Όταν ρώτησε κάποιος τον Σόλωνα γιατί δεν έφτιαξε Νόμο για την πατροκτονία, είπε «Γιατί δεν φαντάστηκα ότι θα συνέβαινε».
Αλλά εκεί που τελειώνει η Φαντασία αρχίζει η… Ζωή γιατί αυτά τα δύο αλληλοσυνδέονται.
Ας μιλήσει λοιπόν ο κινηματογράφος!
Ανάμεσα στην φαντασία , την μαγεία τού σινεμά και την ζωή ένα από τα έργα που με έχουν συγκινήσει ήταν το δυστοπικό science fiction “ Soylent Green” ( 1973) από τον σκηνοθέτη Ρίτσαρντ Φλάισερ, βασισμένο στην αστυνομική – φανταστική νουβέλλα του 1966 του Χάρυ Χάρισον που λεγόταν « Make Room! Make Room!» δηλ.(Κάντε Χώρο – Κάντε Χώρο) και το οποίο εξερευνούσε τις συνέπειες μιας ανεξέλεγκτης αύξησης του πληθυσμού.
Το έργο τοποθετείται στην Νέα Υόρκη του 2022 (Τι προφητικό!) όπου ο υπερπληθυσμός της Γης (7 δισεκατομμύρια), η μόλυνση και οι κλιματολογικές καταστροφές έχουν επιφέρει έλλειψη τροφής, νερού και στέγης. Σαν συνέπεια, για να τραφεί όλος αυτός ο κόσμος, έχουν στραφεί στον κανιβαλισμό χορηγώντας στον πληθυσμό το πράσινο χαπάκι από «σόγια» πού στην πραγματικότητα είναι ανθρώπινο κρέας!
Από τις πιο δυνατές σκηνές του έργου ήταν όταν ο γέρος συγκάτοικος ( Έντουαρντ Ρόμπινσον) του τριαντάρη τότε πρωταγωνιστή Τσάρλτον Ήστον, πήγε με την «θέλησή» του σε ένα Ινστιτούτο όπου μαζί με άλλους ηλικιωμένους τους χορηγούνταν η θανάσιμη δόση της ευθανασίας (το σημερινό χαπάκι της Ολλανδίας) και όπου ξαπλωμένοι έβλεπαν σε γιγαντοοθόνες εικόνες της φύσης, με συνοδεία ηρεμιστικής ορχηστρικής μουσικής, εικόνες δηλ. από την Γη πριν από την οικολογική καταστροφή. Ο κανιβαλισμός με την μορφή του χαπιού από «σόγια» ήταν η λύση σε αυτό το φίλμ αστυνομικής πλοκής.
Μια κοινωνία που γηράσκει είναι μια σοβαρή πρόκληση για το σύστημα περίθαλψης, συνταξιοδότησης κλπ. Στην Ιαπωνία πολλοί άνθρωποι πεθαίνουν ολομόναχοι και κανείς δεν το αντιλαμβάνεται. Ένα θλιβερό φαινόμενο τόσο συνηθισμένο που έχει αποκτήσει και συγκεκριμένο όνομα- αποκαλείται «kodokushi», που σημαίνει “Ο θάνατος της μοναξιάς”. Πράγμα που συνέβη πρόσφατα και στον Δυτικό Κόσμο.
Άλλο έργο που μου έχει μάθει πολλά για την παραμέληση των γερόντων γονέων ήταν το “Tokyo Story” (1953) του Γιασουχίρο Όζου όπου δείχνει την συμπεριφορά των παιδιών που ήταν πολύ απασχολημένα για να ασχοληθούν με τους γονείς τους. Ένα ηλικιωμένο ζευγάρι έρχεται από μια επαρχιακή πόλη της Ιαπωνίας στο Τόκιο για να επισκεφτεί τα παιδιά του. Τα προγράμματα των παιδιών τους όμως αναστατώνονται από την παρουσία των γέρων γονιών τους και έτσι ξαποστέλνουν τους γονείς για «ξεκούραση σε ένα θέρετρο». Η μόνη που τους συμπονά πραγματικά και τούς φέρεται με ευγένεια είναι η νεαρή χήρα νύφη τους.
Όσον αφορά την οικονομία της αγέλης θα δανειστώ πάλι τον Γιαπωνέζικο σινεμά και την ταινία “Η Μπαλάντα του Ναραγιάμα” (1983) τού Σοχέι Ιμαμούρα , όπου η γριά Όριν πλησιάζει τα 70 και σύμφωνα με τα έθιμα τού τόπου πρέπει να πάει στην κορυφή τού βουνού Ναραγιάμα και να αφήσει την ψυχή της, επιτρέποντας με τον θάνατό της την επιβίωση κάποιου πιο νέου και παραγωγικού μέλους της κοινότητας. Βλέπουμε κι εκεί λοιπόν μια επιστροφή στον πρωτογονισμό και μια Μητροκτονική πρόθεση.
Οι γονείς μάλλον χρειάζονται κάτι παραπάνω από τον εορτασμό μιας ημέρας τον χρόνο! Σε μια εποχή που οι άνθρωποι έχουμε γίνει σίδερο γιατί το χρησιμοποιούμε παντού, έχουμε γίνει ψυχροί και σκληροί σαν σίδερο! Και τα μεγέθη πάντα είναι μόνον Οικονομικά.
Τίμα τον Πατέρα σου και την Μητέρα σου ίνα εύ σοι γένηται. (Τίμα τον Πατέρα σου και την Μητέρα σου γιά να ευτυχήσεις!)
Ή αλλιώς ότι σπέρνουμε, θα θερίσουμε!
Πηγές:
Φωτογραφία: Α. Κομνηνός
Οί Τσαλαπετεινοί (έποπες) έθεωροΰντο από τούς αρχαίους ώς το σύμβολο της υίϊκής στοργής·(Τα ωφελιμότερα πτηνά, Σύλλογος προς διάδωση ωφέλιμων βιβλίων. έκδ. 1900)
