Για αιώνες, η μυστηριώδης και σαγηνευτική δύναμη του έρωτα σημαδεύει την ψυχή, σμιλεύει το πνεύμα και ξεδιψά τη μορφή των ανθρώπων.
Στο πέρασμα του εμπνέει τις αισθήσεις κάθε έμψυχου όντος και διεγείρει τη φαντασία του.
Δημιουργεί συναισθήματα, γεννά ιδέες, πυροδοτεί τα πάθη των ανθρώπων.
Οδηγεί κάθε ψυχή που θα τον δεχτεί, στην ανακάλυψη του εσωτερικού της πλούτου.
Βοηθά τον άνθρωπο να ξαναβρεί τη χαμένη του ενότητα και να εντοπίσει την εσωτερική του πληρότητα.
Εμπνέει ανθρώπους να υμνήσουν, να γράψουν, να ζωγραφίσουν, να τραγουδήσουν και να εκφράσουν με τον τρόπο τους την «δυναμική» του έρωτα, που τους αποκαλύπτεται μέσα από την τέχνη της συνένωσης των ψυχών και των σωμάτων.
Μέσω της ιδέας του έρωτα δοξάζεται η έννοια της «ολότητας», υμνείται η δύναμη της έλξης, εξιδανικεύεται το κάλλος της ψυχής, εγκωμιάζεται η αθανασία και η θεραπεία των ανθρώπων και εξυψώνεται η έννοια του πραγματικού έρωτα, ως ο ανώτερος δρόμος της γνώσης και της δημιουργίας.
Όμως, στην διαδρομή προς την εξερεύνηση της μαγείας του έρωτα, πρέπει να είμαστε έτοιμοι και προετοιμασμένοι για έναν έρωτα δίχως ανταπόκριση.
Η ατέρμονη αναζήτηση ενός ολοκληρωμένου έρωτα, μιας ασυνήθιστης αγάπης ή ενός ιδανικού συντρόφου, μπορεί να μας οδηγήσει και στην γέννηση ενός έρωτα ανεκπλήρωτου.
Ενός έρωτα πλατωνικού, όπως συνηθίζεται να λέγεται.
Ενός έρωτα άφθαρτου από τον φόβο της εγκατάλειψης.
Ενός έρωτα ανεκδήλωτου, κρυφού, αφανούς.
Ενός έρωτα αθεμελίωτου, που δεν βρίσκει έδαφος να εκδηλωθεί, να ριζώσει και να ανθίσει.
Ενός έρωτα μονόπλευρου.
Όλοι γνωρίζουμε τους ανεκπλήρωτους έρωτες λίγο πολύ.
Έρωτες, χωρίς ανταπόκριση στην μαγεία του τώρα, έρωτες θαμμένους στην ατολμία της στιγμής, έρωτες καταδικασμένους στις φωνές της λογικής.
Έρωτες, που δεν συμφώνησαν να συναντηθούν στο σταυροδρόμι του «μαζί».
Έρωτες, που δεν θέλησαν να αφεθούν και να παραδοθούν στο παιχνίδι του «εμείς», να δεσμευτούν στη φθορά της ρουτίνας και στην προσπάθεια της καθημερινότητας.
Σχεδόν όλοι έχουμε πέσει στην παγίδα ενός ανεκπλήρωτου έρωτα κάποια στιγμή στη ζωή μας. Και τις περισσότερες φορές αυτός ο έρωτας άφησε πάνω μας σημάδια απόρριψης, εγκατάλειψης, προδοσίας, απογοήτευσης και αισθήματα θυμού, μίσους, ανασφάλειας και ενοχής.
Για κάποιους, οι ανεκπλήρωτοι έρωτες θεωρούνται μια ανεκμετάλλευτη ευκαιρία, ένα μακρινό όνειρο των παιδικών-εφηβικών-νεανικών τους χρόνων ή άλλη μια χαμένη μάχη.
Αρκετοί άνθρωποι πιστεύουν ότι οι έρωτες αυτοί χαράσσονται βαθιά στην ψυχή μας ανεξίτηλα, και αποτελούν απωθημένες καταστάσεις του μυαλού μας , οι οποίες επηρεάζουν τις μετέπειτα σχέσεις μας και διαμορφώνουν την αντίληψη μας για τον έρωτα.
Άλλοι, μένουν απλά με ένα τεράστιο «γιατί» να τους βασανίζει και να τους γεννά αμέτρητα ερωτηματικά, τα οποία αργότερα επιβεβαιώνουν και την πεποίθηση της έλλειψης τους.
Υπάρχουν και αυτοί, που κρατούν τους έρωτες αυτούς σαν ένα παραμύθι ή μια γλυκιά ανάμνηση, που τους δημιουργεί μια αίσθηση χαμένης αθωότητας και γλυκόπικρου ρομαντισμού.
Εάν για λίγο ξεχαστούμε στην ονειροπόληση, στην νοσταλγία ή στην ανάμνηση ενός ανεκπλήρωτου έρωτα που πέρασε από τη ζωή μας, το μόνο που θα καταφέρουμε είναι να καταδικάσουμε τον εαυτό μας ισόβια σε θύμα ενός έρωτα που στην απόλυτα ρομαντική του διάσταση δεν κατάφερε να μεταμορφώσει την ψυχή μας.
Όσο και αν προσπαθούμε να ξεχάσουμε, να θάψουμε ή να θεραπεύσουμε αυτό το αίσθημα του ανεκπλήρωτου- απωθημένου έρωτα, πάντα θα μένει μέσα μας μια πίκρα και μια βαθιά μελαγχολία, να ακολουθεί τις αναμνήσεις μας και τις στιγμές εκείνες που τελικά δεν πραγματοποιήθηκαν ποτέ.
Μια επιθυμία που δεν εκπληρώθηκε ποτέ, πάντα αφήνει πίσω της μια αίσθηση τρυφερότητας και αδυναμίας στο πρόσωπο εκείνου που ερωτευτήκαμε, μαζί με ανείπωτες σκέψεις και ανέκφραστα συναισθήματα.
Όμως, οι ανεκπλήρωτοι έρωτες ανήκουν στο παρελθόν και καλό είναι να μένουν εκεί, διαφορετικά θα μείνουμε εγκλωβισμένοι στο τότε, στο εκεί, στο εάν.
Το «τώρα» όμως, μας δίνει νέες ευκαιρίες και προκλήσεις και φέρνει νέους έρωτες στη ζωή μας. Ας μην τους χάσουμε από φόβο για κάτι που τελείωσε πριν καν ξεκινήσει.
Ο έρωτας είναι από τη φύση του πολυδιάστατος, πολλαπλασιαστικός, εξυψωτικός, γι’ αυτό και τον ανακαλύπτουμε μόνο μέσα στην σύγκλιση των ερωτικών διαστάσεων, όπου το «εγώ» γίνεται «εμείς» και ο άνθρωπος μέσα από την συνάντηση και την συνένωση με τον άλλον, έρχεται αντιμέτωπος με τον ίδιο του τον εαυτό.
Μέσα στην βίωση και την συμπόρευση του έρωτα, ο άνθρωπος ξεπερνά τον εαυτό του και τα όρια του ,εξοικειώνεται με τον άγνωστο κόσμο του άλλου, ανακαλύπτει τον εσωτερικό του πλούτο, αντιμετωπίζει τους φόβους του,εξερευνά τα βαθύτερα συναισθήματα του, αποδέχεται τις ελλείψεις του και προχωρά μπροστά.
Γιατί, δεν υπάρχει μεγαλύτερη κινητήριος δύναμη από τον έρωτα πάνω σε αυτόν τον πλανήτη.
Και ο άνθρωπος υποσυνείδητα το γνωρίζει αυτό. Γι΄αυτό και φοβάται να αφεθεί ολοκληρωτικά στην δύναμη του. Γιατί η παντοδυναμία του έρωτα καθιστά τον άνθρωπο «γνώστη» του εαυτού του και αυτό κουβαλά ένα τεράστιο φορτίο ευθύνης.
Ας αφήσουμε τα ανεκπλήρωτα και τα απωθημένα συναισθήματα στην σφαίρα του μη πραγματικού, εκεί όπου ανήκουν και ας ωριμάσουμε μέσα από την αλληλεπίδραση και τα μαθήματα που ένας άνθρωπος έχει να μας δώσει.
Άλλωστε, δύναμη υπάρχει στη γνώση της εμπειρίας που προσφέρει το βίωμα της ελεύθερης επιλογής μας στο τώρα.
Ειδικά όταν μπροστά μας εμφανίζεται ένας νέος έρωτας.
