.
Αποτέλεσμα της έντονης αστικοποίησης ήταν να συνεχίζει η πληθυσμιακή συρρίκνωση, αφού πλέον έχουν απομείνει μόλις 500 κάτοικοι, ενώ το ακόμη πιο στενάχωρο είναι το ότι λόγω έλλειψης νέων μαθητών πριν μερικά χρόνια μπήκε λουκέτο στον μοναδικό δημοτικό σχολείο του οικισμού. Πράγμα ιδιαίτερα οξύμωρο αν αναλογιστεί κανείς ότι από αυτά τα έρημα πια θρανία έχουν περάσει εκατοντάδες παιδιά που χάρη στις επιδόσεις τους και την δίψα τους για μάθηση και μια καλύτερη ζωή, τα Κρεμμύδια μπήκαν στο βιβλίο Γκίνες…
