Ο Ήλιος στην Σπηλιά

Ένα γνωρίζω. Ότι δεν γνωρίζω τίποτε, είπε ο Σωκράτης. 
Αυτή η φράση βγαίνει όλο και πιο συχνά από τα χείλη του σύγχρονου Έλληνα.
 Δεν ξέρω τίποτε. Αφού είμαι χωρίς παρελθόν, χωρίς παρόν και χωρίς μέλλον. Αφού είμαι έρμαιο στο Matrix στο οποίο αναπνέω, κινούμαι και ζώ.
Ζώ όμως; Είναι τάχα ζωή αυτή που ζώ; Λέγεται ζωή η καθημερινή αγωνία, να μαθαίνω οτιδήποτε άσχημο ηχεί στα αυτιά μου; Να βλέπω παντού ασχήμια, βία, φόβο;
Κάποτε ένας δημοφιλής κωμικός είπε:  Τι είναι είδηση; Κάποιος αφόδευσε στην πλατεία Συντάγματος. Είναι είδηση αυτό και θα ‘πρεπε τάχα να το μάθω;    
Τι είναι ασχήμια; Ό,τι δεν με κάνει να χαμογελώ. Ό,τι με κάνει να λυπάμαι συνεχώς. Όταν δεν έχω σε τίποτε να πιστέψω. Σε καμμιά έννοια χώρας, σε καμμιά έννοια πατρίδας, σε κανέναν ήρωα, σε κανέναν Θεό. Γύρω μου αρρώστια και θάνατος, καθετί ωραίου, ένδοξου, τρυφερού, στοργικού. Θάνατος και υποκρισία παντού. Βία και διαστροφή. 
Σαν να καλπάζουν οι Ιππότες της Αποκαλύψεως καβάλα στα μαύρα άλογά τους πάνω απ’ τη Γή. Και η Γή υποφέρει, αφού υποφέρουν τα παιδιά της, έμβια και άβια όντα. 
Αυτός ο μπλε πλανήτης έφτασε να είναι το πιο αξιολύπητο σημείο τού Σύμπαντος. 
Η Γη όμως πάντοτε τα κατάφερνε. Η Ανθρωπότητα είναι αυτή που δεν τα κατάφερνε. Κι ας βλέπουμε ακόμα το Ουράνιο Τόξο.  Το οποίο σύμφωνα με το βιβλίο τής Γένεσης (9,13) είναι η υπόσχεση τού Θεού στον άνθρωπο ότι δεν θα ξαναρίξει τόν  κατακλυσμό στην Γη. 
Η Ανθρωπότητα ποτέ δεν γλύτωσε τόν Κατακλυσμό. Ο Κατακλυσμός συμβαίνει πρώτα σε αιθερικό επίπεδο και μετά συμβαίνει σε real time (πραγματικό χρόνο). 
Η Ελλάδα, ένας κόκκος άμμου κολλημένος πάνω σ’ ένα λιθάρι  (αναλογία Γής – Σύμπαντος). Και όμως πόση γνώση τού Σύμπαντος δεν ξεκίνησε από εδώ; Παράλληλα με άλλους σπουδαίους αρχαίους πολιτισμούς: Σουμέριους , Χετταίους, Πελασγούς, Εβραίους, Ινδούς, Κινέζους, Ινουίτ, Μαορί και πολλοί άλλοι. Όλοι θυμούνται τον τελευταίο Κατακλυσμό.
Οι Βαβυλώνιοι με το Έπος του Γκιλγκαμές, οι Αιγύπτιοι με τον Μήνη, οι Ινδοί με τον Μανού, οι Βίγκιγκς με τον Οντίν, οι Έλληνες με τον Δευκαλίωνα, οι Εβραίοι με τον Νώε. 
Ο Κατακλυσμός βρίσκεται στο Συλλογικό Ασυνείδητο. 
Το φως όμως τού Απόλλωνα  έλαμψε σ’ αυτήν την χώρα, στην Ελλάδα που δεν της αρέσουν τα σκοτάδια. Τώρα λάμπει η δανεισμένη Επιστήμη. Η Ατλάντια τεχνογνωσία  υπεροπτική και χωρίς κανέναν σεβασμό. Χωρίς Έρμα. Το πλοίο κλυδωνίζεται  ακυβέρνητο σαν το «Πλοίο Φάντασμα». 
Να γιατί ο ήλιος κρύβεται στην σπηλιά
Είμαστε στην αρχή μιάς καινούριας Οκτάβας. Ή στο τέλος τής προηγούμενης. Έγινε πάλι Ηλιακή Έκλειψη στις 21/6/2020. 
 Θα θυμίσω πάλι τον Παιάνα τού Πίνδαρου για την έκλειψη του Ήλιου που έγινε  στις 30 Απριλίου του 463 π.Χ. :  «Ακτινοβόλε ήλιε, που επιβλέπεις τα πάντα, τι σχεδιάζεις, πηγή τού φωτός, άστρο υπέρτατο, με το να σβήνεις σε ώρα ημέρας; Γιατί κάνεις ανίσχυρη την σωματική δύναμη και τον νου τών ανθρώπων με το να εκτραπείς σε σκοτεινό μονοπάτι; Προμηνύεις κανένα κακό που δεν υπήρχε προηγουμένως; Για όνομα του Δία, εσύ η οποία (αρσενική/ θηλυκή  κατά Πίνδαρο απόδοση της φύσης των πλανητών) σύρεις  τούς ταχύποδες ίππους. … Άραγε μνησικακούσα για τις αμαρτίες των ανθρώπων …προμηνύεις κάποιον πόλεμο, ή πείνα, ή πρωτοφανή χιόνια, ή κατακλυσμό, ή πάγωμα της γης, ή βροχερό καλοκαίρι;  Ή μήπως τελικά αφού πνίξεις με Κατακλυσμό τη Γή θα δημιουργήσεις νέο Γένος ανθρώπων εξ  αρχής; Δεν λυπάμαι καθόλου για ό,τι πάθω μαζί με όλους». (σελ. 71, Ο.Ε.Δ.Β., Αθήνα, 1963).
Να αναφέρω και τον  Θουκυδίδη (431 π.Χ.) στο εισαγωγικό του βιβλίο  «Ιστορία Πελοποννησιακού Πολέμου, Βιβλίο Α΄»:  «… τού παρόντος πολέμου και η διάρκεια υπήρξε μεγάλη και τα παθήματα που συνέβη να πάθουν οι Έλληνες ήσαν τέτοια που δεν γίνανε σε αυτόν τον χρόνο άλλα παρόμοια. Γιατί ούτε τόσες πόλεις κυριεύτηκαν και  ερημώθηκαν,  άλλες από βαρβάρους και άλλες από τούς ίδιους τους Έλληνες που πολεμούσαν μεταξύ τους, ούτε τόσες εξορίες και αναστατώσεις ανθρώπων, … Αλλά και όσα προηγουμένως από παράδοση ήσαν γνωστά και λέγονταν, σπανιώτερα δε βεβαιώνονταν από την πείρα, κατέστησαν πιστευτά, όπως π.χ. σεισμοί, που επικράτησαν σε πολλά μέρη τής γής συγχρόνως και μάλιστα και ισχυρότατοι, εκλείψεις ηλίου, που συνέβησαν περισσότερες από όσες θυμούνται οι άνθρωποι από το παρελθόν, ξηρασίες, που συνέβησαν σε μερικούς τόπους μεγάλες και προκάλεσαν πείνα, και τέλος η λοιμώδης εκείνη νόσος που επέφερε μέγιστες βλάβες εν μέρει δε και καταστροφές. Διότι όλ’ αυτά επέπεσαν εναντίον τών Ελλήνων μαζί με τον πόλεμο αυτόν». (σελ. 69, εκδ. Ζαχαρόπουλος). 
Η έκλειψη Ηλίου τής 28ης Μαΐου 585 π.Χ.,  γνωστό αστρονομικό γεγονός που προέβλεψε ο Έλληνας Θαλής ο Μιλήσιος.  «Την ώρα που έγινε η έκλειψη, ο λαός τών Λυδών ήταν έτοιμος να πολεμήσει τούς Μήδους στον Άλυ ποταμό (Ανατολία), δύο λαοί οι οποίοι βρίσκονταν ήδη επί πέντε χρόνια σε εμπόλεμη κατάσταση μεταξύ τους  χωρίς η μια μεριά να υπερισχύει τής άλλης. Με την συσκότιση τού ουρανού επήλθε τέτοιος τρόμος στους μαχόμενους, που αποφάσισαν να σταματήσουν τον πόλεμο. Οι στρατηγοί τών Λυδών ήταν προειδοποιημένοι επειδή γνώριζαν την πρόβλεψη τής έκλειψης, ενώ οι Μήδοι ερμήνευσαν το αναπάντεχο γεγονός ως κακόν οιωνό που τούς είχε στείλει κάποιος θεός. Έτσι, ενώ είχαν την στρατιωτική υπεροχή, σταμάτησαν να πολεμούν και έκλεισαν συμφωνία ειρήνης χωρίς να γίνει μάχη». (https://el.wikipedia.org/wiki). 
Άνθρωπος! Ο Μικρός – ο Μέγας!
Η μικρότητά τού ανθρώπου στο τελευταίο έσχατο σημείο τού ατομικισμού. Επι-μηθέας (σκέφτεται μετά) και Παν-δώρα (όλα τα δώρα, καλά και κακά μαζί). 
Δεν συναισθάνεται τήν σύνδεσή του με τον Μικρόκοσμο (ιούς, μικρόβια, βακτηρίδια). 
Δεν κατανοεί την σχέση του με τον Μακρόκοσμο (Ήλιο, πλανήτες, τον μεγάλο Ωκεανό που αγκαλιάζει την Γη,  με κάποια νησιά που ο άνθρωπος τα ονομάζει Ηπείρους).    
Ο κόσμος που μάς περιβάλλει, είναι μια προέκταση τού σώματός μας. Τα πάντα γύρω μας είναι  κομμάτι μας και εμείς είμαστε κομμάτι δικό τους. Για παράδειγμα, όπως λέει ο Γουέιν Ντάυερ:… « προσπάθησε να περιγράψεις τον εαυτό σου την ώρα που περπατάει. Απλά να περπατάει. Είναι αδύνατον να κάνεις αυτή την περιγραφή, χωρίς να περιγράψεις κι εκείνο που πάνω του περπατάς. Χωρίς το πάτωμα ή το χώμα θα υπήρχαν μόνο τα πόδια σου που κινούνται κι αυτό βέβαια δεν είναι περπάτημα. Η εμπειρία τού βαδίσματος περιλαμβάνει επίσης τον αέρα που αναπνέεις καθώς περπατάς, τη βαρύτητα που σε εμποδίζει να πετάξεις στο διάστημα, τα βότσαλα, το χαλί, την άμμο ή το τσιμέντο που πατάς. Περιλαμβάνει ακόμα το υλικό από το οποίο αποτελούνται τα βότσαλα ή το χαλί. Όσο σκέφτεσαι θα βρίσκεις και άλλα…» (σελ.57, Wayne Dyer, Δημιούργησε το Πεπρωμένο σου, εκδ. Η Δυναμική της Επιτυχίας, 2005). 
Οι Αρχαίοι Σοφοί είχαν Μνήμη
Όλοι ζούμε στο Matrix τής Σπηλιάς τού Πλάτωνα.
Θα χρησιμοποιήσω την μεγάλη οθόνη (όταν με τα έργα της απελευθερώνει) με ταινίες που είναι σαν τούς Γοτθικούς Ναούς τού Μεσαίωνα, τότε που ο κόσμος δεν γνώριζε ανάγνωση και γραφή, αλλά ένοιωθε,  από τούς ναούς που έβλεπε,  το θρησκευτικό μήνυμα τής μεγαλοσύνης τού Θεού (και τής παντοδυναμίας τής εκκλησίας τότε)  σε αντιδιαστολή με την ταπεινότητα τής ανθρώπινης ύπαρξης.
 Στην ταινία «Ο βιολιστής στην Στέγη» (αμερικανικό μιούζικαλ του 1971), ο πρωταγωνιστής Τοπόλ, γελαδάρης και γαλατάς, καλλιεργούσε το χωράφι του και μιλούσε με τον Θεό κάθε στιγμή που ήταν μόνος του και κάτι τον απασχολούσε. Εναπόθετε όλα του τα προβλήματα στον Θεό. Μιλούσε και απαντούσε ο ίδιος σε ό,τι κεραμίδα του έπεφτε στην …κεφάλα, λόγω τών δύσκολων συνθηκών τής ζωής του (φτώχεια, ατίθασες κόρες, πογκρόμ κατά των εβραίων στο Κίεβο τής Τσαρικής  Ρωσίας τού 1905). Έκανε διάλογο με τον  Θεό για τα πάντα. Επικοινωνούσε βαθιά με τον Θεό γνωρίζοντας πως Εκείνος βρίσκεται τόσο κοντά του, όσο και η ίδια του η ανάσα. Ήταν μία εμπειρία συνύπαρξης με τον Θεό. 
Αυτά δεν είναι «παρηγοριά» όπως ασυλλόγιστα θα βιαστούν να κρίνουν οι καταθλιπτικοί μηδενιστές. Απλώς δεν μπορεί ο άνθρωπος να διαφεντεύει το πεπρωμένο του μόνος του! 
Η εμπειρία τής πραγματικής μας συνάντησης με το Θεό, μάς θεραπεύει από την πεποίθηση πως είμαστε χωρισμένοι από Εκείνον, από την Φύση που μάς περιβάλλει  και από όλους τους άλλους. 
Ο Άνθρωπος, ο Μικρός – ο Μέγας!  Πώς είναι και τα δύο αυτά ο άνθρωπος; Ενώ κάμπτεται από τις δυσκολίες της ζωής, η αλαζονεία του είναι μοναδικό ανθρώπινο χαρακτηριστικό και επί πλέον είναι και αιτία μοναξιάς. Ο σεβασμός και η ταπεινότητα είναι μεγαλείο, αγάπη και «συνταγή για παρέα».  
Πόσο άρρωστοι και ανώριμοι είμαστε όταν περπατάμε αγέρωχοι και «μόνοι» στο Σύμπαν όπου ο Θεός  «Αεί Γεωμετρεί» και όπου «Δεν παίζει ζάρια». Αν και η Τύχη ήταν Θεά! 
Κανείς δεν είναι μόνος του, δεν ζεί, δεν αναπτύσσεται και δεν κινείται μόνος του. Ακόμα και οι φτασμένοι  θεραπευτές έχουν έναν supervisor (επιβλέποντα). Προσωπικά δεν θα άφηνα την διανοητική μου υγεία στα χέρια ενός επαγγελματία ψυχικής υγείας που δεν έχει επιβλέποντα! Το να αναφέρεσαι σε κάποιον ανώτερο από σένα δείχνει ταπεινότητα και σοφία! 
Νομιμοποιούμαστε όμως ώστε να αρχίσουμε μια συνομιλία με κάτι άγνωστο, θεϊκό, όπως π.χ. τον ανώτερο εαυτό μας; 
Ο Πλάτωνας έλεγε ότι ο άνθρωπος πρέπει να θυμηθεί. Να θυμηθεί τί; Ότι είναι Θεός!  Άρα το έχει ξεχάσει. Όλα μαρτυρούν την Αμνησία του ανθρώπου. Ο τρόπος που φερόμαστε στους δικούς μας ανθρώπους, στα παιδιά μας, σε ολόκληρες γενιές, στα ζώα, στα δέντρα, στην Γή, στα δημιουργήματά της, στο παρελθόν μας, στο παρόν μας, στο μέλλον μας. 
Δεν είμαστε μόνοι μας! Είναι καιρός να αντιληφθούμε ότι μαγνητίζουμε και βάζουμε στη ζωή μας οτιδήποτε μπορεί να επιθυμήσουμε αν αντιπαρέλθουμε συνειδητά τις χαμηλές, διαβρωτικές δονήσεις οι οποίες μας περιβάλλουν. 
Άς φλερτάρουμε επιτέλους  με την επιτυχία! Έτσι για αλλαγή.
Θα κλείσω με ένα μικρό περιστατικό. 
Κάποτε σε ένα Ινδικό άσραμ (μοναστήρι) πού μόλις είχε αρχίσει να χτίζεται, οι πιστοί κοιμούνταν κατάχαμα, κάνανε την ανάγκη τους κάτω απ’ τα δέντρα, πλένονταν στο κοντινό ποτάμι, όπου πλένανε και τα ρούχα τους.  Έτρωγαν το ρύζι τους με τα βαριά ινδικά μπαχαρικά τους πάνω σε φύλλα μπανανιάς που χρησιμοποιούσαν (και χρησιμοποιούν, ακόμα, ειδικά οι αγρότες) για πιάτα. Αγελάδες περπατούσαν τρώγοντας καμιά καμτσικιά από φτωχούς , βαριεστημένους χωρικούς και κάποιοι άλλοι έβοσκαν κατσίκια παραπέρα. Φτώχεια και ελλιπείς κανόνες υγιεινής παντού. 
Εκεί στο άσραμ είχαν έλθει και κάποιοι Δυτικοί «πνευματικοί αναζητητές» και περιηγητές. Ένας Βρετανός σε μια συζήτηση που είχε με τον Άγιο – Ηγούμενο τού μοναστηριού,  τού πρότεινε: 
– Με όλο τον σεβασμό, το άσραμ σας είναι ανοργάνωτο, θα μπορούσα να σάς το οργανώσω;
-Αυτό το άσραμ είναι τέλειο, του απαντάει ο Άγιος – Ηγούμενος, ορθά – κοφτά.
Σε λίγα χρόνια η φήμη του Άσραμ έφτασε να έχει γίνει  παγκόσμια! Με σύγχρονες εγκαταστάσεις και κόσμο που συνέρεε από παντού. Τα πράγματα έγιναν με τον δικό τους ρυθμό.
Αυτή η χώρα, η Ελλάδα λοιπόν  είναι τέλεια! Η αρχαία της Ιστορία! Το Βυζάντιο! Η Νεώτερη ιστορία της! Ας αρχίσουμε από αυτήν την πεποίθηση.  
Για να παρουσιαστεί κάτι στον κόσμο τής Μορφής, πρέπει να έχει προετοιμαστεί στον κόσμο τών Ιδεών πρώτα όπως έλεγε ο Πλάτωνας. Έτσι ο άνθρωπος ενώνεται με την Θεϊκή Ενέργεια και γίνεται και αυτός  δημιουργός!
Φωτογραφίες:
Α. Κομνηνός
Pinterest
Α. Κομνηνός