τι θα μισήσεις περισσότερο
τώρα που άναψες το φως όλα μοιάζουν δικά σου
μόνο αυτήν την πολυθρόνα νοστάλγησα
ίσως την μόνη σου τύψη
πώς γίνεται ύστερα από τόσες μαχαιριές
να μην αποστηθίσεις την κόκκινη ευθεία
ο θάνατος σε προστατεύει
όσο η μουσική κάτω απ’ το χώμα παραμένει εχέμυθη
χόρεψε τώρα που είσαι νεκρός
τα καλοκαιρινά χορτάρια ψηλώνουν γρήγορα
θα παρασύρουν
τα χέρια μου
τα παπούτσια σου
τα μάτια του σκύλου
κανένας σταυρός για σένα
μόλις βεβαιώθηκα πως υπάρχεις
μ’ όλη αυτή την παγωνιά στο πλακόστρωτο
μ’ όλη αυτή την ερημιά στο χερούλι της πόρτας
