Συστηματικά τις τελευταίες εβδομάδες, εξοντώνονται στην Αρβανιτιά γατάκια. Ενώ ταΐζονται από πολλούς ανθρώπους που τα φροντίζουν και δείχνουν να χαίρουν υγείας, βρίσκονται νεκρά. Μάλιστα ένα από αυτά που βρέθηκε πεθαμένο πρόσφατα στην όμορφη παραλία του Ναυπλίου, ήταν εμφανέστατα χτυπημένο στο κεφάλι, πιθανότατα από πέτρες.
Αυτό καταγγέλει μεταξύ άλλων, αναφερόμενη σε προσωπική της εμπειρία, η δημοσιογράφος Αθηνά Ζαχαράκη, η οποία κατάγεται από το Ναύπλιο και τηλεργάζεται από το Σεπτέμβρη για τηλεοπτικό περιοδικό της Αθήνας, έχοντας επιστρέψει στον τόπο της.
Μία πολύ σοβαρή καταγγελία που περιγράφει ένα φρικτό γεγονός που δεν το χωράει ανθρώπου νους! Πώς είναι δυνατό να κυκλοφορούν ανάμεσά μας «άνθρωποι» με τέτοια δολοφονικά ένστικτα; Άγνωστοι να βασανίζουν και να σκοτώνουν γάτες που είναι από τα πιο άκακα ζώα απέναντι στον άνθρωπο.
Όπως αναφέρει η δημοσιογράφος στην επιστολή της προς το anagnostis.org:
«Αποφάσισα να σας γράψω καθώς αγαπώντας την πόλη μου αλλά και τα μικρά πλάσματα, τα ζωάκια, διαπιστώνω πως συστηματικά τις τελευταίες εβδομάδες, εξοντώνονται στην περιοχή της Αρβανιτιάς γατάκια…
Ενώ ταΐζονται από πολλούς ανθρώπους που τα φροντίζουν (ανάμεσά τους κι εγώ, κάτι που κάνω καθώς πηγαίνω για τα χειμερινά μου μπάνια) και δείχνουν να χαίρουν υγείας, βρίσκονται νεκρά. Μία από τις τελευταίες απώλειες, ένα ζωηρό γατάκι, λίγων μηνών το οποίο βρέθηκε νεκρό στην οργανωμένη πλαζ της Αρβανιτιάς εμφανέστατα χτυπημένο στο κεφάλι, κατά πάσα πιθανότητα από πέτρες. Την προηγούμενη μέρα επίσης είχαν βρεθεί νεκρά γατάκια και μαζί τους μια αλεπού που προφανώς έπεσε επίσης θύμα του δηλητηριαστή ή των δηλητηριαστών και κακοποιητών.
Υπάρχουν μάλιστα και άνθρωποι που έχουν απειλήσει πως θα σκοτώσουν τα ζωάκια – απειλούν άραγε την… αισθητική τους; Κι όλα αυτά σε μια περιοχή που πολλοί πηγαίνουν βόλτες καθημερινά με τα κατοικίδιά τους.
Ξέρω πολύ καλά πως οι μέρες που διανύουμε είναι πολύ δύσκολες λόγω της πανδημίας και της ανθρωπιστικής κρίσης. Ξέρω πως καθημερινά χάνονται ανθρώπινες ζωές και υπάρχει μεγάλη αγωνία. Ωστόσο αυτό δεν σημαίνει πως πρέπει να αδιαφορούμε για όλα τα άλλα που μας χρήζουν ανθρώπους.
Κάποιοι «συνάνθρωποί» μας δυστυχώς δεν τιμούν την ανθρώπινή τους υπόσταση και προβαίνουν σε βασανισμούς και θανατώσεις πλασμάτων που δεν έχουν φταίξει σε τίποτα απολύτως, αντιθέτως χαρίζουν χάδια, χαρά και θα μπορούσαν να αποτελούν ως και ατραξιόν της παραλίας τους καλοκαιρινούς μήνες.
Αυτή λοιπόν η δυσοίωνη ιστορία με κάνει να νιώθω ΝΤΡΟΠΗ για την πόλη μου και λυπάμαι που θα το πω ντροπή και για την ανθρωπιά μας. Γιατί μια πόλη δεν την κάνουν όμορφη μόνον η ιστορία της, τα υπέροχα νεοκλασικά, τα νησιώτικα δρομάκια της, αλλά η κουλτούρα και ο πολιτισμός της, που δεν φαίνονται μόνο στους στολισμούς, τους εορτασμούς και στα φεστιβάλ της, αλλά και στην καθαριότητά της και στον τρόπο που φερόμαστε στα δίποδα και τετράποδα πλάσματά της.
Είναι πολύ ανησυχητικό για μια μικρή κοινωνία σαν τη δική μας να κυκλοφορούν ανάμεσά της δολοφόνοι…»
