Σήμερα η συζήτηση για την θηλυκότητα και την αρρενωπότητα έχει διαφοροποιηθεί. Το φύλο λέγεται πλέον “gender” γένος, με μια ερμηνεία περισσότερο «Κοινωνικής κατασκευής του φύλου». Η συζήτηση για την σεξουαλικότητα στην σύγχρονη εποχή βρίσκεται σε διάφορα λεξικά με 60 και παραπάνω όρους για τα είδη της σεξουαλικότητας που «υπάρχουν», που είναι πολλά και ποικίλα γιατί είναι διαφορετική η εποχή. Η «εποχή μας» στο ημισφαίριο που ζούμε είναι Δυτική με άλλους στόχους, ακόμη και με άλλον Οικογενειακό προγραμματισμό. Οπότε ένα άρθρο για την ημέρα της Γυναίκας την στιγμή μάλιστα που σε κάποιες χώρες για να είναι «πολιτικά ορθές» οι δημόσιες ταμπέλες δεν λένε πλέον (Ladies & Gentlemen αλλά απλώς Hello Everyone)2* ήταν κατά την γνώμη μου τουλάχιστον μια βαρετή επανάληψη. Την ίδια στιγμή στο Ανατολικό ημισφαίριο οι γυναίκες λιθοβολούνται ακόμα και στην Σαουδική Αραβία δικαίωμα ψήφου απέκτησαν μόλις το 2011 δείχνοντας ένα τεράστιο χάσμα ανάμεσα σε Ανατολή και Δύση και καμιά ελπίδα αυτό να γεφυρωθεί.
Σίγουρα η αρχιτεκτονική της εξουσίας ανάμεσα στα δύο φύλα έχει αλλάξει. Οι γυναίκες καταφέρονται εναντίον των αντρών. Τόσο που σκέφτομαι καμιά φορά που βλέπω σύγχρονα ζευγάρια να «μιλούν» και να λέω : Τώρα θα το δείρει το ανθρωπάκι! Και οι αιτίες γι’ αυτήν την αλλαγή είναι τόσο εμφανώς Εξουσίας και Οικονομικές. Οι γυναίκες παρουσιάζουν τους άντρες σαν τέρατα. Και τους εαυτούς τους σαν «Αιώνια Θύματα».
Δεν μιλώ για τις κακοποιητικές σχέσεις ή την ενδοοικογενειακή βία και τους κακοποιητές που χτυπούν την γυναίκα τους ή και τα παιδιά τους και που έχει υποχρέωση η γυναίκα να φύγει από αυτήν την σχέση όσο το δυνατόν πιο γρήγορα και να του κάνει και ασφαλιστικά μέτρα τουλάχιστον. Μιλάω για τις σχέσεις όπου βλέπεις έναν υποτονικό άνδρα και μια γυναίκα «αντρούτσο» (η ορολογία γι’ αυτού του είδους την γυναίκα είναι παληά).
Έχει τόσο δαιμονοποιηθεί το αρσενικό όχι μόνον ως παρτενέρ αλλά και ως «είδος». Είναι πλέον ένα «είδος» ανάμεσα σε «άλλα είδη». Υπάρχει μια γενική ασάφεια των συμπεριφορών και μια « Σούπα» των α-λεξιθυμιών* 3 μιας σύγχρονης παγερής τεχνολογικής εποχής και μόνον. Να μην μιλήσω για τα διαζύγια και για το σύνδρομο της σύγχρονης «Μήδειας» όπου σε μια ήδη δύσκολη κατάσταση που ζούν τα παιδιά με το διαζύγιο των γονιών τους, προστίθεται και η δηλητηρίαση της σχέσης των παιδιών με τον πατέρα τους από την μητέρα (για δικούς της λόγους) ώστε τα παιδιά να είναι μια ζωή δηλητηριασμένα και θυμωμένα με τον πατέρα τους. Και μια ολόκληρη κοινωνία θυμωμένη με τον πατέρα, είναι τροφή για τους επαγγελματίες ψυχικής υγείας.Για να διαπιστωθεί η υπεροχή μιας χώρας πρέπει να μελετηθούν οι γυναίκες αυτής της χώρας. Έχουν αγάπη και στοργή απέναντι στον κάθε έναν και απέναντι σε όλους; Είναι ελεύθερες από τον φόβο και το άγχος; Καλλιεργούν έναν καλό χαρακτήρα και τις αρετές της συμπόνιας ; Παρατηρώντας τις μητέρες πως κουνάνε τα μωρά τους στις κούνιες, πως παίζουν παιχνίδια μαζί τους , τα διδάσκουν και τα αγαπούν. Τι όμως τα διδάσκουν; Πως συμπεριφέρονται οι νέες γυναίκες απέναντι σε όλους; Τι είναι η θηλυκότητα; Τι είναι η Α- σεξουαλικότητα; Τι είναι το Bisexual; Η Αγγελοποίηση τι είναι; Καθώς μπαίνουμε στην χιλιετία των Γυναικών είναι καθήκον των γυναικών να προάγουν την Κουλτούρα της χώρας τους. Οι γυναίκες εφόσον γίνουν μητέρες μπορούν να δημιουργήσουν ή να καταστρέψουν την τύχη του έθνους. Και οι μητέρες πρέπει να μαθαίνουν στα παιδιά τους δύο πράγματα: «Τον φόβο της αστοχίας στην ζωή και την αγάπη προς τις καλές πράξεις». Και τα δύο αυτά εξαρτώνται από την πίστη των γυναικών στον Θεό. Γιατί να το κρύψουμε άλλωστε;
Τα παιδιά που μεγαλώνουν με γκουβερνάντες και baby sitters τους λείπει το «λίπασμα» της αγάπης που είναι ουσιαστικό για το μεγάλωμά τους. Όσο έμπιστες και αποτελεσματικές κι’ αν είναι οι εργαζόμενες αυτές, καταλήγουν να είναι placebo και όχι η ίδια η βιταμίνη της αγάπης που προάγει την υγεία σε έναν άνθρωπο. Πολλές φορές στα Ιατρεία τα παιδιά παρουσιάζουν αυτές τις γυναίκες/τροφούς , αυτές τις «δανικές μητέρες» σαν μητέρες τους , οι οποίες τροφοί συνήθως μάλιστα έχουν αφήσει στην μακρινή χώρα τους τα δικά τους παιδιά να τους τα μεγαλώνουν γιαγιάδες, θείες ή αδελφές γιατί αυτές κατοικούν και εργάζονται στην Δύση.
Είναι το σπίτι σήμερα «σπιτικό»; Υπάρχει στοργή ανάμεσα στα μέλη μιας οικογένειας; Αυτοί που μπορεί να προσεύχονται, ακόμα και με μια μικρή προσευχή πριν από το φαγητό, είναι περίγελως. Ενώ είναι μια πράξη ενσυναίσθησης, ευγνωμοσύνης γιατί τουλάχιστον εμείς έχουμε και τρώμε ενώ άλλοι όχι. Όταν απευθυνόμαστε στον Θεό, στην ουσία απευθυνόμαστε και στον εαυτό μας. Τι ενσυνείδητοι θα ήταν οι οδηγοί εάν μάθαιναν ένα λεπτό πριν γυρίσουν το κλειδί στο αυτοκίνητο και ξεχυθούν στον δρόμο, είτε φορτωμένοι με ουσίες, είτε με αλκοόλ, είτε με θυμό, είτε με υπερβολικό ενθουσιασμό στέλνοντας μηνύματα στο κινητό τους, να έκλειναν τα μάτια για ένα λεπτό και να κάνουν τον σταυρό τους ή να πουν μια μικρή προσευχή (σε όποιον Θεό θέλουν), ελέγχοντας τον εαυτό τους: Είμαι καλά; Μπορώ να οδηγήσω τώρα; Μήπως σε λίγο; Ας είμαι πιο προσεκτικός. Μήπως καυγάδισα πριν και πιάνω το τιμόνι θυμωμένος; Τι καλά θα ήταν στις σχολές οδηγών να κάνουν και ένα μάθημα «διαχείριση του στρες»;
Ας πάμε στον Πυθαγόρα Αυτόν τον μοναδικό Έλληνα μύστη που ταξίδεψε πριν από 25 αιώνες από την Δύση στην Ανατολή για να επιστρέψει στην Δύση και να μας αφήσει παρακαταθήκη για το πώς πρέπει να είναι ένας φυσιολογικός/ ενσυνείδητος άνθρωπος. Αναφέρουμε μόνον τους 8 πρώτους, από τους 72 στίχους του.
Τα Χρυσά Έπη του Πυθαγόρα (Στίχοι 1-8)
Δίνε στους Αθανάτους Θεούς, την καθιερωμένη τους λατρεία.
Την πίστη σου κατόπιν να φυλάς.
Τίμα τη μνήμη των Λαμπρών Ηρώων, των Πνευμάτων, Των Ημιθέων.
Να είσαι γιός καλός/κόρη καλή, δίκαιος αδελφός/δίκαιη αδελφή, σύζυγος τρυφερός/ή,
Καλός πατέρας/Καλή μητέρα.
Διάλεξε για φίλο σου της αρετής τον φίλο.
Να ακολουθείς τις ευγενείς του συμβουλές
Και από τη ζωή του να ωφελείσαι.
Για ασήμαντο παράπονο ποτέ μην τον αφήνεις.
Έστω, αν μπορείς. Διότι νόμος άκαμπτος πολύ
Κρατά την Δύναμη με την Αναγκαιότητα δεμένη.
Τους στίχους έχουν δανειστεί μαζί με Ζεν πρακτικές στην μέθοδο mindfulness (συνειδητότητα) πολλά προγράμματα διαχείρισης στρες Δυτικών πανεπιστημίων. Η μέθοδος αυτή διαχειρίζεται το στρες και το άγχος, απογυμνωμένη από θρησκευτικές πρακτικές.
Τέλος ο Όσσο στο βιβλίο του «Η Αέναος Φιλοσοφία. Συζητήσεις για τον Πυθαγόρα», λέει «Αν μπορέσουν οι γυναίκες να δημιουργήσουν στον κόσμο μια ροπή προς τον διαλογισμό, το εσωτερικό ταξίδι, την ακινησία, την αγάπη, τον Θεό, τον χώρο ώστε να συμβεί ο Θεός, τότε έχει ελπίδα η ανθρωπότητα».
Αλλιώς…
Πηγές: *1. Η φράση αυτή ειπώθηκε πριν 2.500 χρόνια από τον Βασιλιά των Περσών Ξέρξη για την τόλμη και τα κατορθώματα της Αρτεμισίας, Βασίλισσας της Αλικαρνασσού, κατά την ναυμαχία της Σαλαμίνας όταν με το πλοίο της ήλθε για να τον βοηθήσει, την στιγμή που ο στόλος του έχανε την μάχη και οι πολεμιστές του Ξέρξη υποχωρούσαν. *2. “Το Κυρίες και Κύριοι” έγινε: “Γειά σε όλους”. * 3. Η αλεξιθυμία είναι η κατάσταση που χαρακτηρίζει τους ανθρώπους που έχουν δυσκολία στην κατανόηση και έκφραση των συναισθημάτων τους. Η λέξη αυτή προέρχεται από το αρχαίο ρήμα αλέξω (απομακρύνω, απωθώ αλλά και προστατεύομαι) [πρβλ. αλεξικέραυνο, αλεξίσφαιρο κλπ.] και τον “θυμό” που σημαίνει το συναίσθημα, σημαίνει δηλαδή ότι απωθώ το συναίσθημα. https://el.wikipedia.org/wiki/. *4. Χτίστηκε από τους Μιλήσιους τον 8-7 αιώνα π.Χ. στις ακτές της Βιθυνίας, στον κόλπο της Προποντίδας. Το 1919 η πόλη είχε περίπου 5000 κατοίκους εκ των οποίων 4620 Έλληνες. Ύστερα από τη Μικρασιατική καταστροφή oι πρόσφυγες της Κίου ίδρυσαν την Παραλία Πιερίας και την Νέα Κίο στην Αργολίδα.
