Έχουν μια ιδιοτέλεια τα χαμόγελα των γιορτών,σχεδόν ναρκισσιστική.Οι άνθρωποι μπορούν πιο εύκολα να υποκρίνονται τους καλούς. Όμως…όμως πιστέψτε με. Πραγματικά καλοί για εμένα είναι εκείνοι που επιλέγουν να παραμένουν αδύναμοι, εξασκώντας καθ’ υπαγόρευσιν τη γενναιοδωρία των άλλων. Όσο περισσότερο αντέχουν την αδυναμία τους τόσο πιο καλοί φαίνονται στα μάτια μου.Είναι σαν
να συνωμοτούν μυστικά με τον εαυτό τους για ν’ αναδείξουν και να προσφέρουν μια αρετή που υποθάλπει -έστω επιφανειακά- την προσωπική τους επάρκεια.
Δεν αμφισβητώ πως είναι ένας τρόπος χειραγώγησης αυτή η καλοσύνη. Όμως τι πιο γοητευτικό από το ν’ αλλάζουν ρόλους ο θύτης και το θύμα και χωρίς καμιάς μορφής βιαιότητα ν’ αποκαλύπτεται τόσο μοναδικά η εκκωφαντική δύναμη του αδύναμου.
Βλέπεις… η καλοσύνη είναι αξία διαχρονική κι όταν είσαι καλός κανείς δε σε υποψιάζεται. Αλλά πάλι…ποιος αντέχει να παραμένει για πολύ καιρό αδύναμος,προβάλλοντας εμφατικά αυτό που στερείται; Και γιατί ν’ αφήσει κάποιους άλλους να εκμαιεύουν την προσωπική τους καλοσύνη μέσα από εκείνον;Κι αν κάποιος εκτιμάει πραγματικά τον εαυτό του γιατί να ενδώσει σ’ αυτή την άθλια παγίδα; Από αλαζονεία; Από ανάγκη να νιώσει τη θεϊκή υπόσταση μέσα του; Ποτέ δεν έμαθα…ούτε με αφορά…
Την ευφυή καλοσύνη … ναι…αυτή την ευφυή καλοσύνη…-κι όχι τη στείρα καλοσύνη των ευφυών ανθρώπων-…πάντα τη θαύμαζα… κι ίσως ενδόμυχα αυτή ν’ αποζητούσα.
