Πριν χτίσω ένα τοίχο, θα έπρεπε να ρωτήσω ποιον θα χτίσω μέσα και ποιον θα χτίσω απέξω….Robert Frost
Τείχη ή γέφυρες?
Επικοινωνία ή απομόνωση?
Επιλέγουμε να χτίσουμε ή να γκρεμίσουμε?
Υψώνουμε τείχη στις σχέσεις μας για να κρατήσουμε τους άλλους έξω από τον προσωπικό μας χώρο ή για να περιορίσουμε τον εαυτό μας και τα συναισθήματα μας για τους γύρω μας από φόβο μήπως και πληγωθούμε ξανά?
Οι συγκρούσεις, οι εκρήξεις θυμού, η οργή, η παραίτηση, οι βίαιες συμπεριφορές, οι απειλές, η δυσαρέσκεια και τα προβλήματα, είναι φαινόμενα που συχνά συναντάμε στις διαπροσωπικές μας σχέσεις, είτε το θέλουμε είτε όχι.
Τις περισσότερες φορές αδυνατούμε να διαχειριστούμε αυτές τις συμπεριφορές και τότε επιλέγουμε να παραιτηθούμε από την προσπάθεια να παραδεχθούμε το λάθος και να το διορθώσουμε, αποφασίζουμε να κλειστούμε στον εαυτό μας και να αναπτύξουμε ένα αίσθημα μοναξιάς μέσα σε ένα περιβάλλον αρνητικών σκέψεων και συναισθημάτων και να σιωπήσουμε, αρνούμενοι να εκφράσουμε την απογοήτευση μας ή τα αληθινά μας συναισθήματα.
Ουσιαστικά απομακρυνόμαστε από τις σχέσεις και τους ανθρώπους μας και γκρεμίζουμε τις γέφυρες επικοινωνίας και σύνδεσης.
Όπως είπε και ο Ισαάκ Νεύτων, «Χτίζουμε πολλούς τοίχους αλλά όχι αρκετές γέφυρες», αφήνουμε τον φόβο να μας κατακλύσει και χάνουμε την εμπιστοσύνη μας.
Συχνά στις σχέσεις μας υψώνουμε τείχη για να προστατευτούμε από μνήμες του παρελθόντος, από αρνητικά βιώματα, από ψυχικά τραύματα, από συμπεριφορές και ανθρώπους που μας πλήγωσαν και μας απέρριψαν, μας εγκατέλειψαν, μας πρόδωσαν ή μας εκμεταλλεύτηκαν.
Υψώνοντας τείχη εγκλωβιζόμαστε περισσότερο μέσα στα όρια του μικρόκοσμου μας, παγιδευόμαστε σε μια περιορισμένη πραγματικότητα, εκμηδενίζουμε κάθε ευκαιρία και νέα πρόκληση για αλλαγή και εξέλιξη, αρνούμαστε να επικοινωνήσουμε και να εκφράσουμε τα συναισθήματα μας.
Τα τείχη αυτά πολλές φορές αδυνατούμε να τα αντιληφθούμε, ζούμε έτσι μέσα στα στενά όρια που εμείς οι ίδιοι δημιουργήσαμε για να νιώθουμε ασφαλείς και προστατευμένοι από τους εξωτερικούς κινδύνους.
Μέσα σε αυτά τα όρια καταδικάζουμε τον εαυτό μας, τον περιορίζουμε δημιουργώντας του μια προσωρινή ψευδαίσθηση της ελευθερίας και του αφαιρούμε το δικαίωμα να ξεφύγει από τα λάθη του και να αντιμετωπίσει τους φόβους του, καθώς δεν είναι σε θέση να τους αντιληφθεί.
Η αδυναμία μας να ξεφύγουμε από τα λάθη μας, η ανικανότητα μας να κάνουμε μια νέα αρχή στη ζωή μας, η αναποτελεσματικότητα μας να προστατεύσουμε τον εαυτό μας, η αποτυχημένη προσπάθεια να αγαπήσουμε ολοκληρωτικά την ύπαρξη μας , σε συνδυασμό με τους περιορισμούς που μας θέτουν οι άλλοι, με τα πρέπει της κοινωνίας και τα θέλω της οικογένειας, δεν μας αφήνουν να δούμε καθαρά που έχουμε κάνει λάθη και να αναλάβουμε την ευθύνη των επιλογών μας και τις συνέπειες των αποφάσεων μας, με αποτέλεσμα όλα τα παραπάνω να μας εγκλωβίζουν ακόμα περισσότερο.
Κάποιες φορές μας είναι αδύνατο να αντικρύσουμε τον φόβο κατάματα, εξαιτίας της αδυναμίας της ανθρώπινης φύσης, η οποία έχει την τάση να απογοητεύεται γρήγορα, να χάνει τις ελπίδες της και να εγκαταλείπει τις προσπάθειες της.
Όμως, η πρόθεση μας να αλλάξουμε ριζικά και να εξελιχθούμε θα μας οδηγήσει στο να αναπτύξουμε την ικανότητα συνεργασίας και επικοινωνίας όταν αλληλεπιδρούμε με τους ανθρώπους γύρω μας και να λειτουργούμε με ένα αίσθημα εμπιστοσύνης και αποδοχής στις σχέσεις μας.
Μόνο όταν συνειδητοποιήσουμε ότι τα τείχη που υψώνουμε χωρίζουν ανθρώπους και δημιουργούν φυλακές μέσα μας, τότε θα είμαστε σε θέση να τα γκρεμίσουμε και στα ερείπια τους να χτίσουμε γέφυρες με γερά θεμέλια, όπου πάνω τους θα ανοικοδομούνται συναισθήματα που θα μας ενώνουν και θα μας φέρνουν κοντά.
Και τότε το αίσθημα της μοναξιάς θα φύγει σιγά σιγά και θα δημιουργήσουμε ολοκληρωμένες και υγιείς σχέσεις, αρκεί να ψάξουμε τα κατάλληλα υλικά για να χτίσουμε νέες γέφυρες.
