Πριν από πάρα πολλές χιλιάδες χρόνια, στην ύστερη εποχή του Χαλκού, η καταστροφική έκρηξη ενός ηφαιστείου, η οποία τίναξε στον αέρα 30 δισεκατομμύρια μάγματος με την μορφή ελαφρόπετρας και ηφαιστειακής στάχτης, χώρισε στα δύο ένα «στρογγυλό» νησί, και άλλαξε για πάντα την κοινή μοίρα αυτού.
Με την έκρηξη, δημιουργήθηκε μια τεράστια χοάνη που αμέσως κατακλύστηκε από θάλασσα, ενώ ένα νέο ηφαιστειακό οικοδόμημα δημιουργήθηκε με την ήπια πλέον ανάβλυση μάγματος μέσα στην κοιλότητα αυτή. Δώδεκα ακόμα εκρήξεις κατά την ιστορία, και η σημερινή μορφή δύο «αδελφών» νησιών, δίνουν στο ηφαίστειο της Σαντορίνης τον τίτλο του πιο βίαιου ηφαιστείου στον κόσμο, ενώ κατά κοινή ομολογία ονομάζεται το νησί της Σαντορίνης ως το ομορφότερο και επιβλητικότερο νησί της υφηλίου.
Τι συμβαίνει όμως με τη μικρή «αδελφή» αυτής;
Όταν το καράβι εισέλθει από τον βορρά στην καλντέρα, με την Οία της Σαντορίνης στα αριστερά και το νησί της Θηρασιάς δεξιά, τα πρόσωπα γέρνουν με μιας αριστερά, χιλιάδες φλας αποθανατίζουν την ομορφιά της ξακουστής Οίας με το ομορφότερο ηλιοβασίλεμα στον κόσμο και ένα μακρόσυρτο «ααααα» ακούγεται από παντού. Ναι, η Σαντορίνη έχει κλέψει για ακόμα μια φορά την παράσταση.
Κανένα βλέμμα δεν γυρνά δεξιά, κανένας φακός δε φωτογραφίζει τη Θηρασιά, και ίσως οι περισσότεροι από τους τουρίστες δεν γνωρίζουν καν την ονομασία αλλά ούτε και την ύπαρξη της.
Και όμως, μια επίσκεψη στο νησί της Θηρασιάς, θα μπορούσε να αλλάξει την γνώμη πολλών και να την κατατάξει ίσως στην λίστα με τα μελλοντικά του ταξίδια.
Και το ταξίδι στον χρόνο μόλις ξεκινάει.
Κάπου στα μέσα του 20ού αιώνα, τα δύο νησιά είχαν λίγο – πολύ κοινή πορεία, όμως η Θηρασιά μοιάζει να μην ακολουθεί. Δύο αντιδιαμετρικές καταστάσεις μόλις ξεκινούν, με την φρενίτιδα της αλόγιστης ανάπτυξης από τη μια, και την αδράνειας και την εγκατάλειψη από την άλλη. Σαν να πάγωσε ο χρόνος τη στιγμή της μεγάλης αλλαγής…
Χωρίς υποδομές, με μόλις 250 μόνιμους κάτοικους, το ηλεκτρικό ρεύμα φτάνει στο νησί το 1980 και το πόσιμο νερό το 1999. Το 2008 ασφαλτοστρώνεται ο πρώτος δρόμος, ενώ ακόμα και σήμερα, η ολιγόλεπτη μετάβαση στο νησί μοιάζει με αλματώδη μεταφορά στο χρόνο, μεταφέροντας αυτόματα τον επισκέπτη πολλά χρόνια πίσω… στη Σαντορίνη του χθες. Αθώα και ανόθευτη, αυθεντική και μοναχική, μα με την ίδια άγρια ομορφιά της μεγάλης της «αδελφής», και τη θέα στην κοινή υδάτινη «κοιλάδα» που την χωρίζει αλλά και την ενώνει ταυτόχρονα μαζί της, παρατηρεί την αλλαγή και τη δόξα που επιφέρει η εξέλιξη, μα επιμένει να μένει στη σκιά της.
Συμβιβάζεται με τον τουρισμό της μιας ημέρας και δίνει στον επισκέπτη τη σπάνια συγκίνηση της ανακάλυψης ενός παρθένου τόπου με άπειρες εκκλησιές και ήρεμα γραφικά καλντερίμια. Όμως τελικά, αυτό που πραγματικά δίνει η Θηρασιά στον επισκέπτη είναι η διαφορετικότητα από το «όμοιο» και η αίσθηση της ελευθερίας που σου προσφέρει μια παρθένα γη με όλες τις αναμνήσεις από την Ελλάδα του χθες…
Έχουν λοιπόν υπάρξει φορές που αναρωτηθήκατε τί είναι αυτό το κάτι που κάνει έναν τόπο μοναδικό;
Η απάντηση είναι πως, ναι…, όλοι μας κάποια στιγμή έχουμε μπει σε αυτή τη διαδικασία και βέβαια, κρίνοντας εκ του αποτελέσματος κάνουμε και τις ανάλογες επιλογές. Βέβαια, για τον καθένα από εμάς τα κριτήρια ποικίλουν και κυρίως διαφέρουν… όπως ακριβώς και οι προσωπικότητές μας, όμως αναμφίβολα υπάρχουν ορισμένα που είναι κοινά σε όλους.
Και η φυσική ομορφιά αλλά και η αυθεντικότητα ενός τόπου, είναι ίσως τα πιο σημαντικά…
Ο Μαρίνος Χαραλαμπόπουλος και το Travel Inspiration δίνουν μια μικρή γεύση από αυτό που θα αντικρίσει ο επισκέπτης αυτού του ανόθευτου νησιού:
